ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 507

เมื่อผู้ที่มาส่งของขวัญนั้นกลับกันไปแล้ว ก็ได้มีเหล่าขุนนางในราชสำนักมาขอพบ

เหล่าไท่จวินเอ่ยด้วยน้ำเสียงมีอารมณ์ “ช่างแปลกยิ่งนัก ก่อนหน้านั้นเมื่อทุกคนพบจื่ออัน ต่างก็เหมือนกับว่าพบเข้ากับมูลอุจจาระ ผู้ใดก็ไม่กล้าที่จะเข้าใกล้เพราะกลัวว่าจะได้กลิ่นเหม็นเน่า มาวันนี้กลับทยอยกันมาทีละคน แปลก แปลกยิ่งนัก!”

ใคร ๆ ต่างก็ไม่สนใจว่าเหล่าไท่จวินจะเอ่ยเช่นไรออกมา ที่แห่งนี้ต่างก็เต็มไปด้วยเหล่าขุนนางทั้งหลาย ผู้ใดจะหน้าไม่หนามองมายังตรงประตูกันบ้าง?

ขอเพียงคุณหนูใหญ่ยินดี ทุกอย่างก็จะทำการได้ง่ายขึ้น

เมื่อเหล่าไท่จวินกลับไปแล้วนั้น เฉินหลิวหลิ่วที่อยู่บนรถม้ายังคงจะตื่นเต้นยินดีอยู่ “คาดไม่ถึงว่าจะมีคนมากมายเช่นนี้ ที่รักจื่ออันอยู่ ข้าดีใจแทนนางจริง ๆ เจ้าค่ะ”

เหล่าไท่จวินส่ายศีรษะ “เด็กโง่ เจ้าเข้าใจอะไรกันบ้าง? ตกอยู่ในกำมือของผู้อื่นนั้น ไม่ใช่เรื่องที่น่ายินดีอะไร หากว่าเซี่ยจื่ออันนั้นฉลาดพอ ก็ควรที่จะมองเห็นถึงความเป็นจริงได้ หากว่านางรักษาได้ไม่ดี ความจริงใจที่ชาวบ้านมอบให้ในวันนี้ก็จะกลายเป็นความโกรธเกลียดที่จะสามารถฉีกนางออกเป็นชิ้น ๆ ได้”

เฉินหลิวหลิ่วเอ่ยออกมา “ข้าเชื่อว่าจื่ออันมีความสามารถนี้”

เหล่าไท่จวินเผยยิ้มอย่างคาดเดาออกมาไม่ได้ “หลิวหลิ่ว เจ้ากลับไปบอกจื่ออันเสียเล็กน้อย หากว่าเป็นไปได้แล้วล่ะก็ ให้ไปยังเกาะวิปลาสสักรอบหนึ่ง”

“แต่ว่าที่เกาะวิปลาสนั้นไม่มีอันใดเกิดขึ้นนี่เจ้าคะ” เฉินหลิวหลิ่วเอ่ยออกมา

“ท่านอ๋องส่งคนไปนั่นไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น แต่ว่าหากเป็นนางอาจจะมีก็เป็นได้ ในฐานะที่เป็นหมอแล้วนั้น การสังเกตของนางจะต้องมีสูงกว่าผู้อื่นอยู่มากนัก”

“เกาะวิปลาสนี้สามารถที่จะเสาะหาวิธีการรักษาโรคได้หรือเจ้าคะ?”

“ไม่แน่นัก แต่ว่าจะต้องมีเบาะแสบางอย่างหลงเหลืออยู่ ช่วยนางนำมือมืดที่คอยบงการอยู่หลังฉากนี้ออกมาได้เป็นแน่”

“เรื่องนี้ยังมีมือมืดหรือเจ้าคะ?”

“ดังนั้น” เหล่าไท่จวินเหลือบมองมายังนาง “ข้าจึงได้ให้เจ้าติดตามอยู่ข้างกายของจื่ออันนั้นไม่ผิดนัก ฝึกฝนให้มากยิ่งขึ้นไปอีก เจ้ายังคงเกียจคร้านอยู่”

เมื่อเอ่ยออกมาจบแล้ว นางเอื้อมมือไปหยิกที่แก้มของเฉินหลิวหลิ่ว “แก้มนี้ช่างน่าหยิกเสียจริง ขอหยิกอีกสักครั้งเถิด”

เฉินหลิวหลิ่วเม้มปาก “ท่านย่า ท่านมิอาจที่เอ่ยออกมาให้ชัดเจนอีกสักเล็กน้อยหรือเจ้าคะ? ท่านรู้เรื่องตั้งมากมาย ทำไมถึงได้ไม่เอ่ยกับนางออกมาตรง ๆ ให้เข้าใจเสียเจ้าคะ?”