ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 400

คำว่าคุยโวที่จริงมีมาตั้งแต่สมัยโบราณ หรือว่าเพิ่งจะมีในสมัยปัจจุบัน? จื่ออันอยากจะบ้าตาย

"ใช่ อ๋องหลี่เป็นคนพูด"

"คนหัวโบราณอย่างอ๋องหลี่คุยกับท่านย่าของเจ้าด้วยคำพูดเช่นนี้เลยหรือ?"

“พวกเขาไม่มีความลับต่อกัน ข้าคิดว่าท่านย่าของข้าถือว่าอ๋องหลี่เป็นเพื่อนสนิทไปแล้ว"

จื่ออันถามอย่างหยั่งเชิง "เช่นนั้นเจ้ารู้จักท่านอ๋องหลี่ดีหรือไม่?"

เฉินหลิวหลิ่วพยักหน้า "อืม ข้ารู้จักดี เพราะว่าไปที่จวนอ๋องบ่อย ๆ"

"เจ้ารู้เรื่องอะไรบ้างล่ะ? รีบ ๆ บอกข้ามา"

เฉินหลิวหลิ่วกล่าว "เขามีพระชายาหนึ่งคน นางเป็นองค์หญิงของเป่ยอัน อภิเษกเข้ามาเพื่อสานสัมพันธ์ไมตรี จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ได้ให้กำเนิดบุตรเลย จิ่นไท่เฟยก็หวังให้เขามีพระชายาเพิ่ม แต่เขาไม่เต็มใจ ทั้งยังพูดว่า นอกเสียจากพระชายาจะหาพระสวามีใหม่ด้วย เขาถึงจะตกลง แบบนี้ถึงจะยุติธรรม"

จื่ออันคิดว่าอ๋องหลี่พูดเช่นนี้ออกมาได้อยู่แล้ว แต่ว่าสิ่งที่นางอยากรู้ไม่ใช่เรื่องพวกนี้ "เขาเคยได้รับบาดเจ็บมาก่อนไหม? บาดเจ็บสาหัสจนเจียนตาย..."

จื่ออันมองนางอย่างจดจ่อ และหวังว่าจะได้ยินในสิ่งที่จะทำให้มั่นใจได้

“ได้รับบาดเจ็บน่ะมีอยู่แล้ว ราชวงศ์นี้มีชินอ๋องมากมาย ผ่านศึกสงครามกันมาแล้วเกือบจะทุกคน การที่ได้รับบาดเจ็บถือว่าเป็นเรื่องปกติ ส่วนเรื่องที่บาดเจ็บจนเจียนตายนั้น ข้าเองก็ไม่รู้ แต่ว่าข้าเคยได้ยินจากท่านย่าว่า ในปีนั้นอ๋องหลี่ได้รับบาดเจ็บสาหัส พวกแพทย์ทหารต่างก็คิดกันว่าเขาจะไม่รอด นึกไม่ถึงว่าหลังจากที่ไม่ได้สติมาสองสามวัน ก็ฟื้นขึ้นมาอีกครั้งได้

จื่ออันจะไม่รู้ถึงความโหดร้ายในสนามรบได้อย่างไร? ชีวิตเหมือนถูกแขวนอยู่บนเส้นด้ายจะเป็นหรือตายยังไม่รู้

นึกถึงรอยแผลเป็นบนตัวมู่หรงเจี๋ยแล้ว เขาที่อยู่ในสมรภูมิรบน่าจะได้รับบาดเจ็บมาไม่น้อยเลยทีเดียว อีกทั้งยังมีบางแผลที่ลึกมากอีกด้วย แทบจะทำให้ตายได้เลย

แต่ว่าก็โชคดีที่เขายังมีชีวิตอยู่