ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 472

กุ้ยไท่เฟยใบหน้าแสดงถึงความจริงใจ หยดน้ำตาค่อย ๆ ก่อตัวขึ้นมา​ ส่งเสียงเรียกให้คนรู้สึกว่า​มีความเสียใจจริง ๆ อยู่หลาย​ส่วน​ หวงไท่โฮ่วนั้นเดิมเป็นคนที่คิดคำนึงถึงความสัมพันธ์​ครั้งเก่าก่อน​ อีกทั้งนางยังเป็นน้องสาวของตนแท้ ๆ​ ในขณะนั้นจึงได้เอ่ยออกมา “เป็นพี่สาวแล้วข้าจะกล่าวโทษเจ้าได้อย่างไร? ล้วนแต่ผ่านมาแล้ว ต่อไปพวกเราครอบครัวเดียวกันรวมใจกันไว้ก็พอแล้ว”

กุ้ยไท่เฟยน้ำตาไหลด้วยความสำนึกผิด “ท่านพี่ช่างใจกว้างยิ่งนัก น้องสาวในที่สุดก็ได้รู้ องค์จักรพรรดิพระองค์ก่อนทำไมถึงได้ดีต่อท่านพี่นัก น้องสาวนั้นเปรียบไม่ได้กับท่านพี่แม้แต่น้อย”

หวงไท่โฮ่วเอ่ยตำหนิออกมา “กำลังงี่เง่าอีกแล้วใช่หรือไม่? ล้วนแต่ผ่านไปแล้ว พวกเราเป็นพี่สาวน้องสาวกัน อีกทั้งยังมีโอกาสได้รับใช้องค์จักรพรรดิพระองค์ก่อนด้วยกัน เป็นดั่งญาติมิตรสนิทใกล้ชิดกัน ไม่ควรที่จะไม่แยแสกัน อีกทั้งอาเจี๋ยเองก็เป็นถึงผู้สำเร็ราชการแทนองค์จักรพรรดิ เจ้าถึงแม้ว่าจะได้ชื่อว่าเป็นกุ้ยไท่เฟย แต่ก็กลับควรค่าราวกับหวงโฮ่ว พวกเรามาพูดกันที่นี้ว่าใครผิดใครถูก ใครดีหรือใครไม่ดี ทำไมถึงไม่ลองคิดกันดูดี ๆ ว่ามีวิธีใดบ้างที่จะมาแก้ไขภัยพิบัติในครั้งนี้​ ช่วยให้อาเจี๋ยได้คลายความกังวลลงได้บ้าง”

กุ้ยไท่เฟยส่งเสียงร้องออกมา​ ขมวดคิ้วเอ่ยออกมา​ “จนถึงตอนนี้จะมีวิธีอะไรได้เพคะ? ขนาดหมอหลวงเองก็บอกว่าหมดหนทางแล้ว​ นอกซะจาก​จะเป็นหมอเทวดาจากสวรรค์​”

หวงไท่โฮ่วเมื่อได้ฟังประโยคนี้​ ใจก็สั่นไหว ​“ไม่รู้ว่าทางด้านของจื่ออันจะมีวิธีอันใดบ้าง?”

กุ้ยไท่เฟยตกตะลึงไปชั่วครู่​ “นาง?” ยกมือขึ้นมาโบกในทันที​ “ไม่​ ขั้นแรกไม่พูดถึงว่านางจะมีหรือไม่มีทักษะทาง​การแพทย์​ ต่อให้มี​ นางที่เป็นถึงบุตรสาวของจวนมหาเสนาบดี จะไปยังพื้นที่ที่เกิดภัยพิบัติโรคระบาดนี้ได้อย่างไรกัน? หากว่าเกิดการสูญเสียขึ้นมา พวกเราจะไปหาบุตรสาวจากที่ใดกันมาคือให้แก่มหาเสนาบดีเซี่ย?”

หวงไท่โฮ่วคิดแล้วคิดอีก จึงเอ่ยออกมา “ที่เจ้าพูดมาก็มีเหตุผล อีกทั้งต้าโจวของพวกเราก็มีสำนักฮุ้ยหมิน มีหมอหลวง มีท่านหมอที่มีฝีมือมากมาย คงจะมิอาจเรียกหญิงสาวนางหนึ่งให้ไปยังพื้นที่ภัยพิบัติได้ ให้เมืองอื่นมองเห็นเข้า ก็คงจะพากันหัวเราะพวกเรา”

“จะไม่ใช่ได้อย่างไร?” กุ้ยไท่เฟยเหลือบมองมายังหมอหลวงหลิว

หมอหลวงหลิวคุกเข่าลงบนพื้น เอ่ยออกมา “หวงไท่โฮ่ว กุ้ยไท่เฟย กระหม่อมมีคำนึงที่อยากจะกราบทูล ไม่รู้ว่าควรจะเอ่ยหรือไม่ควรจะเอ่ยออกมาพ่ะย่ะค่ะ”

หวงไท่โฮ่วเอ่ยด้วยความไม่สบอารมณ์ “เรื่องมาจนถึงขั้นนี้แล้ว ยังจะมีอันใดที่ไม่ควรพูดกัน? พูดออกมาก็พอแล้ว”