ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 504

“ไปเดินเล่น​ ท่านอ๋องอยากจะไปด้วยหรือไม่เพคะ?” จื่ออันเงยหน้าขึ้นมา​ ยิ้มออกมาจนเผยให้เห็นฟันขาว

“ได้” มู่หรงเจี๋ยเอ่ย “ข้าเองก็มีเรื่องที่ต้องเอ่ยกับเจ้า”

“เรื่องคำสั่งทหารหรือเพคะ?” จื่ออัน​นำม้าออกมา​ เอ่ยถาม

“เจ้ารู้เรื่อง​แล้ว​หรือ?”

“เ​ซียวท่ามาเร็วกว่าท่านก้าวหนึ่ง เขาเอ่ยออกมาแล้วเพคะ”

จื่ออันหมุนกายขึ้นม้า​ มองมายังเขาอย่างประชดประชัน​ เผยยิ้มออกมา “ก็ดีนี่เพคะ​ ข้าไม่อยู่​ แต่ก็ยังช่วยข้าขอประทานคำสั่งทหาร”

มู่หรงเจี๋ยเองก็หมุนกายขึ้นม้า “เจ้าไม่อยู่ในเหตุการณ์​ กลับเป็นเรื่องดี”

“เอ่ยออกมาเยี่ยงนี้ก็ไม่ผิดนักเพคะ​ ไปกันเถอะ” จื่ออันหวดแส้ม้าลงไป​ แล้วจึงขี่ม้าออกไป

มู่หรงเจี๋ยยังคงนึกถึงรอยยิ้มของนางเมื่อครู่นี้​ นางขี่ออกไปไกลมากแล้ว

มู่หรงเจี๋ยรีบเร่งตามออกไป​ จนตามออกมาทันกัน “เจ้ามีความมั่นใจหรือไม่？”

จื่ออันแสร้งทำเป็นมีลับลมคมใน “ท่านลองเดาดู?”

“ซูชิงเมื่อคืนนี้ได้มาเอ่ยกับข้าแล้ว​ บอกว่าเจ้าช่วงนี้ทำการศึกษาวิธีรักษาอยู่​ตลอดเวลา​ อีกทั้ง​ยังดูเหมือนว่าจะได้ผล”

“ซูชิง.หากว่าไม่ได้เอ่ยออกไปกับท่านเยี่ยงนี้​ ท่านยังจะเห็นด้วยตกลงประทานคำสั่งทหารฉบับนี้ลงมาหรือไม่เพคะ?” จื่ออันค่อย ๆ เอียงศีรษะลงมาช้า ๆ เพื่อถามเขา

มู่หรงเจี๋ยเอ่ย “ทำไม่ถึงจะไม่เห็นด้วยเล่า? หากว่ารักษามิได้​ เป็นเจ้าที่ตายไปไม่ใช่ข้าเสียหน่อย”

จื่ออันเอ่ยออกมา “ใช่สิเพคะ​ หากว่าข้าตายไปแล้ว​ ท่านก็คงสามารถอยู่กับแม่นางโหรวเอ๋อของท่านได้น่ะสิ”

นางเอ่ยออกมา​ แหล่ตามองยังสีหน้าของเขา​ นางได้ยินชื่อโหรวเอ๋อนี้มานานมากแล้ว​ แต่กลับไม่รู้ว่าเป็นผู้ใดกัน

ก่อนหน้าเคยลองสอบถามเบื้องต้น​ แต่กลับไม่มีคำตอบใดออกมา​ คราวนี้จึงได้เอ่ยออกมาอย่างตรงไปตรงมา

มู่หรงเจี๋ยส่งเสียงอ่าห์ออกมา “โหรวเอ๋อ?”