จื่ออันสอบถามถึงข้อแลกเปลี่ยนของหยวนซื่อและฮูหยินผู้เฒ่า หยวนซื่อถึงได้เอ่ยเล่าออกมา อย่างละเอียดถี่ยิบ
จื่ออันเอ่ยถามอย่างกังวลใจ “สามารถนำสัญญาขายตัวของกุ้ยหยวนกลับมาได้นั้นเป็นเรื่องที่ดี แต่ว่าจะทำอย่างไรกันให้โทษของซีเหมินเสี่ยวชิ่งลดน้อยลง? พวกเราเองก็มิอาจจะไปขอร้องท่านอ๋องได้”
หยวนซื่อค่อย ๆ ยิ้ม “เจ้าควรที่อ่านกฎหมายของต้าโจวให้มากขึ้นอีก ในกฎหมายนี้มีอยู่ข้อนึง เมื่อคนที่ทำร้ายผู้อื่นนั้นมีอาการบ้าคลั่ง ก็จะสามารถละเว้นโทษหรือลดโทษได้”
จื่ออันส่งเสียง ‘อ่า’ ออกมาคำนึง คาดไม่ถึงว่าต้าโจวเองก็มีกฎหมายข้อนี้ด้วยเหมือนกัน
จื่ออันยิ้มพร้อมเอ่ยออกมา “ท่านแม่ หนังสือเหล่านั้นที่ท่านแม่อ่าน วันนี้เริ่มที่จะมีประโยชน์แล้ว”
“พรุ่งนี้เจ้าไปที่นั่น และเอ่ยกับเหลียงซื่อสักเล็กน้อย เหลียงซื่อจะรู้ได้เองว่าจะหาผู้ใดที่จะสามารถออกมายืนยันได้ว่าซีเหมินเสี่ยวชิ่งมีอาการบ้าคลั่ง” หยวนซื่อเอ่ย
“เจ้าค่ะ วันพรุ่งนี้ข้าจะไปเจ้าค่ะ” จื่ออันเอ่ยออกมา
จนไม่มีคำพูดใดที่จะเอ่ยกันแล้ว
จื่ออันตั้งแต่เช้าก็แบกกล่องยาออกจากจวนไป
นางไปยังบ้านฝั่งมารดาของหยวนซื่อก่อน นำแผนการมาบอกกับเหลียงซื่อ เหลียงซื่อขอบคุณนางเสียยกใหญ่ หลังจากที่นางเอ่ยขอบคุณจื่ออันแล้วนั้น ก็นำวัตถุดิบยาราคาแพง และของขวัญมากมายวางไว้บนรถม้าของจื่ออัน
จื่ออันหลีกเลี่ยงมิได้ คิดคำนวณอยู่ในใจวัตถุดิบยาราคาแพงจำพวกนี้ บวกกับของขวัญเหล่านั้นซึ่งจากที่มองดูนั้นคงจะเป็นจำพวกเงินทองและเครื่องประดับ ทำได้เพียง ไม่เต็มใจรับเอาไว้นัก “ฮูหยินรองเกรงใจกันเกินไปแล้ว ภายหลังทำเยี่ยงนี้มิได้แล้วนะเจ้าคะ ในภายหน้าข้าคงต้องส่งให้มากกว่านี้”
เหลียงซื่อเอ่ยพร้อมถอนหายใจ “เจ้ารับไว้เถอะ ทุกวันนี้ไม่รู้ว่าข้าขนย้ายมาจากจวนกั๋วกงมากเพียงใด บ้านฝั่งมารดามีเพียงข้าที่เป็นบุตรสาว ท่านพ่อท่านแม่มีเท่าไหร่ล้วนมอบให้ข้า”
ระหว่างทางที่จะไปยังจวนอ๋อง จื่ออันได้เอ่ยถามเสี่ยวซุน “บ้านฝั่งมารดาของหยวนซื่อนี้ร่ำรวยมากหรือ?”
“แน่นอนเจ้าค่ะ บรรพบุรุษของเหลียงซื่อนั้นเป็นผู้ร่วมก่อตั้งเมือง ในตอนราชวงศ์ไทซูนั้น บรรพบุรุษของเหลียงซื่อก็ได้ถูกแต่งตั้งให้เป็นกั๋วกง ประทานที่ดินให้ราวหนึ่งร้อยไร่ หลังจากนั้นกั๋วกงมิได้อยู่ในราชสำนักต่อ แต่หันมาทำการค้าขายแทน โดยได้ร่วมลงทุนกันกับตระกูลหูเปิดภัตตาคารและทำเหมืองทองคำ แต่น่าเสียดายยิ่งนัก ตระกูลเหลียงทำเงินได้มากยิ่งนัก แต่บุตรหลานกลับอ่อนแอ แต่มิใช่ว่าฮูหยินผู้เฒ่ามิอาจให้กำเนิดบุตรได้ ตระกูลเหลียงนั้นมีบุตรชายมาสองสามคน แต่ล้วนป่วยตายกันทั้งสิ้น นี่ก็ยังมีอีกผู้หนึ่งที่ใกล้จะตายแล้ว”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์
ไม่อัพแล้วเหรอคะ...
โอโย่คู่ตัวร้าย...
อ๋องเหลียงน่ะถูกแล้ว ไม่ใช่จักรพรรดิเหลียง...
สามีภรรยาคู่นี้ จะมีช่วงเวลาสงบสุขดีดีบ้างไม่ได้เลยหรือไงกัน สงสารอ่า...