ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 347

ดวงตาของจื่ออันก็เปล่งประกายราวกับดวงดาวเช่นกัน นางมองเขาอย่างหนักแน่น แล้วถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก “ขอบพระทัยเพคะ!”

ขอบคุณที่ท่านเข้ามาตามหาข้า ขอบคุณที่ไม่เพิกเฉยต่อความปลอดภัยของข้า และขอบคุณที่ดูแลข้าเสมือนเป็นสหายของท่าน

มู่หรงเจี๋ยมีท่าทางที่แลดูผิดปกติไปจริง ๆ หากไม่ใช่เพราะทำสีหน้าให้น่ากลัว เกรงว่าครั้งนี้บนใบหน้าเขาคงจะปรากฎสีแดงระเรื่อขึ้นมาแทน

"บอกข้ามา ว่าเจ้าหนีออกมาได้อย่างไร?" มู่หรงเจี๋ยกล่าวถามอย่างจริงจัง ย่าของนางก็อยากรู้มากเช่นกัน ทั้งที่เรือนด้านข้างนั่นก็ถูกปิดไว้อยู่ ประตูและหน้าต่างก็ปิดอย่างสนิท แล้วนางจะหนีรอดออกมาได้อย่างไร

เมื่อจื่ออันกำลังจะเล่า ก็ได้เห็นซูชิง เซียวท่า และจ้วงจ้วงชะโงกหน้าออกมาจากด้านหลังของต้นไม้ รอฟังนางเล่าอย่างเงียบ ๆ

จื่ออันยิ้มแล้วยิ้มอีก “เอาล่ะ ไฟในเรือนหอก็ยังไม่ดับดี และในสนามหญ้าก็รกไปเสียหมด ไม่ทราบว่าทุกคนสนใจจะไปนั่งที่เรือนเซี่ยจื่อหย่วนเพื่อดื่ม… สุราสักจอกกันหรือไม่?"

นางเหลือบมองไปที่มู่หรงเจี๋ย วันนี้เขาสามารถดื่มสุราจอกนึงได้

มู่หรงเจี๋ยพูดไม่ออกในทันที เมื่อได้ยินที่นางชวนให้ไปนั่งดื่มอะไรสักอย่างที่เรือนเซี่ยจื่อหย่วน และพอได้ยินคำต่อมา เขาก็เข้าใจได้ในทันที “ไม่ไป...ได้อย่างไรกัน? มันจะเป็นการเสียมารยาทถ้าไม่ตอบรับคำเชิญของเจ้า ไปนั่งพักสักหน่อยก็ดี”

“ใช่แล้ว ต้องไป ต้องไปแน่ ถ้าไม่ไปจะเป็นการเสียมารยาท!” เซียวท่าก้าวออกมา เน้นย้ำคำพูดของมู่หรงเจี๋ย