ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 459

การตายของหลานยู่ ดูเหมือนจะไม่ได้จุดประกายไฟแห่งโทสะแต่อย่างใด ทว่านางได้ปลุกเร้าความเกลียดชัง ทำให้ทั้งสองฝ่ายไม่อาจลบล้างมันออกจากใจได้

จื่ออันคิดว่ากุ้ยหยวนจะอยู่ที่จวนมหาเสนาบดีแห่งนี้ต่อไปอีกไม่ได้ ดังนั้นตอนที่นางอยู่จวนอ๋องเหลียง ก็ได้ถามเขาว่าจะรับกุ้ยหยวนเอาไว้เป็นบ่าวรับใช้ได้หรือไม่

อ๋องเหลียงส่ายหัว "หากเจ้าหวังให้เขามีอนาคตที่สดใส ก็ควรจะไปหาเสด็จอา ให้เขาเก็บเกี่ยวประสบการณ์ในกองทัพเสียหน่อย"

"กองทัพ?" ความจริงแล้วจื่ออันก็เคยคิดเช่นนี้ แต่ก็เกรงว่ากุ้ยหยวนจะใช้ชีวิตอยู่ในกองทัพไม่ได้

"ใช่" อ๋องเหลียงกล่าว

จื่ออันพยักหน้า "หม่อมฉันจะลองถามเขาดูเพคะ"

อ๋องเหลียงมองนางอย่างแปลกใจ "เขาเป็นเพียงเด็กรับใช้ของเจ้า จำเป็นต้องถามเขาก่อนด้วยหรือ? จัดการเองโดยตรงเลยสิ อย่างไรเสียเจ้าก็ทำเพื่อเขา"

จื่ออันมองอ๋องเหลียง "เขาคือเด็กรับใช้ของหม่อมฉันก็จริง ทว่าก็เป็นคนที่มีอิสระในเวลาเดียวกันด้วย เขามีความคิดเป็นของตัวเอง และสิ่งที่เขาอยากทำ หากเขาไม่อยากเข้าร่วมกองทัพ แต่หม่อมฉันบีบบังคับให้เขาไป เขาก็ต้องใช้ชีวิตอยู่อย่างไม่มีความสุขเพคะ"

อ๋องเหลียงมองนางอย่างมึนงง "คนที่มีอิสระ?"

"ไม่ใช่เหรอเพคะ? ทุก ๆ คนย่อมจะมีความคิดเป็นของตัวเอง มีเรื่องที่ตนเองอยากทำ เมื่อก่อนนี้เขาไม่มีทางเลือก เพราะขายตัวเป็นทาสให้จวนมหาเสนาบดี แต่ว่าตอนนี้เขาเป็นอิสระแล้ว เขาสามารถแสวงหาชีวิตที่ต้องการได้"

อ๋องเหลียงครุ่นคิดถึงความหมายในคำพูดของนาง "แสวงหาชีวิตที่ต้องการ?"

"ท่านอ๋องมีสิ่งใดที่ต้องแสวงหาหรือไม่เพคะ?" จื่ออันวางห่อใส่เข็มลง แล้วกล่าวถาม

อ๋องเหลียงส่ายหัว "ไม่มี"

"ไม่มี? ทุกคนต่างก็น่าจะมีกันทั้งนั้น"

"เช่นนั้นเจ้าแสวงหาชีวิตแบบใดกันเล่า?" อ๋องเหลียงเอ่ยถามนาง