ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 505

จื่ออันยังคงคิดที่จะถามต่อ แต่ว่ามู่หรงนั้นแสดงออกมาอย่างชัดเจนว่าไม่ต้องการที่จะเอ่ยถึงปัญหานี้ต่อไป เขาค่อนข้างที่จะกังวลเกี่ยวปัญหาอื่นมากกว่า “เจ้าหลายวันมานี้ตกลงว่าศึกษาไปจนถึงขั้นใดแล้ว? มีความชัดเจนขึ้นมาบ้างหรือไม่?

จื่ออันเอ่ย “เหมือนจะมีเบาะแสบางอย่างแล้ว ข้าจะออกมาหาของบางอย่าง”

“หาอะไรกัน?” มู่หรงเจี๋ยเอ่ยถาม

จื่ออันเอ่ยอธิบายออกมา “ท่านยังจำได้หรือไม่ว่าก่อนหน้านี้นั้น หนี่หรงเองเคยถูกกัดมาก่อน? แต่ว่าเขาไม่มีอาการป่วยไข้ ตามที่เขาเอ่ยออกมาแล้ว ก่อนหน้านั้นเขากลับไปยังนอกเมือง แล้วได้ใช้ยาสมุนไพรบางอย่าง สุดท้ายแล้วก็โดนพิษนี้เข้า ยังจำได้ใช่หรือไม่?”

“มีเรื่องเช่นนี้อยู่จริง แต่ว่าพวกเราเองก็มิอาจแน่ใจได้ว่าเขานั้นโดนผู้ป่วยโรคผีดิบกัดเข้าจริงหรือไม่นี่” มู่หรงเจี๋ยเอ่ยออกมา

จื่ออันเอ่ยออกมา “คงจะใช่เป็นแน่ ครั้งนี้เขาก็โดนกัดเข้าอีกครั้ง แต่ว่าร่างกายนั้นมีภูมิต้านทานอยู่ จึงทำให้ไม่มีอาการป่วยไข้ ผู้ที่โดนกัดพร้อมกันกับเขาอย่างทหารองครักษ์ และพี่สะใภ้ใหญ่หวางนั้น ได้เริ่มมีอาการป่วยไข้ออกมาแล้ว”

“หนี่หรงไม่มีอาการป่วยไข้หรือ?” มู่หรงเจี๋ยตกตะลึงไปอยู่ชั่วครู่ หลายวันมานี้เขาไม่ได้พบจื่ออันมาโดยตลอด สาเหตุหลักนั้นเป็นเพราะไม่อยากพบกับหนี่หรงที่มีอาการป่วย

“ใช่แล้ว การเต้นของหัวใจ และชีพจรของเขาปกติเป็นอย่างมาก”

“แปลกประหลาดเป็นอย่างมาก?” มู่หรงเจี๋ยงุนงง

“วันนั้นพวกเราต่างก็มองเห็นกันว่าเขาเองก็โดนหวางหยูกัดเข้าให้ แต่ทำไมถึงได้ไม่มีอาการป่วยไข้กัน?”

“นี่ไม่ใช่เรื่องแปลกประหลาดอันใด มีโรคบางชนิดเมื่อมีอาการป่วยมาแล้วหนึ่งครั้ง​ ก็จะมีภูมิต้านทานขึ้นมา”

“ดังนั้น​ พวกเราในตอนนี้ สิ่งที่จะต้องออกไปหาก็คือสมุนไพร​ที่หนี่หรงใช้ในวันนั้น?”

“แล้วทำไมถึงได้ไม่นำตัวหนี่หรงออกมาด้วยกันเล่า? เพราะว่ามีเพียงแค่เขาเท่านั้นที่รู้ว่าใช้ยาสมุนไพร​อันใดไป”

“หนี่หรงเองออกมาก่อนแล้วรอบหนึ่ง” จื่ออันเอ่ย

หนี่หรงวันนี้ตั้งแต่เช้าก็ออกไปยังนอกเมือง กลับไปยังบนเขาลูกเล็กนั้น เขาจริง ๆ แล้วลืมไปแล้วว่าตนนั้นเก็บยาสมุนไพรชนิดใดมา เพราะว่าในตอนนั้นรีบร้อนที่จะรักษาอาการอย่างเร่งด่วน จึงได้เก็บมา ปิดบาดแผลไว้เผื่อที่จะห้ามเลือด จนสุดท้ายจึงได้ปรากฏอาการหัวใจเต็นรัวเร็ว วิงเวียนศีรษะ เขาก็ลืมมันไปเสีย