ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 427

จื่ออันนอนลง สองมือช้อนไว้ใต้ศีรษะ ดวงตาดำขลับจ้องมองไปยังเขา "มู่หรงเจี๋ย จู่ ๆ ข้านึกถึงหนึ่งขึ้นมาได้"

"เรื่องอะไร?" มู่หรงเจี๋ยจ้องมองไปยังนาง ท่าท่างนิ่งสงบของนางน่ามองยิ่งนัก ไม่ทันได้สนใจคำสรรพนามที่นางใช้เรียกตน

"ทำไมอ๋องหลี่ถึงเลี้ยงสุนัขเล่า?"

มู่หรงเจี๋ยดึงนางขึ้นมา และถูไปที่ใบหน้าของนาง "อย่าเปลี่ยนประเด็น บอกข้ามา เมื่อครู่นี้เจ้ายิ้มด้วยเรื่องอันใด"

จื่ออันผลักมือของเขาออก "อย่าทำให้ทรงผมของหม่อมฉันยุ่งเหยิง หม่อมฉันเกล้าผมเป็นมวยด้วยตนเองเชียวนะ ท่านว่างามหรือไม่?"

"อย่านอกเรื่อง!" มู่หรงเจี๋ยโมโห

"หม่อมฉันไม่ได้นอกเรื่องนะเจ้าคะ" จื่ออันยื่นมือออกมาจัดทรงผมเล็กน้อย แล้วพูดพึมพำ "ก็แค่รู้สึกว่าข้าอุตส่าแต่ตัวให้ดูดี แต่ท่านกลับไม่ชายตามองเลยสักนิดเดียว จึงรู้สึกไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่นัก"

"จะบอกหรือไม่บอก เจ้าจะบอกข้ามาโดยดีหรือไม่?" มู่หรงเจี๋ยกระชากตัวนางมาอย่างรุนแรง มือข้างหนึ่งจับคอเสื้อของนางไว้ อีกข้างหนึ่งบีบคางของนาง พร้อมกับกล่าวอย่างขุ่นเคือง

จื่ออันกะพริบตาเล็กน้อย มองเขาอย่างนิ่งเฉย จากนั้นก็ดื้อดึงขึ้นมา "ท่านอ๋อง!"

บรรยากาศค่อนข้างจะดูพิกล มู่หรงเจี๋ยจ้องมองไปในดวงตาของนาง ริมฝีปากแดงเรื่อที่ขยับเขยื้อนนั้น ทำให้ใจรู้สึกหวั่นไหว "อะไร?"

"มืออีกข้างหนึ่งของท่าน เอาออกไปหน่อยได้ไหม!" จื่ออันเลียริมฝีปากแล้วกล่าว

พอมู่หรงเจี๋ยก้มหน้า ก็เพิ่งจะรู้ว่าข้อมือของเขาได้ไปสัมผัสถูกนางเข้า จึงรีบผลักนางออกไปในทันที พร้อมกล่าวอย่างเย็นชา "เจ้าช่างเหมือนกับบุรุษ เซี่ยจื่ออัน ดูไม่มีทรวดทรงเอาเสียเลย?"

จื่ออันกระซิบ "ตัวข้ายังเติบใหญ่ได้อีก"

มู่หรงเจี๋ยเหลือบมองนางเล็กน้อย "หน้าไม่อาย"

“มู่หรงเจี๋ย!"

"เรียกท่านอ๋อง!"

"ท่านอ๋องมู่หรงเจี๋ย!"