ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 394

“ดี ในเมื่อท่านแม่ไม่ยินยอมจะคุยกับเขา เช่นนั้นข้าจะออกไปบอกให้เขากลับไป” จื่ออันพูดแล้วก็ลุกออกไป

จื่ออันเดินออกมา มหาเสนาบดีเซี่ยก็จ้องไปที่นาง แล้วยิ้มเย้ยหยัน "เจ้าพอใจหรือยัง?"

จื่ออันมองดูเขาด้วยใบหน้าที่สงบ "มีสิ่งใดน่าพึงพอใจหรือเจ้าคะ? ในเมื่อทุกสิ่งทุกอย่างก็ดำเนินไปตามที่มันควรจะเป็นอยู่แล้ว"

"เรียกนางออกมา ข้ามีเรื่องจะคุยกับนาง" เขาโบกมือเล็กน้อย แสดงท่าทางให้รู้ว่าไม่อยากคุยกับจื่ออัน ดูค่อนข้างจะฉุนเฉียว

จื่ออันพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งเฉย "ไม่ ท่านเมาแล้วก็กลับไปเถิด ที่นี่ไม่มีใครอยากคุยกับท่าน"

มหาเสนาบดีเซี่ยจ้องจื่ออันด้วยสายตาที่ดุร้าย "เซี่ยจื่ออัน แม้ว่าข้าจะหย่ากับแม่ของเจ้าแล้ว แต่เจ้าก็ยังเป็นบุตรสาวของข้าเซี่ยหวายจุนผู้นี้ ทั้งข้าวปลาอาหารที่เจ้าทาน กับเสื้อผ้าอาภรที่เจ้าสวมใส่ ล้วนเป็นของจวนข้าทั้งสิ้น เจ้ากลับกล้าพูดจาโอหังกับข้าถึงเพียงนี้เลยหรือ เชื่อหรือไม่ว่าข้าฉีกปากเจ้าให้ขาดได้?"

จื่ออันมองดูเขา ดวงตาค่อย ๆ ทวีความโหดร้ายยิ่งขึ้น "ท่านมหาเสนาบดีช่างเป็นผู้สูงส่งที่หลงลืมง่ายเสียนี่กระไร เซี่ยจื่ออันได้ตายไปตั้งแต่ที่ถูกบังคับให้อภิเษกครานั้นแล้วนี่? ท่านฆ่าลูกสาวด้วยมือของท่านเอง"

มหาเสนาบดีเซี่ยยิ้มอย่างแดกดัน "เหลวไหล หากเจ้าตายไปแล้วจริง ๆ ก็ดีน่ะสิ อย่างน้อย ๆ ข้าก็ยังคิดว่าเจ้าเป็นลูกสาวของข้าอยู่ แต่ว่าตอนนี้ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเราสองคนได้ขาดกันสิ้นแล้ว จะไม่มีสายใยของความเป็นพ่อลูกกันอีกต่อไป"

จื่ออันตอบกลับด้วยรอยยิ้มเย็นยะเยือก "ตอนที่นางยังมีชีวิตอยู่ ท่านไม่เคยคิดว่านางเป็นลูกเลยสักนิด แต่ในตอนนี้นางตายไปแล้ว ท่านกลับมาพูดถึงสายใยความเป็นพ่อลูก ช่างน่าขัน กลับไปเถิด เดิมทีระหว่างท่านกับข้าก็เป็นศัตรูคู่แค้นต่อกัน ท่านไม่เคยมีความเมตตาให้ข้าแม้แต่น้อย ข้าเองก็ยังไม่มีความสามารถมากพอที่จะล้มท่านลงได้ เรื่องนี้มันยังไม่จบหรอกนะ"

"ข้าไม่อยากคุยกับเจ้า" สายตาของมหาเสนาบดีเซี่ยมีประกายแห่งความอำมหิต ชะเง้อคอตะโกนเรียก "หยวนฉุ่ยยวี่ เจ้าออกมาเดี๋ยวนี้ ซ่อนตัวอยู่ข้างในจะมีประโยชน์อันใด?โผล่หัวออกมาซะ"

สายตาของจื่ออันก็อำมหิตมิแพ้กัน "ท่านมหาเสนาบดีสำรวมกริยาหน่อย โหวกเหวกโวยวายเช่นนี้ ก็ไม่ส่งผลดีอะไรต่อท่านหรอกนะ"

"อย่างนั้นเหรอ? เช่นนั้นเจ้าก็พูดมาตอนนี้มีอะไรที่ส่งผลดีต่อข้าบ้าง? ทุกสิ่งทุกอย่างของข้าล้วนถูกเจ้ายึดเอาไปหมดแล้ว เซี่ยจื่ออัน ข้าคือพ่อของเจ้า เหตุใดเจ้าถึงได้โหดร้ายกับข้าเยี่ยงนี้? เชื่อหรือไม่ว่าข้าจะตีเจ้าให้ตายตรงนี้ก็ย่อมได้? เจ้าตายไปทุกอย่างจะได้ง่ายดายขึ้น"