ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 395

ไฟโทสะผุดขึ้นในดวงตามหาเสนาบดีเซี่ย "หากไม่ใช่เพราะนางทำลายชื่อเสียงของข้า มีหรือที่ข้าจะต้องทำกับนางถึงขนาดนี้?"

"หากไม่ใช่เพราะท่านคิดทำลายทั้งชีวิตของนาง หากไม่ใช่ว่าท่านบีบบังคับนางทีละนิด ๆ นางจะทำกับท่านเช่นนี้หรือ? ท่านไปเสียเถิด เป็นสามีภรรยากันมาสิบเจ็ดปี ข้าไม่เคยกล่าววาจาเช่นนี้กับท่านเลย นี่เป็นครั้งแรก และจะเป็นครั้งสุดท้าย ในฐานะที่เป็นสามีภรรยากันมาสิบเจ็ดปี ข้าอยากจะเตือนท่านเสียหน่อย สร้างคุณงามความดีเพื่อตระกูลเซี่ยของท่านให้เยอะ ๆ อย่าได้ทำสิ่งใดที่เป็นการทำลายชื่อเสียงที่บรรพบุรุษของท่านสั่งสมมาเลย"

เมื่อหยวนซื่อพูดจบ ก็ได้พูดกับแม่นมหยาง "ก่อนที่ข้าจะย้ายออกไปจากเรือนเซี่ยจื่อหย่วน ไม่อนุญาตให้คนของจวนคนใดก็ตามเข้ามารบกวน หากมีใครย่างกรายเข้ามาที่นี่แม้นเพียงหนึ่งก้าว ก็ให้เสี่ยวตาวไล่ออกไปได้เลย"

"เจ้าค่ะ!" แม่นมหยางมองดูหยวนซื่อด้วยสายตาที่ยกย่อง นางยิ่งอยู่ก็ยิ่งรู้สึกว่าการที่นางตัดสินใจติดตามจื่ออันนั้นเป็นสิ่งที่ถูกต้องแล้ว

มหาเสนาบดีเซี่ยมองไปที่จื่ออัน ดวงตาแฝงไปด้วยความโหดร้ายอำมหิต อยู่ภายใต้ฤทธิ์ของสุรา ทำให้เขาไม่ได้ปิดบังความชิงชังเคียดแค้นของตนเองเลย เผยท่าทีให้จื่ออันรู้ว่า เขาต้องการให้นางตาย

ทว่าจื่ออันหาได้เกรงกลัวแม้แต่น้อย มีสถานะเป็นพ่อลูกกัน แต่ทำราวกับว่าต่อสู้กันอย่างเอาเป็นเอาตาย ไม่มีใครยอมถอยให้กันเลย

ในที่สุดมหาเสนาบดีเซี่ยก็ไม่พูดอะไรต่ออีก เหลือบมองหยวนซื่อด้วยสายตาที่ลึกซึ้งเล็กน้อย แล้วหันหลังเดินจากไป

เขาเดินจากไปอย่างแน่วแน่ ช่วงที่เขาหันหลังกลับนั้น ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเย็นชา ไม่เหลือความหวังใด ๆ แม้แต่น้อย

จื่ออันหันกลับมา ยื่นมือไปโอบกอดหยวนซื่อเอาไว้ ซาบซึ้งที่นางออกมาปกป้องตนเองอย่างกล้าหาญ

หยวนซื่อตบหลังนางเบา ๆ กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความเจ็บปวด "ถ้าข้าเร็วกว่านี้สักหน่อย..."

นางไม่ได้พูดอะไรต่อ ทว่าจื่ออันก็รู้ ถ้านางเข้มแข็งให้เร็วกว่านี้ ลูกสาวของนางก็จะไม่ตาย"

ที่ผ่านมาเป็นเพราะหยวนซื่อหมดกำลังใจ ไม่ใช่การยอมแพ้หรืออดทน เพียงแต่สิ้นหวังกับทุกสิ่งทุกอย่าง แต่นางไม่ได้คำนึงถึงลูกสาวของตนเองเลย ด้วยจุดนี้เอง ชั่วชีวิตนี้ของนางจะไม่ยอมให้อภัยตนเองโดยเด็ดขาด