ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 454

ฮูหยินผู้เฒ่าอยากจะโยนจื่ออันออกไปข้างนอกจริง ๆ การเซ้าซี้นี้ ทำให้นางรู้สึกเหนื่อยไปทั้งกายและใจ "ดี นอกจากเรื่องไปร้องทุกข์ นอกนั้นก็แล้วแต่เจ้าจะจัดการเลย"

จื่ออันที่รอคำพูดนี้อยู่ "ดียิ่งนัก ในเมื่อท่านพูดแล้ว เช่นนั้นฮูหยินผู้เฒ่าก็มอบตัวหลานยู่ให้แก่ข้าก็แล้วกัน"

"ข้าก็บอกไปแล้วอย่างไรเล่าว่า ให้เจ้าทุบตีนางได้อีกครั้ง" ฮูหยินผู้เฒ่ากล่าวออกไปอย่างไม่เต็มใจ

"ฮูหยินผู้เฒ่าเข้าใจผิดแล้ว ข้าไม่ได้ต้องการจะทุบตีนาง หรือลงโทษนางเสียหน่อย ข้าแค่ต้องการให้ฮูหยินผู้เฒ่ามอบนางให้แก่ข้า" จื่ออันกล่าวแก้ไข

"หมายความว่าอย่างไร?" ฮูหยินผู้เฒ่าชะงักไปเล็กน้อย สัมผัสได้ถึงความผิดปกติ จึงจ้องไปที่จื่ออันแล้วถาม

"มอบนางให้แก่ข้า...เดี๋ยวข้าจัดการเอง!"

ฮูหยินผู้เฒ่าตระหนักได้ในทันทีว่า เป้าหมายที่นางมาที่นี่ในคืนนี้หาใช่ต้องการไปร้องทุกข์ไม่ แต่นางต้องการตัวหลานยู่

นางจะฆ่าหลานยู่? กล้าเหรอ?

แม้ว่าหลานยู่จะอวดดีและโง่เขลา แต่ก็เป็นคนที่คอยรับใช้นางมาเป็นเวลาเนิ่นนานหลายปีแล้ว ฆ่าหลานยู่ก็เท่ากับเป็นการบอกบ่าวผู้ภักดีของนางที่อยู่ในจวนแห่งนี้ว่า ฮูหยินผู้เฒ่าผู้สูงส่ง ไม่อาจปกป้องบ่าวเพียงคนเดียวได้ ขนาดบ่าวอาวุโสข้างกายยังถูกฆ่าได้ ต่อไปภายภาคหน้า ใครจะยังภักดีอยู่อีก?

"ตีสุนัขยังต้องดูหน้าเจ้าของ เซี่ยจื่ออัน เจ้าคิดจริง ๆ เหรอว่าข้าเกรงจะกลัวเจ้า?" ฮูหยินผู้เฒ่าเลิกคิ้วขึ้นแล้วขึ้นเสียง

ผุดรอยยิ้มบางเบาขึ้นบนใบหน้าของจื่ออันเล็กน้อย "ฮูหยินผู้เฒ่าไม่ยินยอมให้ไปร้องทุกข์ ทั้งยังไม่ส่งตัวผู้กระทำผิดให้แก่ข้าอีกด้วย เช่นนั้นตามความคิดเห็นของท่าน จะให้เรื่องนี้แล้วกันไปอย่างนั้นเหรอเจ้าคะ?"

ฮูหยินผู้เฒ่ากล่าวอย่างเยือกเย็น "ข้าก็บอกไปแล้ว เจ้าจะทุบตีนางอีกครั้งก็ได้"

จื่ออันส่ายหัว "ดูท่า ฮูหยินผู้เฒ่าจะไม่ยอมเสียอะไรเลยนะเจ้าคะ"