ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 419

ป้าซือจูโดนลากเข้าไปในห้องมืด องครักษ์นำนางผูกมัดเอาไว้บนเตียงไม้

ป้าซือจูเอ่ยขอร้ององครักษ์ “ข้าขอร้องเจ้าเถอะ ช่วยนำคำพูดนี้ไปบอกแก่ท่านอ๋อง บอกว่าป้าซือจูไม่ได้ตายเพราะเขา ข้าเพียงแต่เหนื่อยเกินไปแล้ว ไม่อยากที่จะมีชีวิตต่อไปอีกแล้ว”

นางรู้ดีว่ากุ้ยไท่ไฟยจะต้องเอ่ยกับท่านอ๋อง เป็นเพราะเขา นางถึงได้ตาย นางไม่อยากให้ท่านอ๋องรู้สึกผิด ไม่อยากให้เขาเสียใจ

ชั่วชีวิตนี้ นางทำผิดมามากมายนัก เรื่องวันนี้ที่เกิดขึ้นได้ก็เป็นนางที่สมควรโดนแล้ว สุดท้ายแล้วนางเพียงแค่อยากจะทำอะไรสักอย่าง เพื่อเด็กน้อยคนนั้นที่เคยยิ้มอยู่ในอ้อมแขนของนาง เป็นเรื่องสุดท้าย ถึงแม้มันจะล้มเหลว แต่ก็ไม่อยากจะให้เขาต้องคอยแบบรับอะไรเอาไว้อีกแล้ว

ในช่วงขณะเดียวกันนั้น กุ้ยไท่เฟยก็ได้เข้าวังหลวงอีกครั้ง นางขอเข้าพบหวงไท่โฮ่ว เพื่อจารึกชื่อลงไปบนหยกของราชวงศ์ มู่หรงเจ๋ยนั้นมีมารดาบุญ​ธรรม​อยู่ผู้หนึ่งคือ ป้าซือจู

หวงไท่โฮ่วนั้นรู้ดีว่าซือจูให้ความรักความเอ็นดูต่อมู่หรงเจี๋ยเป็นอย่างมาก และรู้ว่ากุ้ยไท่เฟยนั้นก็คอยพึ่งพาป้าซือจูอยู่ คิดว่านี่คงเป็นเงื่อนไขที่นางต้องการจะใช้เป็นข้อแลกเปลี่ยน จึงได้เอ่ยอนุญาติให้จวนชั้นในเพิ่มชื่อป้าซือจูลงบนแผ่นหยกเป็นมารดาบุญ​ธรรม​ของมู่หรงเจี๋ย

นี่เป็นเรื่องที่ตั้งแต่เริ่มก่อตั้งราชวงศ์ต้าโจว บ่าวรับใช้คนแรกที่มีชื่อลงบนหยกจารึกของราชวงศ์

หวงไท่โฮ่วเองก็คิดว่าซือจูนั้นควรค่าแก่การให้เกียรตินี้ บวกกับเรื่องนี้หากสามารถปลอบประโลมให้ใจของกุ้ยไท่เฟยสงบลงได้ นางเองก็มิได้ใส่ใจมันนัก

อย่างไรนางก็ไม่มีทางคาดถึง สตรีผู้ที่ได้รับเกียรตินี้เป็นคนแรกของราชวงศ์ต้าโจวนั้น กลับได้ตายไปแล้วในจวนของผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิ

มู่หรงเจี๋ยกลับมาในวันนั้น กุ้ยไท่เฟยได้สั่งให้คนไปแจ้งแก่เขา บอกว่าป้าซือจูนั้นได้เป็นมารดาบุญ​ธรรม​ของเขาแล้ว ได้เข้าวังไปขอประทานอนุญาติแล้ว มู่หรงเจี๋ยคิดว่าไม่ได้สำคัญนัก เขาเองก็เคารพป้าซือจูเป็นอย่างมาก

เซียวท่าและซูชิงก็กลับมาพร้อมกันกับเขา ทั้งสามคนท่าทางดูหดหู่นัก เพราะว่าสถานการณ์ของหวางหยูนั้นไม่ค่อยจะดีนัก ถึงแม้ว่าจะใช้เข็มยาสลบเพื่อให้นอนหลับไปแล้ว แต่เขาก็ไม่สามารถดื่ม​น้ำได้ และไม่สามารถกินอะไรได้ หรือจะมีชีวิตรอดได้

ก่อนที่จะกลับกันมานั้น พวกเขาก็ไปยังจวนมหาเสนาบดีตามหาจื่ออันแล้วรอบหนึ่ง

จื่ออันแนะนำให้เพิ่มส่วนผสมลงไปในยาสลบ และในตอนที่เขานอนหลับนั้น บังคับให้ดื่มน้ำลงไป

มู่หรงเจี๋ยได้ถ่ายทอดคำสั่งลงไป แต่ว่าภายในใจของทุกคนนั้นต่างก็รู้ดีว่าเป็นเพียงแค่การยื้อเวลาออกไป สำหรับอาการป่วยของเขาแล้วนั้นยังไม่มีวิธีที่จะช่วยเหลือได้แม้แต่น้อย

ซูชิงเอ่ยถาม “สามารถให้คุณหนูใหญ่เซี่ยเข้าถวายการรักษาให้ฝ่าบาทได้หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”

“ไม่!” มู่หรงเจี๋ยเอ่ยปฎิเสธออกมา “ไม่จำเป็น”

ซูชิงและเซียวท่ามองสบตากัน ต่างก็มีความสงสัยอยู่บนใบหน้า

“ช่างมันเถอะ พวกเจ้ากลับกันไปเถอะ ข้าเองก็มีเรื่องที่ต้องอยู่อย่างเงียบ ๆ”

“ท่านไม่ไปพบกับป้าซือจูหรือพ่ะย่ะคะ? ตอนนี้นางเป็นถึงมารดาบุญธรรมของท่านแล้ว” เซียวท่าเอ่ยถาม

“วันนี้ยังไม่ไปก่อน ข้ามีเรื่องวุ่นวายอยู่ในใจ ไม่อยากทำให้นางเป็นกังวล พรุ่งนี้เช้าค่อยเข้าไปคารวะนาง”