ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 370

“ข้าไม่กลัวโดนหัวเราะ มีข้าวกินก็ไม่กลัวที่จะโดนหัวเราะเยาะเย้ยหรอกขอรับ”

เสี่ยวซุนมองมายังเขา “เจ้ากินอาหารเช้าพวกนี้เถอะ อากาศร้อนเช่นนี้ เจ้าห่อมันตลอด เดี๋ยวจะเน่าเสียได้ ล้วนแต่เป็นของหวาน เน่าเสียได้โดยง่าย”

“ไม่กิน ไม่กิน เก็บเอาไว้ให้น้องสาว” ตาวเหล่าต้าส่ายศีรษะมองไปยังสิ่งของในอ้อมแขนของตน น้ำลายก็ไหลออกมา

“เจ้ายังมีน้องสาวอีกหนึ่งคนหรือ?” จื่ออันเอ่ยถาม

“มีขอรับ อยู่ในวัดร้างทางตะวันออกของเมือง ข้าเข้ามาขอทานอยู่ที่นี่ขอรับ” ตาวเหล่าต้าใช้ภาษาเมืองหลวงอยู่ตลอดเวลา​ คงจะยากมากแล้ว​ “น้องสาวหิว นางรอข้าอยู่​ ข้าจะต้องส่งไปให้น้องข้า”

“นางก็คงจะกินไม่หมดหรอก​ เยอะขนาดนี้” เสี่ยวซุนเอ่ยออกมา

“กินหมด​ กินหมด​” ตาวเหล่าต้าคิดว่าเสี่ยวซุนจะแย่งไปกิน เร่งรีบกอดเอาไว้อย่างแน่นหนา​ “สามวันกินหมดแน่”

“สามวันก็เหม็นเน่าแล้ว”

“เหม็นก็ต้องกิน”

จื่ออันในใจนั้นรู้สึกประทับใจ​ มองดูชายผู้หยาบกร้านนี้​ ทั้งร่างเสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง​ ไม่มีแม้แต่รองเท้าสักคู่​ ได้ยินเสียงท้องของเขาร้องดังโครกคราก ๆ แต่ก็ไม่ยอมกินแม้แต่คำเดียว

“เจ้ากินก่อนเถอะ​ พวกเราไปรับน้องสาวของเจ้ากัน​ นำนางไปทานอาหารดี ๆ สักมื้อ” จื่ออันเดิมที่วันนี้คิดว่าเมื่อรักษาอ๋องเหลียงเรียบร้อยแล้วนั้น​ ก็จะไปยังจวนผู้​สำเร็จราชการแทนองค์​จักรพรรดิ​ แต่ว่าในเมื่อตอนนี้ผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิ​มิได้อยู่ในจวน​ นางเองก็ไม่สะดวกที่จะเข้าไปนัก

เพียงแต่ไม่รู้ว่า เขาจู่ ๆ ก็ออกจากเมืองหลวงไปยังที่ใดกัน? ก่อนหน้าก็มิได้มีการเอ่ยถึง

“จริงหรือขอรับ?” ตาวเหล่าต้าเมื่อได้ฟังคำของจื่ออันแล้ว ก็รู้สึกเบิกบานใจยิ่งนัก​ แต่ก็ยังคงพูดออกมาอีกว่า “รอพบนางก่อน​ค่อยกินดีกว่าขอรับ​ ก่อนหน้านี้มีคนมากมายนักที่บอกว่าจะมอบอาหารดี ๆ ให้แก่ข้า​ แต่ก็มิได้ให้​ หลอกให้ข้าช่วยพวกเขาทุบตีคน เพียงแค่เอ่ยประจบสอพลอออกมาก็เท่านั้น

“พูดหลอกลวงเจ้า?” เสี่ยวซุนฟังจนสมองสับสนมึนงง

จื่ออันรู้ว่าเขาพูดถึงคำหยาบคายที่พ้องเสียงกันกับคำด่าถึงมารดา จึงได้เอ่ยกับเสี่ยวซุน “เขาเพียงแค่ครู่เดียวยังคงใช้คำได้มิถูกต้อง ก็ไม่เป็นไร ต่อไปเจ้าต้องคอยสอนเขา หากสอนไม่ได้ก็แล้วไป พวกเราฟังเข้าใจก็พอแล้ว”