ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 522

แต่ว่าต่อให้จะเกลียดหญิงสาวผู้นี้เพียงไร ท้ายที่สุดแล้วก็ยังคงต้องใส่ใจต่อหน้าตา

“ขอโทษด้วย ข้าทำเรื่องผิดพลาดไปมาก ทว่าตลอดระยะเวลาที่อยู่กับท่านมากว่าสิบปีนี้ ข้าไม่เคยแม้แต่จะมีใจเป็นอื่น ข้ารู้ว่าตอนนี้ข้าเอ่ยอันใดออกไปท่านล้วนแต่ไม่เชื่อ แต่ว่าใจของข้าดวงนี้ พระอาทิตย์และดวงจันทร์ล้วนแต่สามารถเป็นพยานให้ข้าได้ หากว่าท่านไม่ไล่ข้าออกไป ข้าจะเป็นบ่าวรับใช้ข้างกายท่านก็พึงพอใจแล้ว”

มหาเสนาบดีเซี่ยออกไป เขาไม่อยากได้ยินคำพูดเช่นนี้ และไม่อยากให้ตนเองใจอ่อน

หลังจากที่เขาจากไปแล้ว ฮูหยินหลิงหลงส่งเสียงเรียกออกมาเบา ๆ “ชู่อวี่!”

ชู่อวี่เข้าไปแล้ว ก็โค้งกายเอ่ย “ฮูหยิน!”

นางก้มศีรษะลงต่ำ ระงับอารมณ์ในดวงตาเอาไว้

ฮูหยินหลิงหลงนั่งลงพิงเข้ากับขอบเตียง เหลือบมองมายังแวบหนึ่ง “ในใจของเจ้าไม่มีสบอารมณ์ใช่หรือไม่?”

“มิกล้า!” ชู่อวี่เอ่ยตอบ ไม่เพียงแต่ไม่สบอารมณ์? แต่กลับรู้สึกเกลียดนาง

ฮูหยินหลิงหลงยิ้มออกมาจาง ๆ “นายท่านไม่ได้ต้องตาเจ้า เจ้าเองก็อย่าน้อยเนื้อต่ำใจไป เรื่องที่ข้าเคยรับปากเจ้าเอาไว้ จะต้องทำได้ ขอเพียงแค่ข้าได้กลับไปยังเรือนด้านหน้า เจ้าก็ยังคงมีความหวัง”

ชู่อวี่เงยหน้าขึ้น แล้วอดไม่ได้ที่จะเอ่ยบ่นออกมา “ฮูหยินรู้ตั้งแต่ต้นแล้วว่านายท่านไม่มีทางที่จะรั้งอยู่กับบ่าวใช่หรือไม่เจ้าคะ?”

ฮูหยินหลิงหลงส่ายศีรษะ “ไม่ ข้าเพียงแต่ประเมินจากความหลักแหลมของเขา ข้าเพียงแต่ต้องการจะช่วยเจ้าขึ้นไป เอ่ยอะไรออกมาที่เห็นแก่ข้า ว่าเจ้าเป็นคนข้างกายของข้า เมื่อเจ้ามีหน้ามีตาแล้ว ข้าเองก็พลอยมีหน้ามีตาตามไปด้วย อย่างไรก็ดีกว่าอยู่ที่นี่เพียงลำพัง”

สีหน้าของชู่อวี่ถึงได้เปลี่ยนไปบางส่วน “ฮูหยินเต็มใจที่จะช่วยบ่าวจริง ๆ อย่างนั้นหรือเจ้าคะ?”

“แน่นอน เจ้ากับข้าร่วมมือกัน อย่างน้อยก็ไม่ถูกผู้อื่นรังแก เจ้ามานี่ ข้าจะเอ่ยอะไรบางอย่างกับเจ้า” ฮูหยินหลิงหลงเรียกให้ชู่อวี่เข้ามา แล้วเอียงหูเข้าไป