ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 509

ท่ามกลางเสียงบ่นของแม่ทัพหลี่นั้น จื่ออันเห็นว่าเป็นเวลาใกล้พลบค่ำถึงได้ยินยอมที่จะกลับมายังห้องโถงบรรพบุรุษ

นางรู้ว่าหากยังไม่กลับไปนั้น แม่ทัพหลี่คงจะระเบิดลงเป็นแน่

เขาเริ่มแรกส่งเสียงเอ่ยเพียงเบา ๆ กับซูชิง แต่มาตอนหลังเริ่มที่จะส่งเสียงตะโกนดังขึ้น เพื่อให้จื่ออันได้ยิน

เมื่อกลับมายังห้องโถงบรรพบุรุษ กลิ่นเหม็นของซากศพก็โชยออกมา จื่ออันวันนี้ที่ยังไม่ได้กินข้าวนั้น ท้องไส้ปั่นป่วนขึ้นมา อดไม่ได้ที่จะแสดงอาการออกมา

ซูชิงประคองนางเอาไว้ “เจ้าไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่?”

“ไม่เป็นอะไร คงจะหิวแล้ว?” จื่ออันโบกมือออกมา ไม่ใช่ว่าเป็นเพราะกลิ่นเหม็นเหล่านี้ที่ทำให้นางรู้สึกแย่ แต่เป็นเพราะรู้สึกหิวก็เท่านั้น

แม่ทัพหลี่ไม่ได้มองมาที่นาง ในใจนั้นรู็สึกโมโหขึ้นมา รู้ได้ทันที่ว่าที่มานั้นเป็นเพียงแค่คุณหนูใหญ่เท่านั้น ไม่เพียงแต่ไม่รักษาคนไข้ แต่ยังต้องให้พวกเขาคอยรับใช้อีก

เป็นดั่งที่ว่าไว้ ซูชิงหันกลับมาเอ่ยกลับแม่ทัพหลี่ เจ้าไปหาจางหลัวให้สั่งอาหารมา นางยังไม่ได้กินข้าวเลย”

แม่ทัพหลี่หันกลับมาเอ่ยสั่งคนด้วยความโกรธ ท่านอ๋องเองก็จริง ๆ เลย ทำไม่ถึงได้ให้คนผู้นี้มากัน? อีกทั้งยังป่าวประกาศไปเสียทั่ว บอกว่านางนั้นสามารถที่จะรักษาโรคระบาดนี้ได้ มาตอนนี้ผู้คนในพื้นที่ภัยพิบัติต่างก็รู้กันดี วันนี้หากว่าไม่ได้ห้ามเอาไว้ เกรงว่าคงจะได้แห่กันมาดูพระโพธิสัตว์องค์นี้กันเสียแล้ว

แม่ทัพหลี่โมโหนั้นเป็นเพราะว่าจื่ออันทำให้ผู้คนพากันผิดหวัง

มาเนิ่นนานขนาดนี้แล้ว คนไข้เพียงคนเดียวก็ยังไม่ได้ดูแล รู้เพียงแต่ว่าจะกินเท่านั้น

ซูชิงประคองจื่ออันเข้าไปยังในห้องโถงบรรพบุรุษ

ในห้องโถงบรรพบุรุษนั้นคนไข้ต่างก็ถูกมัดติดเอาไว้บนเตียงที่สร้างขึ้นมาอย่างง่ายๆ มีท่านหมอหลายคนที่เดินผ่านไปมาอยู่ มีอยู่ท่านหนึ่งที่สวมใส่ชุดสีเขียว กลับเป็นหญิงสาว

นางก้มลงตรงหน้าเตียงของคนไข้คนหนึ่งอยู่ กำลังล้างทำความสะอาดบาดแผลที่เพิ่งจะโดนกัดมา ผู้ป่วยคนนี้ส่งเสียงคำรามออกมา จากนั้นก็กลืนน้ำลายลงคอไป ท่าทางดุร้ายยิ่งนัก แต่ว่าหญิงสาวผู้นั้นทำราวกับว่ามองไม่เห็นเสีย