ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 369

มีดเล่มนี้​ หากฟาดลงไปโดนกายของอ๋องเหลียงแล้วล่ะก็​ อ๋องเหลียงจะต้องกลายเป็นอ๋องเหลียงสองท่านเป็นแน่

จื่ออันตกใจเสียจนแข้งขาเริ่มจะอ่อนแรงลง​ สายเกินไปที่จะหยุดเสียแล้ว

เดิมนั้นคิดว่าอ๋องเหลียงจะหลีกหนีมิได้ แต่คาดไม่ถึงว่าจู่ ๆ เขาก็กระโดดขึ้นมาในคราเดียว จากนั้นกระโดดอย่างรวดเร็วสองสามก้าวไปยังต้นไทรที่ล้มลง แล้วกระโดดจากต้นไทรขึ้นไปยังหลังคา

แต่ว่าความคมของมีดนั้นก็ยังคงทำให้ชุดของเขาขาดลง

จื่ออันมองไปอย่างตกใจ นี่คืออ๋องเหลียงที่ผู้อื่นเอ่ยถึงว่าเหลวไหลไร้ความสามารถจริงหรือ? ผู้ที่เดินไม่ค่อยจะตรงนัก แต่กลับสามารถกระโดดขึ้นไปได้

อ๋องเหลียงส่งเสียงคำรามมาจากบนหลังคา “เซี่ยจื่ออัน อาศัยช่วงที่องครักษ์ทั้งหลายยังมามิถึง เจ้ารีบนำเจ้าโง่นี้ออกไปเสีย”

ตาวเหล่าต้าผู้ซึ้งยังไม่รู้ว่าตนทำอะไรผิดลงไป และแสดงออกมาราวกับผู้บริสุทธิ์ มองไปยังจื่ออันอย่างตกตะลึง

จื่ออันถอนหายใจออกมา นางจึงเข้าไปดึงเขาออกมา “ไปกันเถอะ หากยังอยู่ที่นี่ไม่รีบออกไป ก็จะสายไปเสียแล้ว”

ตาวเหล่าต้าตกใจเสียจนใบหน้าซีดขาว วิ่งออกไปได้เพียงไม่กี่ก้าว ก็นึกถึงอาหารเช้าที่วางไว้อยู่ที่โต๊ะน้ำชาขึ้นมาได้ เร่งรีบหมุนตัววิ่งกลับไป​ “ซาลาเปาเนื้อของข้า”

“เสี่ยวซุนช่วยเขาหยิบมา!” จื่ออันส่งเสียงตะโกนออกไป​ “หากยังไม่ไปอีก ต่อไปก็จะไม่มีข้าวกินแล้ว”

ตาวเหล่าต้ารู้สึกว่าหากไม่มีข้าวกินแล้วคงจะหนักหนาเอาการ​ ซาลาเปาเหล่านี้ก็มิอาจกินไปได้ตลอดชีวิต​ หลังจากชั่งใจดูแล้ว​ กัดฟันใหญ่วิ่งออกไปกับจื่ออัน

อยู่บนรถม้ารออยู่เพียงครู่นึง​ จึงพบเสี่ยวซุนที่กำลังวิ่งออกมา​ นางถือห่อผ้าอาหารเช้าใบใหญ่ออกมา​ นางปีนขึ้นมาบนรถม้า แล้วโยนไปให้ตาวเหล่าต้า เอ่ยออกมาทั้งที่ยังเหนื่อยหอบ​ “ต่อไปเจ้ามิอาจประมาทเลิ่นเล่ออย่างนี้ได้อีกต่อไปแล้วนะ หากว่าท่านอ๋องเกิดอันตรายอะไรขึ้นมา คุณหนูใหญ่ของพวกเราก็จะโชคร้ายไปด้วย”

ตาวเหล่าต้าตกตะลึง “ทำไมกัน? หรือว่าเขาจะกลายเป็นผี แล้วกลับมาหาคุณหนูใหญ่หรืออย่างไร? หากเป็นผีแล้วข้าก็ไม่อาจที่จะฆ่าให้ตายได้”

จื่ออันรู้สึกว่าจำเป็นต้องพูดถึงหลักเหตุผลของการเป็นคน

“เจ้าชื่ออาต้าใช่หรือ?” จื่ออันไม่มีทางที่จะเรียกเขาว่าเหล่าต้า