ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 47

จื่ออานแทบไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เธอได้ยิน เธอจ้องไปที่จักรพรรดิเหลียงด้วยดวงตาเบิกกว้าง เขากำลังอ้อนวอนหล่อนอยู่หรือ? เป็นไปได้อย่างไร?

จักรพรรดิเหลียงเป็นคนอย่างไร? มีข่าวลือว่าเขาใช้ความรุนแรง เห็นแก่ตัว เย่อหยิ่ง และไม่ว่าชีวิตและความตายของผู้คนจะเป็นอย่างไร ตราบใดที่เขามีความสุข โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับผู้หญิง นางสนมส่วนใหญ่ในจวนของเขาจะเดินเข้าออกไม่เว้นแต่ละวัน

มู่หรงเจี๋ยมองเข้าไปในดวงตาของเธอด้วยความประหลาดใจ และรอยยิ้มที่ไม่แยแส แถมประชดประชันก็ปรากฏขึ้นบนริมฝีปาก

ฮองเฮาร้องไห้ตรงหน้าเตียง เสียงร้องของหล่อนเศร้าและเยือกเย็น แฝงไปด้วยลมหายใจแห่งความสิ้นหวัง

จื่ออานจำได้ว่า ตอนที่เธอเห็นนางในวังเป็นครั้งแรก นางนั่งตัวตรงในห้องโถงใหญ่ สูงส่งด้วยศักดิ์ศรีที่ไม่ธรรมดา ซึ่งทำให้ผู้คนรู้สึกไม่สามารถเข้าถึงได้

อย่างไรก็ตาม นางเป็นเพียงแม่ที่ทุกข์ทรมาน ซึ่งตอนนี้กำลังจะสูญเสียลูกชายไป

มีเพียงบทบาทเดียวในโลกที่เหมือนกันนั่นคือ ความเป็นแม่

ภายใต้คำแนะนำของมู่หรงเจี๋ย นางข้าหลวงหยางช่วยประคองฮองเฮาเข้าไปในห้องโถง เพื่อพักผ่อน

แพทย์จากโรงหมออพยพกันเข้ามาครึ่งหนึ่ง และผลัดกันปฏิบัติหน้าที่เฝ้ารักษา

“เซี่ยจื่ออาน มานี่สิ!” มู่หรงเจี๋ยตะโกนทันที

จื่ออานเงยหน้าขึ้นและมองเข้าไปในดวงตาที่มืดมิดและเงียบสงบของเขา จื่ออานลุกขึ้นและเดินไปหามู่หรงเจี๋ย “ท่านอ๋อง คำสั่งของท่านคืออะไรอย่างนั้นหรือ?"

มู่หรงเจี๋ยเงยหน้าขึ้นและพูดว่า “ข้าขอฝังเข็มตอนนี้ได้หรือไม่” จื่ออานตกใจ “ฝังเข็มรึ?”

“ก็ที่เจ้าบอกว่าฝังเข็มที่หูและให้เลือดออก เพื่อบรรเทาความรู้สึกไม่สบายขององค์จักรพรรดิ” มู่หรงเจี๋ยกล่าวอย่างเฉยเมย จื่ออันดูดีใจมาก “ท่านอ๋อง ขออนุญาต”

“จากนี้ไป ไม่ว่าการรักษาใด ๆ ก็ตาม เจ้าตัดสินใจเองได้ หมอหลวงและแม้แต่หยวนพ่านก็จะให้ความร่วมมือกับเจ้า” เมื่อเขาพูด ดวงตาของเขากวาดผ่านหน้าเหล่าขุนนางอย่างเย็นชา

หยวนพ่านตื่นตระหนกและก้มศีรษะ ไม่กล้ามองเขา

จื่ออานถอนหายใจอย่างโล่งอก ถ้าเป็นเช่นนั้น ก็ไม่มีข้อจำกัดมากมาย และก็จะไม่มีความเข้มงวด มันก็แค่ความตาย!

วันนี้จื่ออานลืมเรื่องนอกวังไปหมดสิ้น ลืมความตั้งใจเดิม เธอเข้าไปในวังเพื่อรักษาจักรพรรดิเหลียง เธอต้องการมีชีวิตที่ดีต่อไป ตอนนี้เธอกลับเปลี่ยนเป็นหมอมืออาชีพสมัยใหม่ สิ่งที่เธอต้องการทำคือ ทำทุกอย่างเพื่อให้ผู้ป่วยของเธอมีชีวิตรอด

เธอหันกลับมามองหยวนพ่านแล้วพูดว่า “ท่าน ข้าต้องการจะฝังเข็ม ข้าหวังว่าท่านจะสามารถช่วยข้าได้”

หยวนพ่านดูเย็นชา พูดว่า “คุณหนู โปรดสั่งมาเถิด”

จื่ออานหยิบชุดเข็มออกมาแล้วพูดว่า “มีสิ่งแปลกปลอมอยู่ในปอด ข้าจะนำสิ่งแปลกปลอมออกไปก่อน เพื่อที่จักรพรรดิเหลียงจะหายใจสะดวกมากขึ้น”

“รับทราบ!” หยวนพ่านเงยขึ้นแล้วตอบทันที ขับไล่สิ่งแปลกปลอมงั้นหรือ ถ้ามันง่ายขนาดนั้น ท่านอ๋องคงจะไม่เป็นอันตราย เซี่ยจื่ออาน ความเขลาและความเย่อหยิ่งของเจ้า จะกลับทำร้ายเจ้าในท้ายที่สุด

จื่ออานเพิ่งเรียนแพทย์มา และก่อนที่จะเข้าร่วมหน่วยสืบราชการลับ เธอทำงานเป็นแพทย์ตระเวนชายแดนเป็นเวลาหนึ่งปี เหตุผลที่เธอไปทำงานเป็นแพทย์ตระเวนชายแดน เพราะเธอรู้ว่าในสถานที่ที่การแพทย์ล้าหลัง เบื้องหลังชีวิตตกต่ำมาก การมีลูกหรือมีอาการไส้ติ่งอักเสบสามารถคร่าชีวิตคนได้ บางครั้งการมีไข้สูงหรือติดเชื้อก็คร่าชีวิตได้เช่นกัน

ตอนนี้ เธอแค่คิดว่าเธอยังคงทำงานเป็นแพทย์ตระเวนชายแดน แต่ในมือของเธอไม่มียามากพอ สิ่งเดียวที่เธอสามารถพึ่งพาได้ คือการฝังเข็มและการแพทย์แผนจีน

ก่อนฝังเข็ม เธอสั่งยาสำคัญก่อน ซึ่งทั้งหมดส่วนใหญ่เป็นยาจีน ที่ต้านการอักเสบและต้านแบคทีเรีย นอกจากนี้เธอยังเปลี่ยนเวลาการดื่มยาจีน จากเดิมวันละครั้งหรือสองครั้ง เพิ่มปริมาณการดื่มเป็นวันละสี่ครั้ง เพื่อให้เกิดผลสอดคล้องกับการฝังเข็มของเธอ

หยวนพ่านอ่านใบสั่งยา และถอนหายใจเบา ๆ “คุณหนูคิดว่าใบสั่งยานี้เป็นไปได้หรือ”

ใบสั่งยานี้ไม่ได้มุ่งเป้าไปที่โรคลมชัก หรือแม้แต่มุ่งประโยชน์ไปที่ปอด

“ถูกต้อง” จื่อไม่ได้อธิบายอะไรเพิ่มเติม “ทำตามที่ข้าสั่งเถิด”

หยวนพ่านไม่มีทางเลือก นอกจากมองดูมู่หรงเจี๋ยซึ่งไร้ความรู้สึก “มองข้าทำไมล่ะ ข้าไม่ใช่หมอ ไปสิ!"

หยวนพ่านบอกว่า “พ่ะย่ะค่ะ”