ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 452

หลานยู่กล่าวอย่างเหยียดหยาม "ร้องทุกข์? นางไม่ใช่คนเปิดศาลเสียหน่อย ถึงนางบอกว่าจะไปร้องทุกข์แต่ก็ต้องมีหลักฐาน จะว่าไปแล้วกับอีแค่บ่าวรับใช้เพียงสองคน ทางศาลคงจะไม่รับเรื่องร้องทุกข์หรอกเจ้าค่ะ"

ฮูหยินผู้เฒ่ามองนางด้วยสายตาอันว่างเปล่า แทบจะไม่เชื่อเลยว่าคำพูดเหล่านี้จะออกมาจากปากของนางได้

นึกถึงเมื่อครั้งเก่าก่อนที่เลือกพวกนางสองคนให้มาอยู่ข้างกาย นั่นก็เพราะพวกนางฉลาดและมีไหวพริบ ทว่าไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่พวกนางเปลี่ยนไปเป็นคนที่อวดดีเจ้ากี้เจ้าการ อีกทั้งโง่เขลาเบาปัญญา?

"เจ้าหมายความว่า บุตรตรีของจวนเสนาบดีผู้สง่างามไปร้องทุกข์ แล้วทางศาลจะไม่รับฟ้องอย่างนั้นเหรอ?" ฮูหยินผู้เฒ่าถามด้วยใบหน้าที่ซีดเซียว

"บ่าว..." ป้าหลานยู่เห็นฮูหยินผู้เฒ่าที่จู่ ๆ ก็โกรธขึ้นมา ก็เข้าใจได้ในทันทีว่าตนเองได้ล้ำเส้นนางเข้าให้แล้ว จึงได้รีบคุกเข่าลง "ฮูหยินผู้เฒ่าโปรดระงับโทสะด้วยเจ้าค่ะ นางบอกว่าจะไปร้องทุกข์ ท่านก็แค่ไม่ให้นางไปก็ได้นี่เจ้าคะ? ท่านสามารถคุมขังนางไว้ได้ อีกทั้งคนในจวนก็ล้วนเป็นคนของท่าน ฟังแต่คำสั่งของท่าน เพียงแค่คุมขังนางไว้ และไม่อนุญาตให้คนนอกเข้าไปที่เรือนเซี่ยจื่อหย่วน นางก็ไม่อาจต่อกรกับท่านได้แล้วเจ้าค่ะ"

ฮูหยินผู้เฒ่าที่ได้ยินคำพูดเหล่านี้ จากที่โมโหถึงขีดสุดแปรเปลี่ยนมาเป็นยิ้ม "ดีมาก หลานยู่ เจ้าช่างมองข้าสูงส่งเสียจริง ข้าไม่มีความสามารถที่จะคุมขังนางได้หรอก เจ้าคิดว่านางคือเซี่ยจื่ออันคนเดิมอย่างนั้นรึ? และเจ้าคิดว่าข้าสามารถห้ามไม่ให้ผู้สำเร็จราชการกับองค์หญิงใหญ่มาหานางที่จวนนี้ได้สินะ?”

ชุ่ยยู่กล่าวอย่างอดไม่ได้ "หลานยู่ เจ้าก็น่าจะรู้ หากไปร้องทุกข์จริง ๆ เจ้ามีเจตนาทำร้ายคนและค้ามนุษย์ ถึงไม่โดนประหารชีวิต แต่ชั่วชีวิตนี้ของเจ้าก็อย่าหวังว่าจะลืมตาอ้าปากได้"

ตอนนี้เองที่ป้าหลานยู่เกิดวิตกกังวลขึ้นมา รีบโขกศีรษะ "ฮูหยินผู้เฒ่า ท่านจะต้องช่วยบ่าวนะเจ้าคะ บ่าวแค่ต้องการจะให้บทเรียนนางสักเล็กน้อย ไม่ได้ต้องการให้เกิดเรื่องร้ายแรงถึงเพียงนี้เลยเจ้าค่ะ"

ฮูหยินผู้เฒ่ากล่าวอย่างนิ่งสงบ "ดังนั้น ข้าถึงได้บอกไปเมื่อครู่นี้ไงเล่าว่า ข้าจะปกป้องเจ้าเป็นครั้งสุดท้าย จากนั้นก็ให้เจ้าออกไปจากจวนมหาบดีนี่เสีย"

นางไม่ต้องการให้ที่คนโง่เขลาถึงขนาดนี้มาอยู่ข้างกาย หากไม่คำนึงถึงเรื่องที่หลานยู่รู้ความลับของนางมากมาย อีกทั้งยังรับใช้นางมาหลายปี ครั้งนี้นางจะไม่ช่วยเหลือบ่าวคนนี้โดยเด็ดขาด

แถมวิกฤตการณ์ครานี้ นางไม่อาจไปแทรกแซงการทำงานของศาลได้

หลานยู่ทรุดตัวลงนั่งที่พื้น ใบหน้าแลดูสิ้นหวัง นางไม่เคยคิดถึงเรื่องที่จะต้องออกไปจากจวนมหาเสนาบดีมาก่อน เดิมทีนางคิดว่าจะสามารถพึ่งพาอาศัยฮูหยินผู้เฒ่า ได้เสพสุขชั่วชีวิต แม้ว่าจะเป็นเพียงบ่าวรับใช้ ทว่าในตอนนี้นางที่อยู่ในจวนมหาเสนาบดีก็ถือว่าเป็นที่โปรดปรานมาก ทำอะไรก็ได้ตามใจชอบ