ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 530

หลังจากที่ส่ายศีรษะแล้ว นางก็ก้าวเดินออกมา ไม่มีอะไรที่ลืมไม่ได้ นอกเสียจากว่าตนเองจะไม่ยินยอม

ซูชิงไปหามู่หรงเจี๋ย แต่มู่หรงเจี๋ยไม่อยู่ เขาเพิ่งจะรับข่าวสารมา บอกว่าทางด้านของสำนักซือโถวมีบางอย่างผิดปกติ เขาจำต้องไปด้วยตนเอง

สำนักซือโถวที่อยู่บนเขาทางด้านเหนือของหมู่บ้านศิลา เขาไม่สูง ทว่ามีหินมากมาย ดังนั้นพืชพรรณเองก็มีไม่มากนัก ที่แห้งนี้แทบจะไม่อาจหลบซ่อนตัวได้เลย นอกเสียจากจะเป็นภายในสำนักแม่ชี

และสำนักแม่ชีนี้ มีแม่ชีเพียงแค่สองคนเท่านั้น ธูปเองก็ไม่นับว่าจำต้องใช้มากมายนัก ก่อนหน้านี้คนในหมู่บ้านศิลาเองก็ไม่นับว่าไปจุดธูปมากเท่าไหร่ ล้วนแต่เป็นวัดหลงหมู่ ทางด้านทิศตะวันตกของหมู่บ้านศิลา

เพราะเหตุนี้ สำนักซือโถวจึงไม่ได้ดึงดูดความสนใจของผู้คนมากนัก จื่ออันเองในวันนั้นก็มาถึงยังตีนเขาของสำนักซือโถว มองเห็นแม่ชีคนหนึ่งแบกฟืนกลับมา นางเองยังเอ่ยถามออกมา ทว่าก็ไม่ได้อะไรกลับมา แม่ชีบอกว่าที่นี่ดูโดดเดี่ยวตัดขาดกับโลก ไม่รู้เรื่องราวทางโลก หากว่าอยากจะไหว้พระ ก็ให้เข้าไป แต่ถ้าหากไม่ใช่แล้ว ก็ให้นางไปซะ

ในตอนนั้นจื่ออันไม่ได้มีใจคิดสงสัยแต่อย่างใด เพราะว่ามองจากภายนอกแล้ว แม่ชีของสำนักซือโถวผู้นี้ดูเรียบง่ายจนเกินไป ไม่อาจที่จะแอบซ่อนคนเอาไว้ได้มากมาย

มู่หรงเจี๋ยนำคนมายังด้านนอกของสำนักซือโถว จับจ้องดูลักษณะของที่นี่

ทหารองค์รักษ์ก้าวมายังเบื้องหน้าก่อนจะเอ่ย “ท่านอ๋อง ตั้งแต่ที่ข้าได้รับคำสั่งจากท่านอ๋องให้มาเฝ้าดูรอบ ๆ บริเวณของหมู่บ้านศิลา ก็คอยให้ความสนใจกับสำนักแม่ชีแห่งนี้มาโดยตลอด เพราะบริเวณใกล้ที่นี่แทบจะไม่มีที่ให้หลบซ่อนกายได้ มีเพียงแค่สำนักแม่ชีแห่งนี้ กลางดึกเมื่อคืนนี้ในตอนที่ข้าออกลาดตระเวน ก็เห็นว่าด้านหลังของสำนักแม่ชีมีคนแอบเข้าไป ประมาณเจ็ดแปดคน”

“เจ็ดถึงแปดคน?” มู่หรงเจี๋ยดูเคร่งขรึมลงครู่หนึ่ง เป็นจำนวนเกือบจะเท่าหนึ่งที่จื่ออันเอ่ยออกมา ในเจ็ดแปดคนนี้ คงจะมีสองสามคนที่เป็นคนนำพวกเขามา

“เข้าไปตรวจสอบแล้วหรือยัง?” มู่หรงเจี๋ยเอ่ยถาม

“ยังไม่ได้ตรวจสอบขอรับ รอรายงานท่านอ๋องก่อน” ทหารองค์รักษ์เอ่ยออกมา “เกรงว่าจะเป็นการแหวกหญ้าให้งูตื่นเข้า”

มู่หรงเจี๋ยเอ่ย “ข้าไม่เข้าไปแล้ว พวกเจ้าเข้าไปหากันสักรอบหนึ่ง”

ทหารองค์รักษ์รับคำสั่ง โบกมือแล้วนำคนเข้าไป

ไม่ถึงสิบห้านาที ทหารองค์รักษ์ก็นำคนออกมา แล้วเอ่ยอย่างผิดหวังว่า “ท่านอ๋อง ไม่พบสิ่งใดเลยขอรับ”

มู่หรงเจี๋ยหลับตาลงเบา ๆ สูดดมกลิ่นหอมที่ลอยมาตามสายลม

ทางตอนเหนือมีต้นการบูรอยู่หลายต้น ต้นการบูรมีกลิ่นหอมเข้มข้น กลบกลิ่นเหม็นของซากศพที่ลอยโชยมาในอากาศเป็นครั้งคราว

กลิ่นเหม็นจากหมู่บ้านศิลาไม่อาจลอยโชยมาจนถึงที่แห่งนี้ได้ จะต้องลอยมาจากที่ใกล้ ๆ นี้

ประสาทรับรู้กลิ่นของเขาฉับไหวยิ่งกว่าผู้อื่น กลิ่นที่ผู้คนมากมายไม่อาจรับรู้ได้ เขาล้วนแต่สามารถได้กลิ่น

และเพราะเหตุนี้ในวันนี้ ทำไมเขาถึงได้ไม่เข้าไปยังสำนักซือโถว แต่ก็จำต้องมาสักรอบหนึ่ง

เขาแน่ใจว่า สำนักซือโถวแห่งนี้จะต้องเป็นสถานที่แอบซ่อนผู้ป่วยโรคผีดิบเอาไว้