ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 363

มหาเสนาบดีเซี่ยจู่ ๆ ก็เอ่ยขึ้น “ไฟไหม้เรือนหอ​ เป็นฝีมือเจ้า​ ใ​ช่​หรือไม่?”

จื่ออันเผยยิ้มขึ้นมา “ท่านมหาเสนาบดีช่างมีจินตนาการล้ำเลิศนัก​ หรือว่าท่านจะรู้ว่าผู้ใดเป็นคนทำ”

นางไม่ได้ยอมรับแต่กลับไม่ปฎิเสธ

ซีเหมินเสี่ยวเยว่เอ่ยเสียงเย็น “เป็นเจ้าจริงรึ? ข้าและเจ้ามีความโกรธแค้นอันใดกัน? เจ้าถึงกลับกล้าวางเพลิงเผาข้าจนตาย?”

จื่ออันยิ้มกว้างขึ้น​ มองใบหน้าโมโหโกรธของซีเหมินเสี่ยวเยว่แต่ทำราวกับผู้บริสุทธิ์​ “ฮูหยินเสี่ยวเยว่พูดประโยคนี้ออกมาช่าง… ทำให้ข้าไม่รู้ว่าจะตอบกลับอย่างไรดี ถึงแม้ว่าข้าจะรู้ว่าบาดแผลของกุ้ยหยวนและเพลิงไหม้เรือนด้านข้างเป็นแผนการของฮูหยิน​ แต่ว่าไม่มีหลักฐาน​ ข้าจึงมิอาจพูดชี้ชัดออกไปได้​ ดังนั้น​การที่ถูกฮูหยินกล่าวโทษนั้น​ ข้าเองก็ไม่อาจยอมรับได้​”

ซีเหมินเสี่ยวเยว่ดวงตาจ้องเขม็ง​ ขุ่นเคืองจนพูดไม่ออก​ นางในที่สุดก็เข้าใจว่าทำไมท่านปู่ถึงได้ห้ามมิให้นางอย่าเพิ่งจัดการกับแม่ลูกหยวนซื่อ​ นางนั้นประเมินพวกนางไว้ต่ำเกินไป

ทางด้านนี้นั้นหมดคำพูดที่จะเอ่ยออกมาแล้ว ถึงแม้ว่ามหาเสนาบดีเซี่ยจะยังคงสงสัยและมั่นใจ แต่ว่าเขาไม่มีหนทางที่จะชี้ชัดว่าเป็นนาง

ต่อให้มีหลักฐาน เขาจะยืนกรานให้มีการสอบสวนหรือ? ไม่ จวนมหาเสนาบดีในตอนนี้นั้น มิอาจได้รับผลกระทบจากเรื่องราวผิดถูกเหล่านี้ได้อีก

ส่วนฮูหยินผู้เฒ่าที่นำหยวนซื่อเข้ามาในห้องนั้น หลานยู่ประคองนางไปยังด้านหน้าของเก้าอี้พังยับเยินตัวเก่าที่ยังมิได้ซ่อมแซม ให้นางนั่งลงไป

หยวนซื่อนั้นเอื้อมมือออกมาจับยังพนักเก้าอี้เพียงครู่ ก็ยืนอยู่อย่างนั้น เอ่ย “ฮูหยินมีเรื่องต้องการจะพูดก็เชิญเถิดเจ้าค่ะ ข้ายืนได้เจ้าค่ะ”

ภายในห้อง​จุดตะเกียงน้ำมันขนาดเท่ากับเมล็ดถั่ว แสงสลัว หน้าต่างปิดสนิท ยากที่จะมีแสงไฟจากทางเดินสาดส่องเข้ามา บนกระเบื้องกระจกนั้นมีแผ่นกระเบื้องวางอยู่ แต่ว่าในคืนเดือนมืดนั้น พระจันทร์ก็ไม่สว่าง ดาวเองก็ส่องเพียงแสงสลัว ภายในห้องนั้นจึงดูแปลกประหลาดและมืดเป็นอย่างมาก