ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 358

หยวนซื่อกล่าวอย่างสงบนิ่ง "ข้าควรจะไปขอบคุณท่านอ๋อง"

"ใช่แล้ว ดีใจไหมเจ้าคะ?" จื่ออันหวังเป็นอย่างยิ่งว่านางจะยิ้มออกมาด้วยใจจริง เหมือนกับคนทั่ว ๆ ไปยิ้มออกมา

ความจริงก็มีหลายครั้งแล้วที่หยวนซื่อยิ้มออกมา แต่รอยยิ้มของนางนั้นไม่มีความดีใจแม้แต่น้อย มันเหมือนการแสดงออกที่เค้นออกมาจากเนื้อหนัง

หยวนซื่อพยักหน้า "มีความสุข เป็นเสี้ยนจู่จะได้รับรายได้จากที่ดินขององค์จักรพรรดิส่วนหนึ่ง อย่างน้อย ๆ หากต่อไปทางจวนมหาเสนาบดีไม่ให้ค่าใช้จ่ายแก่เรา แต่พวกเราก็ยังสามารถพึ่งพาตนเองได้"

สำหรับหยวนซื่อแล้ว ประโยชน์สูงสุดของการได้เป็นตานชิงเสี้ยนจู่ก็คือได้เงินภาษีจากที่ดิน สามารถทำให้พวกนางสองแม่ลูกทานข้าวได้อิ่มท้อง

ส่วนเรื่องอื่นนั้น ตอนที่นางยังสาวก็ไม่ได้ขวนขวายอยากได้ ตอนนี้ก็ไม่ได้อยากได้เหมือนกัน

สำหรับนางแล้ว ลาภยศสรรเสริญและความมั่งคั่งอยู่ใกล้แค่เอื้อมมาโดยตลอด เพียงแต่สิ่งที่นางต้องการมาตลอดนั้นไม่ใช่สิ่งเหล่านี้

"จื่ออัน" จู่ ๆ หยวนซื่อก็กุมมือของจื่ออันแน่น "เจ้าช่วยข้าสักเรื่องนะ"

"ท่านแม่ มีเรื่องอะไรจะใช้หรือ? ท่านสั่งมาก็พอ" นานครั้งจื่ออันจะเห็นสีหน้าที่เคร่งขรึมของนาง จึงได้รีบจับมือของนางแล้วถาม

หยวนซื่อขมวดคิ้วมีสีหน้าที่เศร้าเล็กน้อย และกล่าวเบา ๆ "เจ้ากับคนในวังตอนนี้ก็ได้ไปมาหาสู่กันบ่อย ๆ จะต้องมีโอกาสได้พบหวงไท่โฮ่ว เจ้าช่วยคุยกับนางได้หรือไม่ ให้นางหาพระชายาให้อ๋องอันสักคน เขาควรจะอภิเษกได้แล้ว"

"หวงไท่โฮ่วต้องหาให้อยู่แล้ว ทว่าอ๋องอันไม่ยินยอมที่จะอภิเษก"

จื่ออันไม่ได้นึกถึงเรื่องนี้ ความจริงไม่ต้องให้ใครไปบอก นางก็ต้องนึกไว้อยู่แล้ว ทั้งหวงไท่โฮ่วหรือแม้กระทั่งเสด็จแม่ของอ๋องอันเองก็คงต้องเคยเหน็ดเหนื่อยใจเพราะเรื่องนี้อยู่ แต่อ๋องอันนิสัยดื้อรั้น เรื่องที่เขาตัดสินใจไปแล้ว ใครจะกล้าไปเปลี่ยนแปลง?

ใบหน้าของหยวนซื่อแลดูโศกเศร้า "ข้าเพียงไม่ต้องการให้เขาต้องโดดเดี่ยวตลอดชีวิต ขนาดคนที่คอยเคียงข้างถามสารทุกข์สุขดิบสักคนยังไม่มี ไม่ใช่เพราะสวรรค์ไม่ยุติธรรมต่อเขา แต่เป็นข้าหยวนฉุ่ยยวี่คนนี้ที่เป็นคนทำร้ายเขา"