ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 458

มหาเสนาบดีเซี่ยรีบเดินออกไปดู ก็เห็นเพียงชิ้นเล็ก ๆกระจัดกระจายไปทั่ว

เซี่ยจื่ออัน เจ้าตายแน่!

เขากัดฟันพูด

เช้าวันรุ่งขึ้น จื่ออันก็แบกกล่องยาออกไปเช่นเคย ราวกับว่าเมื่อคืนนี้หาได้มีเรื่องอันใดเกิดขึ้นไม่

แต่ว่าก็ถูกมหาเสนาบดีเซี่ยหยุดเอาไว้ที่ด้านหน้าประตูจวน

"เป็นฝีมือเจ้าใช่หรือไม่?" มหาเสนาบดีเซี่ยโกรธจนหน้าเขียวหน้าดำ จ้องไปที่จื่ออันราวกับหมาป่าที่ดุร้าย

จื่ออันเงยหน้าขึ้น ผุดรอยยิ้มบางเบาขึ้นที่ริมฝีปาก "ท่านมหาเสนาบดีจะโยนความผิดให้ข้าอย่างนั้นเหรอเจ้าคะ?"

"ในเมื่อกล้าทำเหตุใดถึงไม่กล้ารับเล่า? เมื่อก่อนเจ้าไม่ได้เป็นคนเช่นนี้" มหาเสนาบดีเซี่ยมองนางอย่างหยามเหยียด

จื่ออันขยับกล่องยาเล็กน้อย "ท่านมหาเสนาบดีกล่าวชมเกินไปแล้ว!"

ความไร้ยางอายนี้ ก็เรียนรู้มาจากพวกเขานี่? จู่ ๆ จื่ออันก็พบว่า ทฤษฎีวันโกหกของหมาป่านั้นมีประโยชน์ ใช่ เป็นฝีมือของนางเอง แต่นางไม่ยอมรับเสียอย่าง แล้วจะทำอะไรนางได้เล่า?

"เซี่ยจื่ออัน เจ้าปิดกั้นทางออกของตนเอง ต่อไปอย่าหาว่าข้าไร้น้ำใจก็แล้วกัน"

จื่ออันยิ้มร่า "พูดเช่นนี้ แสดงว่าที่ผ่านมาท่านมหาเสนาบดีมีน้ำใจต่อข้าสินะ? ใช่แล้ว พูดถึงส่วนของทางเดินกับภูเขาหินจำลอง เมื่อคืนนี้ไม้กับกำแพงก็ถูกคนทำลายไป ท่านมหาเสนาบดีรู้หรือไม่?"

มหาเสนาบดีโมโหเป็นอย่างมาก "ดังนั้น เจ้าเลยแก้แค้น?"

"แก้แค้น?" จื่ออันหัวเราะ แล้วหันหลังจะเดินจากไป "ท่านมหาเสนาบดีคิดว่าเรื่องที่ข้าทำในช่วงนี้คือเรื่องอะไรกันเล่า? ล้วนก็คือสองคำนั้นมิใช่หรือ?"

มหาเสนาบดีเซี่ยมองตามหลังนาง ไหล่ค่อย ๆ ตกลงมา

บุตรสาวคนนี้ ยกใจออกห่างตนเองแล้วจริง ๆ