ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 36

แม่นมกล่าวเสียงค่อย "อยู่ในวังแห่งนี้ พยายามอย่างดีที่สุดก็ไร้ประโยชน์ พัฒนาตนเองแล้วก็ไร้ประโยชน์ สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือผลลัพธ์ หากผลที่ได้ไม่เป็นที่น่าพอใจ แม้ว่าเจ้าจะขยันพัฒนาตนเองมากเพียงใดก็ไม่มีใครสนใจเจ้าอยู่ดี"

จื่ออันกล่าวอย่างแผ่วเบา "ขอบคุณแม่นมที่ชี้แนะ"

แม่นมยังอยากจะพูดอะไรต่ออีก แต่พอจะพูด ก็ต้องยับยั้งชั่งใจไว้ บางเรื่องยังพูดในตอนนี้ไม่ได้

จื่ออานที่เห็นท่าทางของแม่นมหยางผ่านทางกระจก ในใจนางรู้ดีว่าแท้ที่จริงแล้วทุกคนไม่มั่นใจในตัวนาง รวมถึงผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิด้วย เขารู้ว่าหมอหลวงหมดหนทางรักษาแล้ว ก็เลยทำทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาสามารถจะทำได้อย่างสุดกำลัง

จื่ออานไม่ได้รู้สึกกดดันอะไรเลย นางพยายามทำสมองให้ปลอดโปร่งโล่งที่สุด ถวายการรักษาองค์จักรพรรดิเหลียงด้วยจิตวิญญาณของแพทย์

ต้องทำแบบนี้เท่านั้น ถึงจะสามารถตัดสินใจได้อย่างแม่นยำที่สุด

ผมของนางไม่สามารถเช็ดให้แห้งสนิทได้ ยังคงเปียกอยู่บ้างเล็กน้อย เพราะเป็นเวลารีบเร่ง แม่นมหยางจึงเกล้าผมเป็นมวยหลวม ๆ เพื่อไล่น้ำออกจากผมอย่างเป็นธรรมชาติ

เมื่อมาถึงพระตำหนักฉางเชิง นางสูดอากาศเข้าไปในครั้งแรก และเห็นทุกสิ่งทุกอย่างที่นี่ จื่ออานรู้ว่าการตัดสินใจของนางนั้นไม่ผิด

ในพระตำหนักฉางเชิงไม่ได้มีนางสนมอาศัยอยู่ เนื่องจากที่นี่อยู่ห่างจากพระตำหนักด้านหน้าค่อนข้างไกล อยู่ในที่ที่ลับตาคน มีลำธารไหลจากฝั่งซ้ายลงสู่ทะเลสาบนอกพระตำหนัก มีต้นหลิวปลูกไว้เป็นแนวอยู่ริมทะเลสาบ ที่ด้านหลังต้นหลิวเป็นต้นไทรทั้งหมด ช่างเป็นป่าไทรที่กว้างใหญ่ มันทอดยาวไปถึงด้านในของพระตำหนักฉางเชิง

องค์จักรพรรดิเหลียงถูกพาตัวมาไว้ในศาลากลางป่าไทร มีเสื่อเย็นแขวนอยู่รอบศาลา เก้าอี้และโต๊ะในศาลาถูกย้ายออกไปแล้วทั้งหมด และนำเตียงยาวมาวางไว้ เพื่อให้องค์จักรพรรดิเหลียงได้นอนบนนั้น