ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 337

ในตอนที่ฮูหยินผู้เฒ่ามิได้สนใจนั้น เหล่าไท่จวินได้รีบเร่งใส่ผงยาลงไปในถ้วยเหล้าของจื่ออัน จากนั้นจึงเอาเหล้าจากถ้วยของตนเทลงไปในถ้วยของจื่ออัน เอ่ย “ข้าดื่มเหล้ามิค่อยได้ เจ้าดื่มเถอะ เลี่ยงมิให้สิ้นเปลืองเหล้าชั้นดีของจวนมหาเสนาบดี”

เหล่าไท่จวินใส่ยานั้นการกระทำค่อนข้างจะว่องไว ไม่เหมือนหญิงชราอายุเจ็ดสิบแปดแม้เพียงนิด เพียงแค่ชั่วระยะสะบัดแขนเสื้อเท่านั้น ผงยาก็ตกลงไปในถ้วยของจื่ออัน

หลังจากที่นางเทเหล้าลงไปนั้น เหลือบมองสีเหล้าในถ้วยอยู่ครู่นึง จากนั้นก็พูดออกมาราวกับว่าไม่เหมาะสม “มิต้องแล้ว ข้าเหมือนจะมีไอเล็กน้อย เจ้าก็อย่าได้ดื่มเหล้าของข้าเลย”

พูดจบ ก็นำเหล้าขึ้นมาดมชั่วครู่ จากนั้นจึงเททิ้ง

แต่ว่าเพียงแค่ครู่เดียว จื่ออันเห็นว่าเหล้าในถ้วยนั้นเปลี่ยนเป็นสีเหลืองอ่อน

ในถ้วยมีเหล้าเดิมตกค้างอยู่หนึ่งสองหยด เหล่าไท่จวินใส่ยาลงไปในเหล้าแล้วเทเหล้าออกไป คงต้องการจะรู้ว่าจริง ๆ แล้วคือยาอะไร

ผงยาตัวนี้นั้น คงจะเป็นผงยาทดสอบสารพิษ

“ไท่จวินเมื่อก่อนดื่มเหล้าได้เยอะนัก ทำไมมาคราวนี้แม้แต่แก้วเดียวก็ดื่มมิได้ซะแล้ว?” ไท่เฟยเอ่ยถาม

ไท่จวินเอ่ยยิ้มยิ้ม “ตอนนี้มิได้แล้ว แก่แล้ว เพียงแค่ดมเอาพอได้ ก่อนหน้าเคยติดเหล้ามาเยอะ”

เฉินหลิวหลิ่วไม่ได้รู้ความใน “แต่ว่า ท่านย่าในจวนก็ยังดื่มเยอะอยู่นะเจ้าคะ”

“หุบปาก เจ้าจะรู้ จะเข้าใจอะไรกัน? ที่นี้เป็นเหล้าดีนัก ย่าดื่มในจวนนั้นเป็นเพียงเหล้ามีดไหม้ หากดื่มเหล้าชั้นเลิศจนคุ้นเคยแล้ว กลับไปดื่มเหล้าพวกนั้นไม่ได้จะทำเยี่ยงไรกัน?” เฉินไท่จวินเหลือบมองไปทางเฉินหลิวหลิ่ว

เฉินหลิวหลิ่วชะงักงันครู่นึง ก้มหน้าลงกินต่อไป

นางและท่านย่านั้นมีสัญญากันอยู่อย่างหนึ่ง หากใช้คำท่านย่ามาอธิบายแล้ว นางทั้งสองพูดจาไม่ได้ผ่านการอบรมที่เข้มงวดนัก หากไม่เหมาะสม พวกนางจะต้องช่วยกันควบคุม หากอีกฝ่ายเอ่ยออกมาไม่ถูกต้องแล้วมิรู้ตัว อีกฝ่ายนึงจะต้องเหลือบมองกัน อย่างนี้ฝ่ายที่เป็นคนเอ่ยออกมาก็จะต้องเงียบปากลง

ฮูหยินผู้เฒ่ารู้สึกว่ามีบางอย่างที่ไม่ถูกต้องนัก เฉินไท่จวินก่อนหน้านั้นไม่ได้เป็นคนที่มากเรื่องนัก หรือว่านางพบร่องรอยบางอย่างแล้ว?

เซี่ยฉวนกลับมารายงาน “ฮูหยินผู้เฒ่า ตามหาทั่วทั้งจวนแล้วขอรับ​ กลับไม่พบคุณ​หนู​รอง​ สอบถามผู้คุ้มกันจวน​ บอกว่าเห็นนางและองค์​รัชทายาท​ออกไปพร้อมกันขอรับ”