ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 406

ถ้าหากว่าขังเขาเอาไว้ในกรงเหล็กตลอดเวลา รอจนถึงตอนนั้นเขาก็ตายไปเสียแล้ว

นางมองไปยังมู่หรงเจี๋ยที่นั่งอยู่ในห้องโถง ที่กำลังเช็ดดาบของเขาอย่างเงียบ ๆ ใบหน้าเขาดูเรียบตึง พระอาทิตย์ส่องแสงเข้าไป ทำให้เงาบนพื้นนั้นดูทอดยาวขึ้น

เซียวท่าเดินกลับมา แต่ซูชิงไม่ได้ตามเข้ามาด้วย เซียวท่าเดินไปยังด้านหน้าของจื่ออัน เขาเอ่ยเสียงเคร่งขรึม “เจ้าก็อย่าได้โทษเขาเลย ในใจเขาเองก็เศร้าพอแล้ว”

จื่ออันส่ายศีรษะ “ข้าไม่มีทางโทษเขาหรอก ข้าเข้าใจดี”

เซียวท่านั่งลง หยิบกิ่งไม้บนพื้นแล้ววาดวงกลมลงไป “เจ้าเข้าใจว่าอย่างไรกัน? คนผู้นี้ชื่อว่าหวางหยู บิดาเสียไปตั้งแต่เมื่อสิบกว่าปีที่แล้วในตอนที่มีการสู้รบกับเป่ยโม่นั้นได้สู้จนตัวตายในสนามรบ สองปีที่แล้ว พี่ชายของเขานั้นได้คอยสู้รบอยู่ในความมืด เพื่อช่วยให้ซูชิงได้หนีออกจากวงล้อม จึงได้เสียสละตนเอง หากว่าเขาตายไปอีกคนหนึ่ง บ้านของเขาก็จะเหลือเพียงมารดาผู้แก่ชรา”

ถึงว่าซูชิงถึงได้เศร้าโศกเสียใจมากนัก คาดไม่ถึงว่าระหว่างเขาและทหารผู้นี้ ยังมีความสัมพันธ์กันเยี่ยงนี้ด้วย

ถึงแม้ว่าในสนามรบนั้นจะไม่เคยมีการเอ่ยถึงบุณคุณจากการช่วยชีวิต เพราะว่าวันนี้เจ้าช่วยข้าไว้ พรุ่งนี้ข้าเองอาจจะช่วยเจ้ากลับก็เป็นได้ เพราะนี้คือกองทัพเดียวกัน แต่ว่าจริง ๆ แล้วในใจของทุกคนต่างก็รู้ดีว่าสายสัมพันธ์ร่วมเป็นร่วมตายกันมานั้นแน่นเฟ้นและลึกซึ้งเป็นที่สุด ทำให้คนยากที่จะลืมเลือน

จื่ออันอยากที่จะช่วยทหารผู้ที่มีนามว่าหวางหยูทำอะไรสักอย่าง แต่ว่านางไม่รู้ว่าจะเริ่มจากที่ใดจริง ๆ

ไม่มีวิธีที่จะหาสาเหตุอาการป่วยได้เลย ไม่มีวิธีที่จะตรวจสอบให้ลึกไปอีกสักนิด แม้แต่การตรวจเลือดก็ทำไม่ได้ ก็ไม่ต้องพูดถึงวิธีอื่นแล้ว

ความล้าหลังทางการแพทย์นั้น ทำให้จื่ออันรู้สึกหดหู่ขึ้นอีกครั้ง การฝังเข็มนั้นไม่ใช่ตัวเลือกของทุกอย่าง อย่างน้อยการที่จะต่อสู้กับเชื้อไวรัสที่สามารถติดต่อกันได้แบบนี้ ก็ยังคงต้องพึ่งพาการแพทย์แผนปัจจุบัน

“ทำให้เขาฟื้นขึ้นมาได้หรือไม่?” จื่ออันมองไปยังหวางหยู แล้วเอ่ยถามเซียวท่าออกมา

เซียวท่าเอ่ย “ได้ แต่เมื่อเขาฟื้นขึ้นมาแล้ว มีโอกาสเกินครึ่งที่เขาจะคลุ้มคลั่ง”