ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 481

เดินลากเท้าที่หนักอึ้งกลับมายังจวนมหาเสนาบดี แม่นมหยางก็ได้ถือโคมไฟออกมา พอเห็นใบหน้าที่ซีดขาวของนาง ก็อดไม่ได้ที่จะกล่าวถาม "คุณหนูใหญ่ เป็นอะไรไปหรือเจ้าคะ?"

จื่ออันส่ายหัว "ข้าไม่เป็นอะไร ท่านไปพักผ่อนเถิด ข้าอยากอยู่คนเดียวสักพัก"

แม่นมหยางมองนางอย่างสงสัย แต่ก็หาได้ถามสิ่งใดไม่ "ได้เจ้าค่ะ เช่นนั้นท่านก็ต้องรีบพักผ่อนด้วยนะเจ้าคะ"

นางเข้าไปช่วยจัดเตียงของจื่ออันให้เป็นระเบียบ เห็นจื่ออันที่นั่งข้างเตียงอย่างว่างเปล่า ก็มีท่าทีที่หนักใจ จากนั้นก็ถอนหายใจเบา ๆ "มีเรื่องอะไร ก็อย่าเพิ่งคิดถึงมันเลย พักผ่อนเถิดเจ้าค่ะ"

จื่ออันเงยหน้าขึ้น มองดูแม่นมหยางด้วยสายตาที่แลดูหมดหวังเล็กได้ "ได้ ข้ารู้แล้ว"

แม่นมหยางหันหลังจะเดินออกไป "บ่าวจะคอยเฝ้าอยู่นอกห้อง หากคุณหนูใหญ่อยากคุยกับใครสักคน บ่าวพร้อมเสมอนะเจ้าคะ"

นางปิดประตู จื่ออันได้ยินเสียงลากเก้าอี้ดังมาจากด้านนอก นางก็รู้ว่าแม่นมหยางจะอยู่เฝ้าที่นี่ทั้งคืน

จื่ออันนั่งขดตัวอยู่ตรงเก้าอี้ยาวริมหน้าต่าง นางรู้ว่ามู่หรงเจี๋ยจงใจพูดประโยคนั้น เพื่อให้นางจากไป

แต่ว่านางเองก็รู้ว่า ความจริงแล้วเขาก็โทษนางอยู่บ้าง เพียงแค่ไม่อยากจะตำหนิ นางอยากให้เขาดุนางบ้างเล็กน้อย เพราะนางถือดีเกินไป เรื่องลับลมคมในตอนนั้น อาจจะไม่เกี่ยวอะไรกับโรคผีดิบเลยก็ได้

นางทำร้ายหนี่หรง ทำร้ายสะใภ้ใหญ่หวาง และทำร้ายทหารองครักษ์คนนั้น

นางทำให้เซี่ยหลินต้องตาย ตอนนี้มีคนตายเพราะนางสามคนแล้ว

นางนอนไม่หลับทั้งคืน ในสมองเอาแต่ครุ่นคิดถึงเรื่องโรคผีดิบ คิดว่าเหตุใดจู่ ๆ หวางหยูถึงฟื้นขึ้นมา มันแทบจะเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เลย

เส้นลมปราณถูกผนึกไว้ เข้าสู่สภาวะแกล้งตาย ขนาดมู่หรงเจี๋ยในเวลานั้นยังไม่อาจฟื้นขึ้นมาได้ เพราะจำเป็นต้องให้นางดึงเข็มออกก่อนถึงจะทำได้

หวางหยูคลายเส้นลมปราณออกได้อย่างไร?

คิดไตร่ตรองทั้งคืน คิดอย่างไรก็คิดไม่ออก ยิ่งคิดก็ยิ่งสับสน

เช้าตรู่ในวันถัดไป เซียวท่าก็มา