ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 460

"เจ้าเป็นหมอมิใช่รึ?" อ๋องเหลียงดึงไหล่จื่ออันมา มองนางอย่างตั้งใจ "ได้ยินเจ้าบอกให้ข้ารวบรวมความกล้าไปแสวงหาชีวิตที่ต้องการ เจ้าจะทำหูทวนลมมิได้นะ"

"หม่อมฉันก็แค่พูดออกมาเฉย ๆ เพียงไม่กี่คำก็สามารถโน้มน้าวใจท่านได้มากขนาดนี้เชียวหรือ? หม่อมฉันเป็นเพียงหมอคนหนึ่ง" จื่ออันรู้สึกได้ว่า ความจริงแล้วเขาคิดเช่นนี้มาโดยตลอด เพียงแค่รอให้ใครสักคนพูดออกมา เขาก็จะก้าวไปสู่ขั้นที่โน้มน้าวใจตนเองได้

"เช่นนั้นเสด็จแม่ก็ให้เจ้ารักษาที่ส่วนนั้นของข้าด้วยใช่หรือไม่?" อ๋องเหลียงจ้องนางพลางถามไปพลาง

จื่ออันพยักหน้า "ใช่เพคะ นางเคยพูดกับหม่อมฉัน"

อ๋องเหลียงปล่อยนาง สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปในทันที และยิ้มขึ้นมาอย่างเยือกเย็น "คิดไว้แล้วเชียว!"

จื่ออันชะงักไปเล็กน้อย "ท่านอ๋องหมายความว่าอย่างไร?"

อ๋องเหลียงยืนขึ้น พูดจาฟังดูเย็นชา "เจ้าไปได้แล้ว ต่อไปก็ไม่จำเป็นต้องมาที่นี่อีก"

จื่ออันสับสนมึนงง เมื่อครู่นี้เขายังดูเป็นมิตรอยู่เลย เหตุใดจู่ ๆ ถึงเปลี่ยนท่าทีไป

อ๋องเหลียงกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ "ไปซะ!"

จื่ออันได้แต่ถือกล่องยา เดินออกมาอย่างสงสัย

จู่ ๆ อ๋องเหลียงก็โมโหขึ้นมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย นางเองก็ไม่รู้ว่าพูดอะไรผิดไป

พอออกมาที่หน้าประตูจวนอ๋องเหลียง องครักษ์จินที่รับใช้อยู่ข้างกายของเขาก็ตามนางออกมาด้วย และเรียกให้นางหยุด "คุณหนูใหญ่ ท่านอ๋องให้บ่าวมาบอกเรื่องบางอย่างกับท่าน"

"บอกมา!" จื่ออันกล่าว

องครักษ์จินกล่าว "อ๋องเหลียงไม่ได้จะโมโหใส่ท่าน อย่าได้เก็บเอาไปใส่ใจเลย เขาจะไปคุยกับฮองเฮาด้วยตนเอง บอกว่าท่านไม่จำเป็นต้องมารักษาเขาอีกแล้ว ฮองเฮาจะได้ไม่ตำหนิท่าน