ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 383

เหลียงซื่อพูดพลาง จู่ ๆ ก็เหมือนว่านางจะนึกอะไรขึ้นมาได้ "จริงสิ ก่อนหน้านี้ที่บอกว่าจะนำสินสอดกลับมาส่วนหนึ่ง แล้วส่วนหนึ่งที่ว่านั่นได้นำกลับมาแล้วหรือยัง?"

ซีเหมินเสี่ยวเยว่ตอบอย่างไม่ได้สนใจอะไร แต่นางก็ได้พูดโกหกออกไป "ทั้งหมดก็อยู่ในเรือนด้านข้างมิใช่หรือ? ถูกไฟเผาไปหมดแล้ว"

ก่อนจะเริ่มแผนการวางเพลิง นางได้สั่งคนให้มาย้ายสินสอด และเงินถมสินสอดออกไปจนหมดแล้ว

เหลียงซื่อมองไปที่ปิ่นปักผมบนศีรษะนาง "ปิ่นนั่นก็เป็นสินสอดนี่ ข้าเอาไว้ในกล่องเครื่องประดับ และเก็บไว้ในหีบเก็บสินสอดด้วยมือของข้าเอง หากถูกไฟเผาจนไม่เหลือแล้ว เหตุใดเจ้าถึงนำออกมาปักอยู่ได้เล่า?"

ซีเหมินเสี่ยวเยว่ยื่นมือออกไปลูบปิ่นเล็กน้อยอย่างไม่รู้ตัว ใบหน้าค่อนข้างตึงเครียด "อันนี้… หรือ? อันนี้ใช่ไหมเจ้าคะ?"

"ไม่ผิดแน่ สินสอดของเจ้าข้าเป็นผู้ดูแลให้ด้วยตนเอง เครื่องประดับบนศีรษะของเจ้าทุกชิ้น ล้วนเป็นข้าที่สั่งช่างฝีมือให้เร่งทำให้เจ้าทั้งวันทั้งคืนจนเสร็จ" เหลียงซื่อจ้องไปที่นางพลางกล่าว

ซีเหมินเสี่ยวเยว่ชะงักงันไปชั่วขณะ เพิ่งจะบอกไปว่าถูกเผาไปแล้ว จะพูดออกไปว่าไม่ได้ถูกไฟเผาแต่นางจำผิดไปก็คงจะไม่ได้? หากยอมรับว่าสินสอดไม่ได้ถูกเผา จะไม่เป็นการบอกต่อทุกคนเหรอว่านางมีใจคิดคดไม่ซื่อตรง?

อีกอย่าง เรื่องที่จะนำสินสอดกลับมาเป็นเรื่องที่น่าขายหน้า นางยกเรื่องนี้ขึ้นมาพูด ทำให้รู้สึกลำบากใจจริง ๆ เหล่าผู้อาวุโสที่นั่งกันอยู่ต่างก็มองมากันแล้ว

"เดิมทีสินสอดก็ถูกนำไปเก็บไว้ที่เรือนด้านข้าง ตอนที่คุณหนูใหญ่กับข้าเข้าไปตรวจนับ สินสอดก็ควรที่จะต้องอยู่ด้านในทั้งหมด หลังจากที่ข้านำกลับมาส่วนหนึ่ง ที่เหลือเจ้าถึงจะสามารถเก็บเข้าคลังได้ มิใช่หรือ? แต่ว่าตอนที่เกิดเหตุเพลิงไหม้ ข้ากับคุณหนูใหญ่ก็ไม่ได้ออกไปไหน อยู่จนไฟดับไปจนหมด เรือนด้านข้างไม่เหลือสิ่งใดเลย ข้าขอถามหน่อยว่าเครื่องประดับเหล่านี้เจ้านำออกมาได้อย่างไร? "จู่ ๆ เหลียงซื่อก็พูดเสียงดังขึ้น

ซีเหมินเสี่ยวเยว่ตื่นตระหนกจนลิ้นแทบจะพันกันอยู่แล้ว นางอึก ๆ อัก ๆ ได้แต่พูดพึมพำยอมรับออกไป "ข้าได้นำสินสอดออกมาส่วนหนึ่งแล้ว แต่อาสะใภ้รองไม่ทราบเรื่องนี้เจ้าค่ะ"