ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 464

จื่ออันยิ้มตอบ "ไม่ใช่ ท่านอ๋องบอกว่า เจ้ายังเยาว์วัยนัก ควรจะเรียนรู้อะไรเสียบ้าง เขาจะให้เจ้าไปเรียนรู้งานจากคนทำบัญชีก่อน"

"เรียนรู้งาน?" กุ้ยหยวนเบิกตากว้าง และหายใจเร็วเล็กน้อย "เรียนรู้งานจากคนทำบัญชี? มันจะเป็นไปได้จริง ๆ หรือขอรับ?"

จื่ออันเอ่ยถาม "เจ้ามีความสุขไหมเล่า?"

"มี มีขอรับ บ่าวอยากเรียน" กุ้ยหยวนตื่นเต้นเป็นอย่างยิ่ง หากไม่ใช่เพราะขาทั้งสองข้างหัก เขาคงจะกระโดดโลดเต้นไปแล้ว

"อยากเรียน ก็ต้องรักษาบาดแผลให้หายดีก่อน" จื่ออันกล่าว

"บ่าวทราบขอรับ บ่าวจะตั้งใจเรียน "กุ้ยหยวนพยักหน้าอย่างเอาจริงเอาจัง ใบหน้าที่ซีดเซียวเปี่ยมล้นไปด้วยความสุขและความตื่นเต้น

แต่ในใจของจื่ออันกลับหนักอึ้ง

หลายปีที่ทำงานเป็นสายลับ ทำให้นางรู้สึกได้ถึงกลิ่นอายของอันตราย

สัญชาตญาณนี้ นางได้มาจากการสั่งสมประสบการณ์มาเป็นเวลานานหลายปี ดังนั้นจึงไม่อาจบอกว่ามันไร้เหตุผลโดยสิ้นเชิง

ระเบิดทางเดินกับภูเขาหินจำลองไปแล้ว มีเพียงมหาเสนาบดีเซี่ยที่พูดกับนางเพียงไม่กี่คำ หลังจากนั้นก็ไม่มีเหตุการณ์อันใดเกิดขึ้นอีกเลย นี่มันค่อนข้างจะผิดปกติ

เมื่อใดก็ตามที่มีเหตุการณ์ผิดปกติ นั่นก็หมายความว่าอาจจะมีวิกฤตการณ์เกิดขึ้น

เป็นอย่างที่คาดไว้ คืนนั้นที่แม่นมหยางถูกฮองเฮาเรียกตัวให้เข้าวัง

ตอนที่ออกจากวังมา ก็เป็นยามจื่อซึ่งมันก็ดึกแล้ว

จื่ออันไม่ได้หลับเลย นางรอแม่นมหยางกลับมา