ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 428

จื่ออันพิงศีรษะที่บ่าของเขา เงยหน้ามองท้องฟ้า ฟ้าหลังฝนนั้นมีดวงดาวหลบซ่อนอยู่ แสงจันทร์สลัว นางสูดลมหายใจเข้าลึก รู้สึกสบายเป็นพิเศษ ราวกับว่าในอากาศนั้นหอมหวาน

"หม่อมฉันไม่ได้รู้สึกผ่อนคลายขนาดนี้มานานแล้ว ขอดื่มให้กับสายลมเย็น ๆ และแสงจันทร์นวลผ่องสักหนึ่งจอก!" จื่ออันชูไหสุราขึ้น แล้วหัวเราะคิกคัก

"เลอะเลือนไปแล้วหรือ?" มู่หรงเจี๋ยโขกหัวนางเบา ๆ "ก็แค่ออกมาดื่มสุราเท่านั้น ต้องดีใจถึงขนาดนี้เชียวหรือ?"

"ดีใจ!" จื่ออันหันไปมองดูเขา ดวงตาเป็นประกาย

ยากนักที่จะได้ผักผ่อนหย่อนใจในโลกที่แสนวุ่นวายแห่งนี้ ความรู้สึกนี้มันเยี่ยมจริง ๆ

เดิมทีมู่หรงเจี๋ยก็เมาอยู่เล็กน้อย เพราะดื่มสุราที่จวนมาบ้างแล้วก่อนที่จะไปหาจื่ออัน

เมื่อมองคนผ่านดวงตาที่เมามาย ก็มักจะรู้สึกว่าคนผู้นั้นน่ามองยิ่งนัก เขาชอบมองใบหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใสของจื่ออันเสียจริง จึงใช้มือข้างหนึ่งโอบไหล่แล้วดึงเข้ามาไว้ในอ้อมอกเขา "เซี่ยจื่ออัน หน้าตาเจ้าไม่ดี แต่พอเจ้ายิ้มแล้วช่างดูดียิ่งนัก"

อืม ตบหัวแล้วลูบหลัง เป็นนิสัยโดยปกติของเขาอยู่แล้ว

แต่ว่าบอกว่านางหน้าตาไม่ดี นางรู้สึกไม่พอใจจริง ๆ นะ

นางมองไปที่ใบหน้าของเขาแล้วทำสีหน้าจริงจัง "หม่อมฉันหน้าตาไม่ดีตรงไหนเพคะ?"

เห็นอยู่ทนโท่ว่าหน้าตาดี มีบางครั้งที่ส่องกระจกดู ก็รู้สึกว่าเป็นใบหน้าที่ฟ้าประทานให้จริง ๆ

นิ้วของเขาปาดไปบนใบหน้าของนาง "หน้าผากไม่กว้างพอ ขนคิ้วไม่ดำพอ ดวงตาแม้จะกลมโต แต่ก็ไร้แวว ไม่สง่างาม จมูกก็เล็กไปไม่ใหญ่พอ และในส่วนของปากนั้นก็ยังใหญ่ไม่พอหมายถึงใจคอที่คับแคบ..."

"หุบปาก!" จื่ออันกัดฟันพูด "ถูกท่านว่าขนาดนี้ ดูเหมือนว่าข้าจะไม่มีอะไรดีเลยสักนิดเดียว" อีกทั้งเขายังพูดถึงความสมบูรณ์ของหน้าผากอีกช่างไร้สาระสิ้นดี มันล้วนเป็นการอธิบายลักษณะของบุรุษ

"แต่ว่าเจ้าอย่าได้รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจไป ข้าชอบก็เพียงพอแล้ว" มู่หรงเจี๋ยกล่าวอย่างจริงจัง

"ขอบพระทัยเพคะ!" จื่ออันจ้องเขาเล็กน้อย แต่มุมปากก็ยกขึ้นนิดหน่อยอย่างช่วยไม่ได้ เขาชอบเหรอ? นางจะคิดว่าแบบนี้เรียกว่าชอบได้อย่างไร?

มู่หรงเจี๋ยเหลือบมองมุมปากที่ยกขึ้นเล็กน้อยของเขา ใจก็สั่นไหว การกระทำเร็วกว่าสมองหนึ่งก้าว เขาประทับจุมพิตลงไป