ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 405

ได้ยินซูชิงพูดถึงขนาดนี้ จื่ออันก็รู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา

เขาเป็นคนที่มีความมุ่งมั่น มีความใฝ่ฝัน มีความรักที่ยิ่งใหญ่ เพียงแต่น่าเสียดายที่เขายังไม่ทันได้ทำตามความมุ่งมั่นของตนเองเลย

"ข้าได้ยินพวกท่านพูดกันว่า คนที่โดนกัดก็ล้วนตายกันแทบทุกคน" จื่ออันอดกลั้นต่อความลำบากใจพูดออกไปเบา ๆ "หากวินิจฉัยออกมาแล้วว่านายทหารผู้นี้ถูกไวรัสชนิดเดียวกัน เช่นนั้นข้าเองก็จนปัญญา ตอนนี้แม้กระทั่งแนวทางในการรักษาข้ายังไม่มีแม้แต่น้อย"

ซูชิงเงยหน้าขึ้นมา เห็นเป็นเส้นเลือดในตาเขา จากนั้นเขาก็กล่าวออกมาด้วยความโกรธ "เจ้าจนปัญญา? พวกเราลำบากลำบนพาเขากลับมาเมืองหลวง แต่เจ้ากลับพูดว่าจนปัญญาช่วยเขา? เขาเพิ่งจะสิบเก้าปีเองนะ จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ได้แต่งงาน พ่อและพี่ชายของเขาก็ล้วนตายไปหมดแล้ว ครอบครัวของเขามีเพียงเขาที่เป็นผู้ชายเพียงคนเดียว หากเขาตาย ครอบครัวเขาก็จบสิ้นกันแล้ว"

จื่ออันเงียบไปเล็กน้อย "ข้าขอโทษ"

ซูงชิงโบกมือ ยิ้มเย้ยหยันมองไปที่จื่ออัน "เพราะเขาเป็นเพียงนายทหารเล็ก ๆใช่หรือไม่? เจ้าถึงไม่เต็มใจจะข่วยเขา ใช่ไหมล่ะ? ในครานั้นที่อ๋องเหลียงกับท่านอ๋องบาดเจ็บสาหัสจนเจียนตาย เจ้ายังสามารถช่วยชีวิตพวกเขาได้อย่างรวดเร็ว แต่มาตอนนี้เจ้ากลับบอกกับข้าว่าเจ้าช่วยชีวิตเขาไม่ได้เนี่ยนะ?"

มู่หรงเจี๋ยพูดกับเซียวท่าเสียงดัง "พาเขาออกไปสงบสติอารมณ์ก่อน"

เซียวท่าหามซูชิงด้วยมือเดียว แล้วก้าวเท้ายาวเดินออกไป จากนั้นก็โยนเขาลงไปบ่อน้ำใหญ่ที่อยู่ตรงสนามหญ้า "เจ้าใจเย็นลงก่อนสิ"

ซูชิงโมโหเสียจนจะต่อสู้กับเซียวท่า มู่หรงเจี๋ยหัวเสียเป็นอย่างมาก จึงขึ้นเสียง "ซูชิง เจ้าโวยวายเสร็จแล้วหรือยัง? เจ้าโวยวายอยู่ที่นี่มันจะช่วยชีวิตเขาได้อย่างนั้นหรือ?"

ซูชิงที่เห็นมู่หรงเจี๋ยไม่สบอารมณ์มากแล้ว จึงค่อย ๆ ลดมือลง เหลือบมองไปที่นายทหารคนนั้นอย่างหมดแรง แล้วก็วิ่งออกไป

เซียวท่าก็ติดตามไปด้วย

จื่ออันเองก็รู้สึกเสียใจ ที่นางได้มาอยู่ในหน่วยลับได้ ก็เพราะเป็นคำสั่งของผู้บัญชาการทหาร นางเป็นทหารมาก่อนจากนั้นถึงจะได้เป็นแพทย์ทหารในหน่วยรบพิเศษ