ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 53

หลิงหลงฟูเหรินสีหน้าซีดเผือด แต่คนรับใช้ก็ออกไปแล้ว นางก็ไม่สามารถพูดอะไรต่อหน้าแม่นมหยางได้ ทำได้เพียงแต่ยืนข้าง ๆ รออย่างกระสับกระส่าย

เสี่ยวซุนถูกคนรับใช้สองคนช่วยพยุงตัวมา นางแทบจะยืนไม่ไหว ทั่วทั้งใบหน้าและศีรษะของนางเต็มไปด้วยคราบเลือด เสื้อผ้านางฉีกขาดหลายจุดเผยให้เห็นรอยแผล รู้ได้เลยว่าหญิงรับใช้ผู้อ่อนแอนางนี้ ประสบเคราะห์ร้ายอันใดมา

แม่นมหยางแม้ว่าจะพบเจอกับความโหดร้ายของคนจนเคยชิน แต่ก็อดไม่ได้ที่จะแสดงสีหน้าเย็นชาออกมา "ไม่ทราบว่าหญิงรับใช้ผู้นี้ทำผิดอะไรกันแน่ ถึงได้ถูกโบยหนักเช่นนี้"

เหล่าฟูเหรินนึกไม่ถึงว่าเสี่ยวซุนจะมีสภาพแบบนี้ นางมองไปที่หลิงหลงฟูเหรินด้วยสายตาตำหนิ แล้วกล่าวเสียงดัง "เกิดเรื่องอะไรขึ้น? ข้าบอกกับเจ้ามากี่ครั้งแล้ว เมื่อคนรับใช้ทำผิด ก็ไม่อาจโบยจนอาการสาหัสขนาดนี้"

หลิงหลงฟูเหรินพูดอย่างอึกอัก: "ท่านแม่โปรดระงับโทสะ หญิงรับใช้ได้ขโมยของไป ไม่ว่าอย่างไรนางก็ไม่ยอมรับผิด ดังนั้นลูกจึงสั่งให้ เซี่ยฉวนเป็นคนสอบปากคำ ใครจะไปรู้ว่าเซี่ยฉวนจะลงมือหนักเช่นนี้"

แม่นมหยางจะไม่รู้ได้อย่างไรว่านี่คือ ข้ออ้างของหลิงหลงฟูเหริน? แต่ว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องของคนภายในจวน นางเป็นนางข้าหลวงในวังมิอาจไปก้าวก่ายได้ อย่างไรเสีย หญิงรับใช้ผู้นี้แม้ว่าจะไม่สามารถทำหน้าที่รับใช้ได้ ก็ไม่อาจให้อยู่ที่นี่ต่อไปได้เช่นกัน มิเช่นนั้นก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะถูกโบยจนตายโดยที่ไม่มีใครรู้เลย

"เช็ดเนื้อเช็ดตัวเสีย แล้วพยุงนางขึ้นไปบนรถม้า" แม่นมหยางก็ไม่ได้ปล่อยให้เสี่ยวซุนกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ให้เข้าวังไปแล้วค่อยคิดวางแผนอีกที

“แม่นม อันที่จริงถ้าฮองเฮาต้องการให้ใครสักคนเข้าวังไปคอยรับใช้จื่ออาน เลือกคนอื่นมิดีกว่าหรือ คนในจวนนี้หลายคนก็รู้ถึงนิสัยใจคอของจื่ออานเป็นอย่างดี รู้ว่าควรปรนนิบัตินางเช่นไร” หลิงหลงฟูเหรินกล่าว

นางไม่ได้แนะนำด้วยใจจริงอยู่แล้ว เพียงแค่อยากทดสอบว่าที่ฮองเฮาให้เสี่ยวซุนเข้าวังไปนั้น เป็นเพราะให้ไปรับใช้ หรือว่ามีแผนการอื่นกันแน่

เหล่าฟูเหรินก็มองไปที่แม่นมหยางเช่นกัน รอคำตอบของนาง

แม่นมหยางกล่าวอย่างไร้อารมณ์ "ไม่จำเป็น เอานางไปนี่แหละ"

นางก้าวไปหยุดอยู่ตรงหน้าเสี่ยวซุน ยื่นมือออกไปเชยคางนางขึ้นมา คราบเลือดบนใบหน้านี้ หลังจากเข้าวังไปแล้วต้องรีบรักษาทันที

"เจ้าชื่อว่าอะไรนะ？" แม่นมหยางกล่าวถาม

เหล่าฟูเหรินกล่าวอย่างเยือกเย็น "เจ้ามีความทะเยอทะยานเช่นนี้? ระบายความโกรธกับคนรับใช้หนึ่งคนแล้วจะยังมีศักดิ์ศรีอะไร?”

หลิงหลงฟูเหรินเดิมทีก็โกรธอยู่แล้วที่นางมักจะประชดประชัน ตอนนี้ภายในใจรู้สึกแย่ พอได้ยินที่นางดุด่า แค่สูดลมหายใจก็เหมือนมีอะไรติดอยู่ในลำคอ รู้สึกอึดอัดถ้าไม่พูดอะไรออกมาบ้าง”ศักดิ์ศรีของคนเป็นย่าอย่างท่าน คือการจัดการกับหลานสาวของตนเองสินะ?"

เหล่าฟูเหรินตกใจ จากนั้นก็ขมวดคิ้ว นางโมโหมาก ตบหน้าหลิงหลงฟูเหรินไปหนึ่งฉาด และกล่าวอย่างโกรธเคือง "กิริยาแบบนี้มันอะไรกัน? ทำไมข้าต้องจัดการกับหลานสาวของตนเอง? ถ้าไม่ใช่เพราะพวกเจ้ายุยง? หากไม่ใช่ทำเพื่อหว่านเอ๋อให้นางไม่ต้องอภิเษกสมรสกับองค์จักรพรรดิเหลียงผู้พิการนั่น ข้าจะต้องมากังวลแบบนี้ไหม?”

มหาเสนาบดีเซี่ยที่เห็นภรรยาสุดที่รักถูกตบ ก็รู้สึกปวดใจยิ่งนัก เขาก้าวไปข้างหน้าเพื่อปลอบให้ใจเย็นลง “ท่านแม่อย่าได้โมโหไปเลย หลิงหลงอายุน้อยยังไม่รู้ความ ท่านอย่าไปทะเลาะกับผู้ที่ด้อยความรู้กว่าเลย”

เหล่าฟูเหรินยังคงโกรธอยู่ "หากข้าทะเลาะกับนางที่ด้อยความรู้ นางคงถูกขับไล่ออกไปนานแล้ว ข้าเห็นแก่ที่นางให้กำเนิดบุตรชายและบุตรสาวให้กับตระกูลเซี่ยของเรา มิเช่นนั้นผู้หญิงที่หยาบคายและโง่เขลาเช่นนี้ จะได้รับการช่วยเหลืออย่างลับ ๆ จากข้ามาหลายปีดีดักได้อย่างไร?”

"ใช่ ใช่ ขอรับ” มหาเสนาบดีเซี่ยดึงตัวหลิงหลงฟูเหรินมา แสร้งทำเป็นดุ "ยังไม่รีบขอโทษท่านแม่อีกหรือ?"