ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 42

ทันใดนั้นเอง เขาก็ลืมตาขึ้นมาด้วยสายตาที่ดุดันอีกครั้ง ดวงตาแดงก่ำ มือหนึ่งจิกไปที่คอของจื่ออาน ใบหน้าอำมหิตอย่างหาผู้ใดเทียบไม่ได้ พลางพูดอย่างดุร้ายว่า “เซี่ยจื่ออาน?”

ผ่านไปไม่นาน เขาก็ค่อย ๆ ปล่อยมือออกจากคอของจื่ออาน ตอนที่เขาจิกคอเธออยู่นั้น เธอก็รีบใช้เข็มกับเขาทันที

พอหัวเขาเริ่มเอียงลง ก็ค่อย ๆ ซบลงบนไหล่ของจื่ออาน เขาไม่ได้สลบไป แต่เขาดูเหนื่อยและอ่อนแรงมาก

“รีบไปพยุงท่านอ๋องขึ้นมา!” จากที่ฮองเฮาเป็นห่วงมาก สุดท้ายก็เบาใจลงครึ่งหนึ่ง จึงรีบสั่งให้คนเข้าไปทันที

นางข้าหลวงพยุงจักรพรรดิเหลียงมานอนบนเตียง หลังจากที่จักรพรรดิเหลียงสงบลงแล้ว เขาแสดงออกว่าดูเจ็บปวดมาก การหายใจก็ดูลำบากยิ่งกว่าก่อนที่เขาจะล้มลงไป

มือสองข้างของเขาป้องหัวไว้ กระแทกอย่างไร้เรี่ยวแรง ครั้งแล้วครั้งเล่า เมื่อเวลาที่เขาขยับตัว การหายใจดูเพิ่มความลำบากเข้าไปอีก

“ยังยืนงงอยู่ทำอะไร? รีบเข้าไปดูอาการองค์จักรพรรดิเหลียง” หวงไท่โฮ่วเร่งรัดหมอหลวงด้วยความโมโห

หยวนพ่านรีบพาหมอหลวงเข้าไปดูอาการทันที ช่วงเวลาที่เกิดขึ้นรวดเร็วนี้ ทำให้หยวนพ่านและหมอหลวงทำอะไรไม่ถูก โดยเฉพาะผีตนนั้น

หลังจากที่ตรวจเรียบร้อยแล้ว พวกเขาก็ไม่พบปัญหาใด ๆ เพราะอะไรจักรพรรดิเหลียงอยู่ ๆ ถึงได้คลุ้มคลั่งขึ้นมาแบบนั้น ตื่นตระหนกหวาดกลัวราวกับเห็นผี และอีกอย่างตอนนั้นพระองค์ก็หายใจคล่องมาก มีกำลังเยอะอย่างเทียบไม่ได้ ดูไม่เหมือนก่อนหน้านี้ที่ดูป่วยกระสับกระส่ายและหายใจลำบากเลยสักนิด

ในใจของพวกเขาคิดว่าองค์จักรพรรดิเหลียงไม่ใช่คนที่ป่วยง่ายแบบนี้ และอีกอย่างที่สำคัญไทเฮายังบอกให้เชิญนักบวชมาอีกด้วยเมื่อครู่ ทำไมจักรพรรดิเหลียงถึงได้มีอาการลมชักได้? แล้วยังแสดงอาการซ้ำแล้วซ้ำเล่าอีก

นอกจากนี้ องค์จักรพรรดิเหลียงยังแสดงออกว่าดูเจ็บปวดมาก ตอนนี้กลับดูตาลอย สีหน้าซีดเผือดอย่างเป็นกังวล หายใจเปิดปากกว้าง ขึ้น ๆ ลง ๆ เหมือนกับลักษณะของคนที่เจอผีจริง ๆ

ดังนั้นหนึ่งในหมอหลวงจึงพูดอย่างสั่น ๆ ว่า “ทูลหวงไท่โฮ่ว หรือว่าเราเชิญนักบวชมาดูสักหน่อยเถอะ พะยะค่ะ”