ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 34

มู่หรงเจี๋ยตอบว่า “ต้นไทรอย่างนั้นเหรอ? ที่วังฉางเชิงมีอายุมาอย่างยาวนาน และยังคงมีสวนที่อุดมสมบูรณ์เต็มไปด้วยต้นไทรอยู่ใกล้แหล่งน้ำจำนวนมาก”

จื่ออานได้ยินดังนั้นก็รู้สึกดีใจมาก “จริงเหรอเพคะ? ที่นั่นดีมาก ๆ เพคะ ข้าอยากให้ท่านอ๋องช่วยพูดเกลี้ยกล่อมฮองเฮา ให้เคลื่อนย้ายฝ่าบาทองค์จักรพรรดิเหลียง ไปที่วังฉางเชิง และอาศัยเพียงแค่ชั่วคราวเพคะ นอกจากนี้ข้าอยากให้ที่ป่าต้นไทรตรงข้างแม่น้ำมีเตียงหนึ่งเตียง เพื่อให้องค์จักรพรรดิเหลียงได้นอนที่นั่นด้วยเพคะ”

“เพราะเหตุใด?” มู่หรงเจี๋ยไม่รู้ว่าควรเชื่อหรือไม่เชื่อนางดี และรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย ก่อนที่พบนางแผนการรักษาของนางน่าเชื่อถือมาก แต่ตอนนี้ทั้งการแยกอากาศ ทั้งการเคลื่อนย้ายไปที่ป่าต้นไทรขนาดใหญ่ นี่ไม่ใช่การรักษาและนี่เป็นการทรมานให้รู้สึกเจ็บปวดมากกว่า

จื่ออานรู้สึกกังวลและร้อนใจเล็กน้อย ในยุคปัจจุบันไม่ว่าเธอจะตัดสินใจใช้แผนรักษาแบบใด จะไม่มีใครถามเหตุผลกับเธอ เพราะเธอคือ ความเชื่อมั่นของแผนการรักษานั้นเอง

แต่ที่นี่ เธอกลับดูต่ำต้อยด้อยค่าราวกับฝุ่นละออง เมื่อเธอตัดสินใจจะทำอะไร เธอจำเป็นต้องอธิบายเหตุผลให้กับคนใหญ่คนโตฟังทั้งหมด ซึ่งการต้องอธิบายทั้งหมดทำให้เสียเวลาไปมาก

“เพราะว่า” จื่ออานอธิบายอย่างอดทนและใจเย็นต่อว่า “ต้นไทรเป็นพืชที่เติบโตเร็ว โดยเฉพาะพืชที่อยู่ริมน้ำ ช่วงเวลาประมาณบ่ายสามถึงห้าโมงเย็น พืชจะสามารถปลดปล่อยออกซิเจนได้อย่างเต็มที่ ตอนนี้พวกเราต้องเข้าไปอยู่ภายในพื้นที่ที่เต็มไปด้วยออกซิเจนเพคะ”

เธอประมาณการอธิบาย และเตรียมคำพูดข้ออ้างเหตุผลต่าง ๆ เพื่ออธิบายอย่างช้า ๆ ไว้แล้ว เพราะว่าเธอต้องพูดอธิบายอย่างละเอียด เพื่อโน้มน้าวผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ และหยวนพ่านให้สำเร็จ

อย่างไรก็ตาม หลังจากที่มู่หรงเจี๋ยได้ฟังจื่ออานพูดแล้ว เขาก็ไม่มีคำถามอะไรอีก จึงพูดว่า “เจ้าและหยวนพ่านอยู่ที่นี่ และปรึกษาหารือกันเรื่องแผนการรักษาเสียเถอะ ส่วนข้าจะเข้าไปพูดคุยกับฮองเฮาเรื่องนี้ และจะจัดการส่งตัวองค์จักรพรรดิเหลียงตามไปที่นั่นเอง”

จื่ออานรู้สึกซาบซึ้งในบุญคุณมากจึงรีบตอบกลับว่า “ขอบพระทัยท่านอ๋อง เพคะ!”