ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 360

แต่ว่าเด็กรับใช้ก็คือคนที่ได้รับบาดเจ็บแล้วก็ควรจะลาพักได้

"ฮูหยินผู้เฒ่าต้องการพบข้าใช่หรือไม่?" จื่ออันอดทนต่อการจดจ้องอย่างเหิมเกริมของป้าหลานยู่แล้วกล่าวถาม

ป้าหลานยู่กลอกตา และกล่าวออกมาอย่างไม่รีบร้อน "คนที่ฮูหยินผู้เฒ่าต้องการพบก็คือฮูหยินใหญ่ แต่ว่านายท่านก็ต้องการพูดคุยกับท่านเสียหน่อย"

"เสี่ยวซุน เชิญฮูหยินออกมา" จื่ออันหันกลับไปสั่ง

เสี่ยวซุนรับคำสั่งแล้วเดินเข้าไปด้านใน สักพักก็พยุงหยวนซื่อออกมา

ป้าหลานยู่หัวเราะอย่างมีชัย แล้วมองไปที่จื่ออัน "คุณหนูใหญ่ เมื่อครู่นี้ถ้าให้ความร่วมมือเรื่องก็คงจะจบไปแล้วจริงหรือไม่? จำเป็นต้องไปเสียเวลากับบ่าวพวกนี้ด้วยหรือ? นี่ไม่ใช่เรื่องที่เจ้านายใจดีควรจะทำ เชิญเจ้าค่ะ!"

จื่ออันพยุงหยวนซื่อเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าป้าหลานยู่ นางยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ป้าหลานยู่จึงยิ้มเย้ยหยัน "เป็นอะไรไป? คุณหนูใหญ่จะตบบ่าวอย่างนั้นหรือเจ้าคะ?"

จื่ออันปล่อยมือจากหยวนซื่อทันที แล้วโผเข้าไปบีบคอป้าหลานยู่ และผลักนางไปชิดขอบกำแพงที่ล้อมเรือน

ดวงตาของนางดุร้าย ราวกับจะกลืนกินชีวิตของป้าหลานยู่ไปอย่างไรอย่างนั้น แต่ว่าป้าหลานยู่ไม่กลัวเลยสักนิดและยังคงยิ้มเยาะเย้ยต่อไป "คุณหนูใหญ่ หากต้องการลงมือกับบ่าวอย่างโหดร้ายจะต้องออกแรงให้มากกว่านี้สักหน่อย หากบ่าวตายไปแล้ว คุณหนูใหญ่ก็หนีไม่พ้นหรอก ฆ่าคนอย่างไร้เหตุผล แม้ว่าคนที่คอยค้ำจุนคุณหนูใหญ่อยู่จะยิ่งใหญ่เพียงใด ท่านก็ยังต้องอยู่ในคุกสองสามปี"

จื่ออันพอได้ยินคำพูดนี้ ก็ยิ้มออกมาอย่างจริงจัง ปล่อยมือออกจากคอนาง แล้วกวาดเล็บไปทั่วแก้มของนาง "ป้าหลานยู่พูดเรื่องตลกแล้ว ข้าจะฆ่าคนได้อย่างไร? ถึงแม้อยากจะฆ่าคน ก็ไม่อาจกระทำการอย่างประเจิดประเจ้อได้ ก็เหมือนกับเซี่ยฉวนอย่างไรเล่า ตายไปอย่างน่าสงสัย ก็ไม่เห็นว่าจะมีภัยมาถึงตัวข้า"

พูดจบ นิ้วของจื่ออันก็วนไปที่รอบคางของนาง แล้วจิกเล็บลงไปอย่างแรง จนมีรอยปรากฎให้เห็น

ป้าหลานยู่รู้สึกเจ็บปวด ผลักมือของนางออกไป และพูดอย่างโมโห "ท่านเป็นฆ่าเซี่ยฉวนเหรอ?"