ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 503

ในขณะเดียวกันนั้น ฮูหยินผู้เฒ่าของจวนมหาเสนาบดีก็ได้สั่งให้คนคอยแพร่กระจายข่าว เซี่ยจื่ออันนั้น ต่อหน้าราชสำนักได้รับพระราชโองการมา ภายในครึ่งเดือนนี้ จะทำการจ่ายใบสั่งยารักษาโรค​ระบาดนี้ให้แก่ผู้ป่วย​

แต่ว่า​ภายในข่าวลือนั้นไม่ได้เอ่ยถึงว่ามหาเสนาบดีเซี่ยใช้ตำแหน่งเป็นประกัน

ข่าวลือนี้ไม่ต้องสงสัยเลยว่าจะเป็นเหมือนการวางระเบิดไว้ในเมืองหลวง ทำให้บรรยากาศอันเงียบงันของเมืองหลวงนั้นลุกฮือขึ้นมาอีกครั้ง

ถึงแม้ว่าก่อนหน้านี้นั้นจะมีข่าวลืออกมาโดยตลอดว่า เซี่ยจื่ออันสามารถที่จะรักษาโรคระบาดนี้ได้ แต่ว่าผู้คนสวนมากเพียงแต่เล่าลือกัน ไม่ได้เชื่อแต่อย่างใด เพราะว่าผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิได้จัดส่งแพทย์ของสำนักหมอหลวง และสำนักฮุ้ยหมินไปยังหมู่บ้านศิลามาแล้ว ต่างก็ไม่มีวิธีการที่จะรักษาได้ บวกกับที่มีประกาศจากราชสำนักแล้ว ก็มีแพทย์จำนวนมากไปยังที่นั่นด้วยตนเอง แต่ก็ไม่ได้ประสบความสำเร็จกลับมา

มาวันนี้เซี่ยจื่ออันรับพระราชโองการ ใช้ชีวิตของตนเองเป็นประกัน จึงทำให้ความน่าเชื่อถือนี้เป็นไปได้มากขึ้น ราษฎรที่มีใจจะจากเมืองหลวงไปนั้น ต่างก็รั้งรอคอยดูอยู่ด้วยความหวัง อย่างน้อย ก็ยังไม่เร่งร้อนเก็บของแล้วจากไปในทันที

จวนมหาเสนาบดี

“ท่านแม่ ตอนนี้ข่าวลือต่างก็ได้แพร่กระจายกันออกไป เซี่ยจื่ออันเข้าสู่พื้นที่ภัยพิบัติ เป็นเรื่องที่ไม่ช้าก็เร็วนี้จะต้องเกิดขึ้น” มหาเสนาบดีเซี่ยไปยังเรือนของฮูหยินผู้เฒ่า แต่ดูเหมือนว่าภายในใจจะมีท่าทางหนักอกหนักใจอยู่

ฮูหยินผู้เฒ่าผงกศีรษะ “ใช่แล้ว หลังจากที่ได้รับพระราชโองการมาแล้ว คาดว่าพรุ่งนี้ก็จำต้องเข้าไปแล้ว”

มหาเสนาบดีเซี่ยค่อนข้างที่จะรู้สึกโมโหเล็กน้อย “ครั้งนี้ข้าโดนราชครูวางแผนการเข้าให้เสียแล้ว”

ฮูหยอนผู้เฒ่าถอนหายใจออกมาเบา ๆ “จวนมหาเสนาบดีนั้นไม่เหลือศักดิ์ศรีดังเก่า สถานการณ์ของเจ้าในตอนนี้ช่างน่าอึดอัดนัก เขาเองก็ไม่ได้เชื่อใจเจ้า หากว่ายังจะวางกับดักต่อไปเยี่ยงนี้ ก็คงจะเพื่อที่คอยบีบบังคับเจ้าเอาไว้ ที่จริงข้าในตอนต้นนั้นก็เคยคิดถึงความเป็นไปได้นี้ขึ้นมา”

“มหาเสนาบดีเซี่ยเงยหน้าขึ้นมาแววตามืดมน “ท่านแม่ ท่านคิดว่าทางด้านของเซี่ยจื่ออันนั้นพอจะมีความเป็นไปได้หรือไม่ขอรับ?”

ฮูหยินผู้เฒ่าส่ายศีรษะช้า ๆ “ไม่มีทาง เซี่ยจื่ออันนั้นจะต้องตายไปเป็นแน่ โรคระบาดในครั้งนี้ สุดท้ายแล้วจะต้องใช้วิธีเผาทำร้ายหมู่บ้านทิ้งถึงจะหยุดยั้งเอาไว้ได้ ครั้งนี้จะต้องเป็นความล้มเหลวครั้งยิ่งใหญ่ในการดูแลบ้านเมืองของมู่หรงเจี๋ย และยังจะเป็นจุดเริ่มต้นที่จะให้ขุนนางนั้นได้ส่งเสียงหารือในเรื่องของเขา”

“แต่ว่า” มหาเสนาบดีเซี่ยเอ่ยออกมาด้วยความเป็นกังวล “ลูกได้ใช้ตำแหน่งหน้าที่ค้ำประกันเอาไว้ด้วยขอรับ หากว่าเป็นเช่นนี้แล้ว พวกเราคงจะถูกราชครูบีบเอาไว้ในกำมือเสียแล้วจริง ๆ ขอรับ”

ฮูหยินผู้เฒ่ายิ้มเย็นออกมา “ก็เป็นเพียงแค่ชั่วคราวเท่านั้นเอง เมื่อเรื่องนี้เงียบสงบลงแล้ว เจ้าเองก็ลองคิดทบทวนดูให้ดี ทางด้านของกุ้ยไท่เฟย ราชครูคนผู้นี้นั้นมิอาจพึ่งพิงได้ กระต่ายเจ้าเล่ห์เมื่อตายลง สุนัขล่าสัตว์ก็หมดประโยชน์ทันที เป็นข้อห้ามสำคัญในการเลือกเจ้านาย”

มหาเสนาบดีเซี่ยครั้งนี้จึงได้ตระหนักถึงความสำคัญที่จะต้องทำการทบทวนปัญหานี้แล้ว ก่อนหน้านั้นมักจะตัดใจจากตำแหน่งกั๋วจิ้วมิได้ แต่วันนี้ผ่านมาสองสามวันแล้ว ราชครูแม้แต่คำเดียวก็มิได้ช่วยเอ่ยออกมาให้เขา มันสื่อถึงว่างานมงคลในครั้งนี้ไม่ช้าก็เร็วจะต้องล้มเหลวเป็นแน่

เกรงก็แต่ว่า เมื่อกำจัดเซี่ยจื่ออันจนตายแล้ว หวงไท่โฮ่วก็คงจะประทานพระราชเสาวนีย์ลงมาเพื่อยกเลิกงานอภิเษกในครั้งนี้