ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 457

ในป่าไผ่ มีเสียงกรีดร้องอย่างโหยหวนดังออกมา ทำให้พวกนกที่อาศัยอยู่ในป่าตกใจกระเจิดกระเจิง

ตาวเหล่าต้ารู้สึกโกรธหลานยู่เป็นอย่างมาก หลังจากมัดนางไว้แล้ว ก็กล่าวอย่างสะใจในความโชคร้ายของนาง "เจ้าก็มีวันนี้จนได้ ให้เจ้ารอคอยความตายอยู่ที่นี่อย่างช้า ๆ ลิ้มรสความเจ็บปวดที่กุ้ยหยวนได้รับ"

"ข้าไม่ได้ฆ่าเขา ข้าไม่ได้ฆ่าเขาเสียหน่อย" หลานยู่ตะโกนเสียงดัง "เจ้าอายุยังน้อยแต่เหี้ยมโหดได้ถึงเพียงนี้ เจ้าจะต้องไม่ตายดีแน่ ติดตามเซี่ยจื่ออันเจ้าเด็กนอกคอกนั่น เจ้าไม่มีจุดจบที่ดีเป็นแน่"

"จะมีจุดจบไม่ดีสักเพียงใด ก็คงไม่มากไปกว่าเจ้า ดูเจ้าสิตอนนี้อยู่สถานการณ์แบบไหน? เจ้าไม่ได้ฆ่ากุ้ยหยวนก็จริง แต่ว่าหากคืนนี้ช่วยกุ้ยหยวนกลับมาไม่ได้ เขาที่อยู่ในป่าจะไม่ถูกหมาป่ากัดกินหรืออย่างไร? ยังมีเสี่ยวซุนอีก หากนางหาทางออกไม่ได้คิดฆ่าตัวตาย เจ้าก็เป็นหนี้สองชีวิตแล้ว ข้าเกลียดคนแบบเจ้าที่สุด รักชีวิตตนเอง แต่ชีวิตผู้อื่นหาได้สนใจใยดีไม่"

หลานยู่ส่ายหัวอย่างตื่นตระหนก พยายามดิ้นร้น "ไม่ เจ้าปล่อยข้าไป แล้วข้าจะให้เงินแก่เจ้า เจ้าอยากได้เท่าไหร่ข้าให้หมดเลย ดีหรือไม่?"

ตาวเหล่าต้ายังคงไม่เคลื่อนไหวใด ๆ "แทนที่จะขอร้องข้า สู้เอาเวลาไปคิดถึงเรื่องชั่วช้าที่เจ้ากระทำมาตลอดชีวิตมิดีกว่าหรือ นี่ไม่ใช่การลงโทษจากคุณหนูใหญ่ แต่เป็นจากสวรรค์ต่างหาก แม่ข้าบอกว่า หากเมื่อใดที่คน ๆ หนึ่งมาถึงจุดที่ต้องยอมจำนนต่อโชคชะตา ก็ต้องดูว่าในยามปกติแล้วเจ้าเป็นคนเช่นไร"

จื่ออันมองดูตาวเหล่าต้าจากระยะไกล ได้ยินสิ่งที่เขาพูด นึกไม่ถึงเลยจริง ๆ ว่า เด็กโง่คนนี้จะพูดสิ่งที่เป็นหลักธรรมะเช่นนี้ออกมาได้

พอตาวเหล่าต้าพูดจบ ก็ไม่สนใจเสียงกรีดร้องโหยหวนของหลานยู่ หันหลังเดินจากมาทันที

เห็นจื่ออันที่อยู่ด้านนอกป่าไผ่ เขาจึงกล่าวออกไปอย่างรู้สึกผิดหวัง "คุณหนูใหญ่ ไม้ก็ไม่เหลือแล้ว กำแพงก็พังทลายจนหมด พวกเราควรทำอย่างไรดี?"

จื่ออันมองดูกองไม้ที่ถูกไฟเผาจนดำ ยังมีกำแพงที่เพิ่งจะสร้างขึ้นมากั้นระหว่างจวนมหาเสนาบดีกับสวนดอกไม้ด้านหลังอีก ยังสร้างไม่ทันเสร็จ ตอนนี้กลายเป็นก้อนอิฐที่แตกเป็นเสี่ยง ๆ หมดแล้ว

นางยกมุมปากขึ้นยิ้มเล็กน้อย "ดียิ่งนัก"

"ดียิ่งนัก?" ตาวเหล่าต้ามองดูนางอย่างไม่เข้าใจ คุณหนูใหญ่สับสนอะไรหรือเปล่า?

"วันนี้ฮูหยินผู้เฒ่าพูดบางอย่างออกมา ทำให้ข้าได้เรียนรู้"

"พูดอะไรขอรับ?" ตาวเหล่าต้ากล่าวถามอย่างสงสัย เขาเองก็ฟังมาโดยตลอด แต่กลับไม่รู้ว่าคำพูดไหนที่ทำให้คุณหนูใหญ่เรียนรู้ได้

"ไม้ที่ถูกเผา กำแพงที่ถูกทำลาย ฮูหยินผู้เฒ่าบอกว่า นี่อาจจะเป็นเพราะพวกเราต้องการโยนความผิดให้แก่นาง เช่นนั้นพวกเราควรนำเรื่องนี้กลับมาคิดหรือไม่เล่า ถ้าทางเดินตรงภูเขาหินจำลองถูกระเบิด ก็เป็นเพราะพวกนางเป็นคนทำ จากนั้นพอเป็นข้อพิพาท ข้าก็สามารถอ้างได้ว่าพวกเขาต้องการจะโยนความผิดให้แก่ข้า?"

ตาวเหล่าต้าไม่เข้าใจ แต่ว่าพอเห็นรอยยิ้มแปลก ๆ บนใบหน้าของคุณหนูใหญ่แล้ว ดูแล้วจะต้องเป็นเรื่องที่ร้ายกาจมาก

ถึงแม้เขาจะไม่เข้าใจ แต่จะต้องไม่ธรรมดาเป็นแน่