ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 431

เฉินหลิวหลิ่วกล่าวอย่างซึม ๆ "ไม่มีอะไร เจ้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนเถิด ค่อยไปคุยกันบนรถม้า"

จื่ออันได้แต่หอบเสื้อผ้า เดินเอื่อยเฉื่อยไปยังหลังฉากกั้น

มู่หรงเจี๋ยจ้องนาง ด้วยใบหน้าที่ขุ่นเคือง

จื่ออันแตะนิ้วไปบนริมฝีปากของเขา ใช้คำพูดแบบไม่เป็นทางการ "อย่าส่งเสียง"

มู่หรงเจี๋ยเบือนหน้าไปทางอื่นด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจ แต่ก็รีบหันกลับมาในทันที มองนางหัวจรดเท้า ราวกับว่ากำลังรอนางเปลี่ยนชุดอยู่

จื่ออันใจกว้างอยู่แล้ว ถอดชุดนอกออก มู่หรงเจี๋ยมองชุดชั้นในของนางอย่างอยากรู้อยากเห็น จื่ออันถลึงตาใส่เขา แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่รีบ ๆ เปลี่ยนชุดให้เสร็จ

จากนั้นนางก็กระซิบข้างหูเขา "พวกเราจากไปแล้วท่านถึงจะออกไปได้"

พูดจบ ก็ไม่ได้สนในความขุ่นเคืองของมู่หรงเจี๋ย รีบออกไปทันที

"เสร็จแล้ว ไปกันเถิด" จื่ออันหยิบกล่องยากำลังจะออกไป

มู่หรงจ้วงจ้วงลุกขึ้น แล้วดึงเฉินหลิวหลิ่วให้ออกไป ก็มีเสียง "ฮัดชิ่ว" ดังมาจากหลังฉาก ทั้งที่ใช้มือปิดปากอย่างดีแล้ว แต่เสียงมันอยู่ใกล้มาก ทุกคนจะแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินก็เป็นไปไม่ได้

มู่หรงจ้วงจ้วงหันกลับไปด้วยความสงสัยทันที "ใครอยู่หลังฉากกั้น?"

"สาวใช้คนหนึ่ง กำลังซักเสื้อผ้าอยู่เพคะ" จื่ออันหน้าดำคร่ำเครียด อดทดสักหน่อยไม่ได้หรืออย่างไร?

"ซักผ้าที่นี่น่ะเหรอ?" มู่หรงจ้วงจ้วงรีบสับเท้าเดินไปทางนั้น ก็เห็นมู่หรงเจี๋ยหมอบอยู่ที่พื้นด้วยเท้าเปล่าอย่างน่าเวทนา ทั้งยังถือรองเท้าไว้ในมือ มงกุฎครอบผมก็ดูหลวม ๆ เสื้อผ้าก็ไม่เรียบร้อย

"เจ้าเจ็ด?" มู่หรงจ้วงจ้วงขึ้นเสียงสูง ไม่อยากจะเชื่อสายตาตนเองเลย

ผู้สำเร็จราชการที่สง่าผ่าเผย ฉลาดหลักแหลมและมีอำนาจ จะซ่อนตัวอย่างน่าอนาถในห้องส่วนตัวของสตรีเช่นนี้? ขนาดรองเท้ายังไม่สวมใส่ หากให้คนนอกมาเห็นสภาพเขาที่เป็นเช่นนี้ ชื่อเสียงที่สั่งสมมาตลอดชีวิตคงจะถูกทำลายจนไม่เหลือ

จื่ออันวางกล่องยาลงดังปัง บังคับตนเองให้เดินไปทางนั้น แล้วกล่าวด้วยความจริงจังอย่างเต็มเปี่ยม "องค์หญิงเพคะ หม่อมฉันอธิบายได้ พวกเราเพิ่งจะพูดเรื่องจริงจังกัน"