ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 418

กุ้ยไท่เฟยยกถ้วยชามาจ่ออยู่ที่ริมฝีปาก เป่าออกไปเล็กน้อย ดื่มลงไปในชั่วพริบจาเดียว

ป้าซือจูไม่กล้าที่จะหายใจออกมา ใจเต้นอย่างแรงเร็ว ในใจนั้นมีความทรงจำอยู่มากมาย ความทรงจำเหล่านั้น กุ้ยไท่เฟยสามารถลืมมันได้ แต่นางลืมไม่ได้

กุ้ยไท่เฟยค่อย ๆ จิบลงไป มองมายังป้าซือจู จากนั้นแววตาค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นผิดหวัง นางคายใบชาในปากออกมา แล้วจึงทิ้งลงไปบนพื้น

ป้าซือจูกายสั่นไปทั่ว คุกเข่าลงมา ใบหน้าราวกับได้ตายไปแล้ว

“ในตอนที่ข้าดื่มมันเข้าไปนั้น หากว่าเจ้าขัดขวางข้า ข้ายังจะสามารถให้อภัยเจ้าได้ อย่างน้อยก็รู้ว่าเจ้ายังคิดถึงความสัมพันธ์ระหว่างเรา แต่ทว่าเจ้าช่างโหดร้ายเสียจริง คิดจะฆ่าข้าได้ลงคอ ซือจู ซือจูอ่า เจ้าว่าข้ายังจะปล่อยเจ้าไปอีกได้หรือ?”

“ท่านรู้แล้วหรือเพคะ?” ซือจูริมฝีปากสั่นสะท้าน แต่แววตาที่ตื่นตระหนกนั้นกลับไม่มี กลับดูสงบขึ้น

กุ้ยไท่เฟยแววตากราดเกรี้ยว​ เอ่ยเสียงเข้ม​ “ตั้งแต่ที่เจ้าเริ่มจะช่วยเอ่ยให้กับเขาในวันนั้น​ ข้าก็เริ่มที่จะมีสติตื่นรู้​ สั่งให้คนคอยจับตาดูเจ้า​ เมื่อครู่เจ้าเอ่ยถามหลัวซุ่ยที่ด้านนอกนั้น​ แล้วก็ประคองถ้วยชากลับไป อาฝูก็ได้คอยติดตามเจ้าไป​ ก่อนที่เจ้าจะกลับมานั้น​ อาฝูได้เอ่ยบอกแก่ข้า​ ซือจู เจ้าทำให้ข้าผิดหวัง​ เจ็บปวดใจเสียจริง!”

ป้าซือจูดวงตาดูเงียบสงบ “ในเมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว แล้วแต่ไท่เฟยจะจัดการกับบ่าวเถอะเพคะ”

กุ้ยไท่เฟยลุกขึ้นยืน กระโปรงยาวจนถึงพื้น กระโปรงได้กวาดลากน้ำชาที่หกไปเมื่อครู่นี้ เลอะละอองฝุ่น นางหันหลังให้แก่ซือจู นางพูดไม่ออกอธิบายไม่ถูกถึงความผิดหวังและเจ็บปวดที่มี “ก่อนที่เจ้าจะตายนั้น​ ข้าจะให้เจ้าได้เป็นมารดาบุญธรรม​ของอาเจี๋ย​ ถือซะว่าช่วยเติมเต็มความรักที่เจ้ามีต่อเขา”

ซือจูสีหน้าเปลี่ยนไป​ “ไม่​ ไม่เพคะ​ บ่าวไม่ได้มีวาสนาขนาดนี้​!”

กุ้ยไท่เฟยหันกายกลับมามองยังนาง​ จากนั้นก็ค่อย ๆ ย่อกายลง​ ประคองนางขึ้นมา​ น้ำเสียงอ่อนโยนอย่างมาก​ “เจ้าคู่ควร​ ตั้งแต่เล็กเขาก็สนิทชิดเชื้อกับเจ้า​ ตอนที่อยู่ในวังนั้น​ ไม่ใช่เจ้าที่คอยดูแล​ ก็เป็นนางที่ดูแล​ ข้าผู้ที่เป็นมารดาผู้ให้กำเนิดนั้น​ ยังเทียบไม่ได้กับพวกเจ้า​ อาเจี๋ยในตอนนี้เคารพนาง ​เรียกนางว่าเสด็จแม่​ แต่ว่าเจ้ายังไงเสียก็มีสถานะเป็นเพียงบ่าว เช่นนี้มันคู่ควรกับเจ้ามากเพียงไรแล้ว? เจ้าเป็นมารดาบุญ​ธรรม​ของเขา เจ้าตายไปแล้ว เขาก็จะต้องไว้ทุกข์ให้แก่เจ้า บิดามารดาบังเกิดเกล้าต้องไว้ทุกข์สามปี เจ้าที่เป็นมารดาบุญ​ธรรม​ของเขาจะต้องไว้ทุกข์ให้หนึ่งปี เพียงพอที่จะแสดงให้เห็นถึงความโศกเศร้าของเขาที่มีต่อเจ้าเมื่อจากไปแล้ว”

“ไม่ ไม่เพคะ…” ป้าซือจูดูหวาดกลัว “ขอร้องไท่เฟยอย่าทำแบบนี้เถิดนะเเพคะ บ่าวไม่อยากที่จะทำให้ท่านอ๋องต้องเสียเวลา ไม่อยาก…”