ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 430

นางก้มไปกัดหูของเขา "รีบลุกขึ้นมา จ้วงจ้วงจะจับผิดพวกเราเอาได้"

มู่หรงเจี๋ยดวงตาเบิกโพลงในทันที "เสด็จอา?"

จากนั้นก็หลับตาลงไปใหม่ "มาก็มาสิ ให้นางนั่งอยู่ข้างนอก"

"ไม่ได้ ถูกนางพบเห็นเข้าจะไม่ดี" ที่สำคัญภาพลักษณ์ของนางที่อยู่ต่อหน้าจ้วงจ้วงก็ดีมาก นางไม่ยอมให้ใครมาทำลายลงได้เป็นอันขาด

"ห้องก็ใหญ่ขนาดนี้ จะให้ข้าไปซ่อนที่ไหนหรือ?" มู่หรงเจี๋ยรู้สึกโมโหมาก ถูกปลุกให้ตื่นก็แย่พอแล้ว ตอนนี้ยังจะให้ทำตัวเหมือนกับหัวขโมยที่ต้องหลบซ่อนอีก

"ด้านหลังฉาก เร็วเข้า!" จื่ออันช่วยเขาถือรองเท้า คว้าปกเสื้อของเขาแล้วลากไปไว้ที่ด้านหลังฉาก

อีกทางด้านหนึ่ง จ้วงจ้วงก็ได้เคาะประตูแล้ว "จื่ออัน เจ้าตื่นแล้วหรือยัง? วันนี้ต้องไปจวนอ๋องเหลียงมิใช่หรือ?"

จื่ออันนึกขึ้นได้ว่าสองวันแล้วที่ไม่ได้ไปจวนอ๋องเหลียง โอ้ย หมกมุ่นอยู่สิ่งที่ชอบจนลืมไปเสียได้ เพราะมู่หรงเจี๋ยคนเดียวเลย

นางเกล้าผมให้เรียบร้อย แล้วเดินไปเปิดประตู แล้วมู่หรงจ้วงจ้วงกับเฉินหลิวหลิ่วก็เข้ามา เสี่ยวซุนยืนอยู่ด้านหลัง ทั้งสามคนมองดูจื่ออันอย่างสงสัย

"ไม่มีอะไร เมื่อคืนนี้ข้าดื่มสุรานิดหน่อย ก็เลยหลับลึกน่ะ" จื่ออันยิ้มแหย ๆ กลัวว่าจะถูกจับได้ ยืนขวางอยู่ตรงทางที่จะไปยังฉากกั้น

มู่หรงจ้วงจ้วงจ้องมองนาง "สีหน้าของเจ้าดูไม่ค่อยดีเลยนะ คงไม่ได้ป่วยหรอกใช่ไหม?"

"เปล่า หม่อมฉันสบายดี ก็แค่...ดื่มมากเกินไป หน้าก็เลยซีดน่ะเพคะ"

"มันไม่ได้ซีดน่ะสิ แต่แดงมากต่างหาก มีไข้หรือไม่?" มู่หรงจ้วงจ้วงยื่นมือไปแตะบนหน้าผากนาง แล้วกล่าว "ร้อนนิดหน่อย"

เฉินหลิวหลิ่วสั่งเสี่ยวซุน "เสี่ยวซุนเจ้าไปชงชาร้อน ๆ แล้วก็เอามาที่นี่"

"เจ้าค่ะ!" เสี่ยวซุนก็เดินออกไป