ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 396

พูดจบ นางก็จะไป

ทว่าอ๋องอันได้ยื่นมือไปจับนางไว้ ใบหน้าที่หล่อเหลาดูค่อนข้างจะรำคาญเล็กน้อย "ท่านอย่าไปนะ"

จ้วงจ้วงมองไปที่นาง "เช่นนั้นเจ้าบอกมาว่าเจ้าวางแผนจะทำอย่างไรต่อไป?"

อ๋องอันปล่อยมือนาง ขมวดคิ้วครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง "ข้าเองก็ไม่รู้เหมือนกัน"

"มีอะไรที่ไม่รู้หรือ? แล้วความเด็ดเดี่ยวอย่างชายชาตินักรบในสนามรบของเจ้าเล่า? นำมันออกมาใช้เพื่อพิชิตใจนางอันเป็นที่รักของเจ้าสิ" จ้วงจ้วงกล่าวกระตุ้นเขา

อ๋องอันส่ายหัว "ตั้งแต่ตอนเล็ก ๆ สิ่งที่ข้าอยากได้ ข้าก็จะพยายามต่อสู้เพื่อให้ได้มันมา เพื่อให้บรรลุเป้าหมายแล้ว ข้าจะไม่ลังเลที่จะทำทุกสิ่งทุกอย่างอย่างสุดกำลัง แต่ว่า เสด็จอา ท่านก็น่าจะรู้ว่า มีบางคนที่ท่านจะต้องคอยปกป้องอย่างค่อยเป็นค่อยไป คำนึงถึงทุก ๆ ความรู้สึกของนาง แล้วท่านคิดว่าตอนนี้นางจะเปิดใจยอมรับความสัมพันธ์ครั้งใหม่หรือไม่เล่า?"

"เจ้ายังไม่เคยลองเลย เหตุใดถึงคิดว่ามันจะเป็นไปไม่ได้ บางทีนางอาจจะยอมรับเจ้าก็เป็นได้?"

อ๋องอันมองไปที่จ้วงจ้วง ดวงตาสั่นไหวอย่างเห็นได้ชัด "ข้ารู้จักนางดี เฉกเช่นที่ข้ารู้จักตนเอง เสด็จอา ข้ารอนางมาเนิ่นนานหลายปีแล้ว ในระหว่างที่ข้ารอ ก็ไม่เคยคิดว่าตนเองจะสามารถรอได้ ดังนั้น ข้าจึงไม่ลังเลที่จะให้เวลานางอีกสักหน่อย เพื่อให้นางได้เดินออกมาจากหมอกควันของจวนมหาเสนาบดีได้อย่างแท้จริง แต่ว่าข้าก็สามารถไปบอกกับนางได้ว่า ข้ายังคงรอนางอยู่เหมือนเดิม ทว่าครั้งนี้ไม่ใช่การรอให้นางมีอิสระ แต่เป็นการรอให้นางเปิดใจยอมรับชีวิตใหม่"

จ้วงจ้วงรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย "เดิมทีข้าคิดว่าเจ้าจะรีบไปหานาง มีคนจำนวนไม่น้อยที่หวังให้พวกเจ้าสมหวังกัน"

"เชื่อข้าเถิด ไม่มีใครร้อนใจไปมากกว่าข้าอีกแล้ว" อ๋องอันเอื้อมมือไปตบบ่านางเล็กน้อย นัยน์ตายังคงเป็นประกาย "แต่มันก็คุ้มค่า เพราะคนบางคนก็ควรค่าให้ท่านรอทั้งชีวิต"

จ้วงจ้วงแทบจะหันหน้ากลับไปทันที มีน้ำตาเอ่ออยู่ที่หางตา นางไม่มีคนแบบนั้นให้รอหรอก แม้ว่านางจะเคยรักคน ๆ หนึ่งมากก็ตาม รักจนขาดความนับถือตนเอง แต่ว่าในที่สุดแล้ว นางก็ได้แต่มองเขาแต่งกับสาวใช้คนสนิทของนางไป

วันที่พวกเขาแต่งงานกัน สาวใช้แต่งออกไปจากจวนองค์หญิง นางมองดูเขาที่ขี่ม้าขาวมา ท่วงท่าองอาจสง่างาม ใบหน้าหมดจด เหมือนดั่งที่นางฝันไว้