ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 508

จื่ออันเอ่ยออกมา “ไม่รีบร้อนดูคนไข้นัก รบกวนให้ท่านแม่ทัพนำข้าเดินรอบหมู่บ้านสักเล็กน้อยเถอะ”

“เดินรอบหมู่บ้าน?” แม่ทัพหลี่ตกตะลึงไปชั่วครู่ ท่านหมอที่เข้ามานั้นล้วนแต่มักจะเข้ามาดูคนไข้กันก่อนทั้งสิ้น เดินรอบหมู่บ้านนั้นมีความหมายเช่นไรกัน?

“ใช่แล้ว ข้าอยากที่จะดูลักษณะภูมิประเทศของหมู่บ้านศิลานี้” จื่ออันเอ่ยออกมาอย่างคลุมเครือ

หมู่บ้านศิลานั้นเป็นพื้นที่แรกที่เกิดการระบาดโรคผีดิบนี้ขึ้นมา สามารถที่จะคาดเดาได้ว่าในตอนนั้นมีการนำผู้ป่วยจากเกาะวิปลาสมาซ่อนเอาไว้ในหมู่บ้านศิลา

แต่ว่าในตอนนั้นยังไม่ได้เป็นที่สนใจนัก เพราะอย่างไรเสีย ก็มีผู้ป่วยเพียงแค่คนเดียว

จื่ออันรู้สึกว่า ในตอนนั้นที่พบว่ามีการกัดคนเกิดขึ้นนั้น อาจจะเป็นแค่เพียงอุบัติเหตุเท่านั้น ผู้ป่วยประเภทนี้ โดยส่วนใหญ่แล้วเพียงแค่ระยะเวลาประมาณสิบวันเท่านั้นก็จะตายไป ดังนั้นเมื่อพวกเขามองดูเวลาที่เหมาะสมในการลงมือแล้วนั้น ก็จะต้องทำให้เกิดโรคนี้ต่อไป

โรคประเภทนี้จะต้องใช้วิธีการกัดคนเพื่อแพร่ระบาดออกไป ซึ่งก็หมายความว่าพวกเขาครั้งเดียวสามารถกัดได้หลายคน ส่งต่อเมล็ดพันธ์นี้ออกไป

ก่อนหน้านั้นที่หมู่บ้านศิลานั้นพบผู้ที่กัดคนนั้น ก็ถูกคุมขังไว้ยังศาลาว่าการ สุดท้ายก็ตายไป

หากเอ่ยว่าพวกเขาหนึ่งครั้งกัดผู้คนไปได้เพียงแค่สองคนแล้วนั้น ถ้าอย่างนั้นแล้วหลังจากที่ถูกศาลาว่าการพบเข้าแล้ว โรคชนิคนี้ก็ควรที่จะไม่มีแล้ว แต่ว่าระยะเวลาไม่นานเท่านั้น ก็แพร่กระจายออกมาอีก นี่ก็หมายความว่า พวกเขาจะต้องมีสถานที่หนึ่ง ที่กักขังผู้ป่วยนี้เอาไว้โดยเฉพาะ และในตอนที่ยังมีชีวิตอยู่ ก็ปล่อยออกมา

จื่ออันต้องการที่จะหาสถานที่นี้ให้พบ หลังจากที่เอาออกมาจนหมดแล้ว ก็จะเริ่มทำการรักษา ถ้าไม่อย่างนั้นแล้ว ทางด้านนี้ศึกษาวิธีการรักษา ทางด้านนั้นก็แอบปล่อยออกมาอย่างต่อเนื่อง ต่อให้ในที่สุดจะสามารถศึกษาวิธีรักษาออกมาได้ ก็อาจจะกลายเป็นที่น่าตื่นตกใจยิ่งนัก และจะมีผู้คนตายไปมากมาย

ผู้ป่วยประเภทนี้นั้นมีลักษณะที่พิเศษอย่างหนึ่งก็คือ กลิ่นสาบเหม็นบนกาย

หากว่าอยากที่จะปิดบังกลิ่นเหม็นนี้แล้ว ก็จะต้องใช้กลิ่นที่แรงยิ่งขึ้น ไม่ก็เป็นกลิ่นหอม หรือไม่ก็ต้องเป็นกลิ่นเหม็นที่แรงยิ่งนัก

จื่ออันเดินไปในหมู่บ้านมาหนึ่งรอบ แต่ก็ไม่พบสิ่งใด

ภายในหมู่บ้านนั้นสิบห้องว่างเปล่า ไปเสียแล้วเก้าห้อง ผู้ที่ไม่มีอาการป่วยก็จะรวมอยู่ด้วยกัน ส่วนผู้ที่มีอาการป่วยก็จะถูกขังเอาไว้ในห้องโถงบรรพบุรุษ

หมู่บ้านศิลานั้นอยู่ติตกันกับภูเขา กลับล้วนเป็นเพียงภูเขาหิน ป่าไม้นั้นก็มีเช่นกัน แต่ไม่นับว่าลึกลับอะไรนัก แอบซ่อนอันใดเอาไว้ไม่ได้

“แม่ทัพหลี่ ที่นี่มีที่ใกล้ ๆ ที่มีถ้ำอะไรอยู่บ้างหรือไม่?” จื่ออันเอ่ยถาม