ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 399

เฉินหลิวหลิ่วหยุดพูด แล้วจ้องมองไปที่ภาพวาดของจื่ออันด้วยดวงตาที่จดจ่อ "บุรุษผู้นี้คือใครกัน? ดูแข็งแรงกำยำ ทำไมถึงไม่วาดใบหน้าให้ชัดเจนเล่า? แล้วจุดสีดำ ๆ นี่มันอะไรกัน? เอ๋ ขนาดตรงส่วนนี้เจ้ายังวาดออกมาเลย? ช่างหน้าไม่อายเสียจริง ไร้ยางอายเกินไปแล้ว"

จื่ออันตอบกลับด้วยใบหน้าที่ไร้อารมณ์ "เช็ดน้ำลายของเจ้าด้วย อย่าให้มาแปดเปื้อนภาพวาดของข้า นี่คือภาพเส้นลมปราณกับจุดฝังเข็ม"

"ภาพจุดฝังเข็ม? คือเจ้าจะเอามาใช้ในการฝึกฝนทักษะทางการแพทย์อย่างนั้นหรือ?" เฉินหลิวหลิ่วเอ่ยถาม

"ถูกต้อง" จื่ออันเอาภาพไปเก็บ แล้วมองดูใบหน้าที่ผิดหวังของเฉินหลิวหลิ่ว ”รอจนกว่าเจ้าจะแต่งงาน ก็จะรู้ว่าร่างกายของบุรุษไม่ได้น่ามองอะไรถึงเพียงนั้น"

"เจ้ารู้ได้อย่างไร? หรือว่าเจ้าเคยเห็น? เจ้าเคยเห็นของผู้ใด?" เฉินหลิวหลิ่วเอ่ยถามนางอย่างอยากรู้เสียเต็มเปี่ยม

"ไม่เคยเห็น"

"ถ้าเจ้าไม่เคยเห็น เหตุใดถึงวาดได้ชัดเจนขนาดนี้? โดยเฉพาะตรงนั้นของบุรุษ แต่ว่าข้าก็เคยเห็นนะ เคยเห็นของลูกพี่ลูกน้องข้า" เฉินหลิวหลิ่วทำท่าทางลึกลับ

"เจ้านี่มันเจ้าเล่ห์จริง ๆ!" จื่ออันอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา "เอาล่ะ เจ้าบอกว่าวันนี้มีเรื่องที่จะต้องทำมิใช่หรือ? เหตุใดถึงยังไม่ไปทำอีกเล่า?"

"ไม่รีบ ตอนกลับก็แค่ต้องแวะไปที่จวนอ๋องหลี่ เพื่อเอาของบางอย่างไปให้ท่านย่าก็เท่านั้น"

"จวนของอ๋องหลี่?" จื่ออันรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย เมื่อนึกถึงคำว่าช็อกที่อ๋องหลี่พูด

"อย่างไรเสียวันนี้ข้าก็ไม่เรื่องอะไรให้ต้องทำอยู่แล้ว เช่นนั้นข้าไปที่จวนอ๋องหลี่เป็นเพื่อนเจ้าดีกว่า ก่อนหน้านี้เขาก็ได้ช่วยเหลือข้ายังไม่ได้ไปขอบคุณเขาเลย" จื่ออันกล่าว

เฉินหลิวหลิ่วตอบกลับ "เช่นนั้นก็ดี ยังไงข้าก็ไม่ชอบคุยกับเขาอยู่แล้ว เพราะเขาเคร่งเครียดเกินไป"

จื่ออันหวังเป็นอย่างยิ่งว่าอ๋องหลี่จะเป็นคนทีทะลุมิติมาเหมือนนาง เช่นนั้นในยุคนี้ก็ยังมีคนที่มาจากยุคเดียวอยู่ด้วย จะได้ไม่รู้สึกโดดเดี่ยวอยู่เพียงลำพัง

แต่มันจะเป็นไปได้หรือ?