ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 54

หลิงหลงฟูเหรินในใจคิดโกรธแค้น ตอนนี้ยังจัดการอะไรนางไม่ได้ ได้แต่แอบสาปแช่งนางในใจ นังเฒ่านี่ทำไมไม่รีบตาย ๆ ไปซะ? ตายไปแล้วหน้าที่การปกครองจวนนี้ก็ต้องตกเป็นของนาง

“ท่านแม่ระงับโทสะด้วย เป็นลูกเองที่โง่เขลา” หลิงหลงฟูเหรินกัดฟันกล่าวขอโทษออกไป

เหล่าฟูเหรินพ่นลมหายใจ มองนางอย่างเยือกเย็น "อย่ามาทำตัวหน้าไหว้หลังหลอก ข้ารู้ว่าเจ้าสาปแช่งข้าในใจ แต่ก็ไม่เป็นไร วุ่นวายกับเจ้าที่ด้อยความรู้เช่นนี้ก็ดูเหมือนข้าจะตื้นเขินเกินไป”

มหาเสนาบดีบดีเซี่ยเห็นเหล่าฟูเหรินโกรธขึ้นเรื่อย ๆ ก็รีบเปลี่ยนเรื่องคุย "ท่านแม่ ท่านคิดว่าฮองเฮาจะเอายังไงกันแน่?"

เหล่าฟูเหรินยับยั้งความรู้สึกไว้ก่อน แล้วคิดใคร่ครวญ "จากข้อมูลที่พระสนมเหมยให้มา เรื่องการถูกฝังทั้งเป็นนั้นมีความเป็นไปได้ แต่ว่าฮองเฮาสั่งคนให้มาพาตัวเสี่ยวซุนเข้าวัง ทั้งยังนำเสื้อผ้าไปด้วยอีก มันก็ดูแปลก ๆ นะ"

"เป็นไปได้ไหมที่ฮองเฮาจะโปรดปรานนางจริง ๆ ต้องการให้นางพักอยู่ในวังสักสองสามวัน?" หลิงหลงฟูเหรินคาดเดาด้วยความตื่นตระหนก

เหล่าฟูเหรินกล่าวอย่างเย็นชา "มีเพียงคนสมองหมูโง่เง่าอย่างเจ้าถึงจะคิดเช่นนี้ได้ หากวันนี้องค์จักรพรรดิเหลียงทรงประชวรหนัก ฮองเฮาที่กำลังโศกเศร้าเสียใจอยู่ จู่ ๆ จะมาโปรดปรานคนที่นางเกลียดมาก ๆ ได้อย่างไร? สาเหตุที่องค์จักรพรรดิเหลียงป่วยก็ยังไม่ชัดเจน หากเป็นเพราะเรื่องการถอนหมั้นขึ้นมา ฮองเฮาก็ต้องฆ่านางเป็นแน่ ยังจะโปรดปรานอีกหรือ? ช่างโง่เขลาจนหาผู้ใดเปรียบไม่ได้เสียจริง”

หลิงหลงฟูเหรินเกลียดหญิงชราผู้นี้มาก ไม่ใช่ว่านางไร้การศึกษาแล้วจะว่านางโง่ได้ หลาย ๆ สิ่งที่นางพูดออกมา ทุก ๆ คำพูดล้วนน่าฟังทั้งนั้น

มหาเสนาบดีเซี่ยคิดอยู่ชั่วครู่ และกล่าวเสียงดัง "เซี่ยฉวน"

เซี่ยฉวนที่อยู่นอกประตูเดินเข้ามาด้านใน และกล่าว "นายท่าน บ่าวมาแล้ว"

"เจ้าไปสังเกตการณ์ที่หน้าประตูวังสักหน่อย ดูว่าจะสืบเรื่องอะไรได้บ้างจากพวกองค์รักษ์"

เซี่ยฉวนกล่าว "นายท่าน บ่าวมีพี่น้องอยู่คนนึงที่รู้จักกับองค์รักษ์ที่เฝ้าพระตำหนักของฮองเฮา บ่าวจะให้เขาไปถามดู เมื่อเขาได้ออกมาตอนผลัดเปลี่ยนเวรยามก็น่าจะได้รู้เรื่องราวในวัง”

“รีบไป รีบไปเลย!”มหาเสนาบดีเซี่ยรีบกล่าว

“ขอรับ บ่าวจะไปเดี๋ยวนี้” เซี่ยฉวนกล่าวพลางสับเท้ารีบออกจากประตูไป

เมื่อเทียบกับความวิตกกังวลของจวนมหาเสนาบดีแล้ว แม้ว่าจื่ออานที่อยู่ในวังจะมีความกดดัน แต่ก็ยังรู้สึกสบายใจกว่า

นอนหลับไปชั่วครู่ ก็ต้องดื่มซุปบัวหิมะที่ฮองเฮาสั่งคนให้นำมาให้ตน รู้สึกว่าร่างกายดีขึ้นมากแล้ว

เดิมทีนางอยากฝังเข็มให้ตนเองอีกครั้ง แต่ดูเหมือนว่าวันนี้จะไม่จำเป็น เหนื่อยเพียงเล็กน้อย ยังทนไหวอยู่

นางอยากออกไปดูสถานการณ์ขององค์จักรพรรดิเหลียง แต่กลับเห็นแม่นมหยางที่สั่งให้คนพยุงตัวเสี่ยวซุนเข้ามา

จื่ออานที่เห็นเสี่ยวซุนมีสภาพเช่นนี้ ในใจคิดเคียดแค้น แต่ก็ไม่ได้แสดงอาการออกมา นางกล่าวขอบคุณแม่นมหยางอย่างรู้ธรรมเนียมปฏิบัติ

แม่นมหยางมองไปที่จื่ออาน ที่ไม่สามารถซ่อนเร้นความโกรธในดวงตาได้ในทันที แต่ว่าภายใต้อารมณ์ที่รุนแรง ยังสามารถอดทนได้ถึงเพียงนี้ ผู้หญิงคนนี้ต่อไปภายภาคหน้าจะต้องได้ดีแน่นอน

เสี่ยวซุนถูกพามาพักที่บนเตียง จื่ออานอยากลงมือรักษานางด้วยตนเอง แต่แม่นมกลับห้ามไว้ "เมื่อครู่นี้ฮองเฮาเห็นแล้ว และได้สั่งให้หมอหลวงและแพทย์หญิงมาที่นี่แล้ว ฮองเฮาทรงรับสั่งว่าไม่ให้เจ้ารักษานางเอง”

"ทำไมกันเล่า?" จื่ออานงงงวยอยู่ครู่หนึ่ง

แม่นมหยางมองไปที่นางแล้วถอนหายใจเบา ๆ "หมอหลวงในวัง ไม่เคยรักษาคนรับใช้ หรือหญิงรับใช้มาก่อน”

จื่ออานเข้าใจได้ในทันที ระดับแบ่งแยกชัดเจน ตอนนี้นางคือ หมอที่รักษาองค์จักรพรรดิเหลียงอยู่ แต่กลับมารักษาหญิงรับใช้ แบบนี้จะทำให้องค์จักรพรรดิเหลียงทรงเสื่อมเสียพระเกียรติ

นางอดคิดไม่ได้ว่า แม้ทักษะทางการแพทย์ของหมอหลวงในวังจะเป็นเลิศ แต่ว่ายังขาดประสบการณ์ในการรักษา ท้ายที่สุด หมอหลวงก็ได้รักษาเพียงเจ้านายที่อยู่ในวังเท่านั้น แล้วจะพบเจอโรคภัยไข้เจ็บมากมายได้จากที่ไหน? หากขาดประสบการณ์ในการรักษา แม้ว่าทฤษฎีจะดีขนาดไหนก็ไร้ประโยชน์

ไม่น่าแปลกใจ ที่หมอหลวงพวกนี้เมื่อเห็นองค์จักรพรรดิเหลียงเป็นโรคลมชัก ปอดติดเชื้อแล้วกลับทำอะไรไม่ถูก