ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 546

“ชอบ แน่นอนว่าชอบ” มหาเสนาบดีเซี่ยเบือนหน้าหนี แล้วเอ่ยออกมาอย่างไม่จริงใจ

ซีเหมินเสี่ยวเยว่คีบเนื้อให้เขาชิ้นหนึ่ง วางลงไปในชามของเขา “เช่นนั้นก็กินข้าวกันเถิด กินเป็นเพื่อนข้าสักมื้อ แล้วท่านก็ไปหาเซี่ยจื่ออัน จับตัวนางกลับมา”

จากนั้นก็รินเหล้าให้เขาจนเต็มจอก ผลักไปยังเบื้องหน้าของเขา เผยรอยยิ้มแล้วมองไปยังเขา

มหาเสนาบดีเซี่ยยกเหล้าขึ้นดื่มจนหมดจอก จากนั้นก็กินเนื้อเข้าไปสองสามชิ้นโดยที่ไม่เลือก แล้ววางตะเกียบลง “ข้ากินอิ่มแล้ว”

ซีเหมินเสี่ยวเยว่มองเขากินเงียบ ๆ มาโดยตลอด เมื่อเห็นว่าเขาวางตะเกียบลง ก็ไม่ได้บังคับอะไร เพียงแต่ยิ้มแล้วเอ่ยออกมา “ได้ กินเสร็จก็ดีแล้ว”

มหาเสนาบดีเซี่ยเอ่ยถามนางออกไป ด้วยท่าทีเรียบเฉย “เช่นนั้นจะบอกข้าได้หรือยัง ว่าเซี่ยจื่ออันอยู่ที่ใดกัน?”

จู่ ๆ ซีเหมินเสี่ยวเยว่ก็ยิ้มเย้ยหยันออกมา “ข้าจะไปรู้ได้อย่างไรว่านางไปที่ใด? ข้าไม่ได้เป็นห่วงนางเช่นกัน”

ดวงตาของมหาเสนาบดีเซี่ยเกิดร่องรอยของความโมโหที่ถูกหลอกออกมา “เจ้าไม่รู้?”

“ใช่แล้ว ข้าไม่รู้” น้ำเสียงของซีเหมินเสี่ยวเยว่เปลี่ยนไปเป็นเย็นชาขึ้นมา แล้วตบลงบนมือเบา ๆ ประตูก็ถูกปิดลงในทันที

ในใจของมหาเสนาบดีเซี่ยตื่นตกใจขึ้นมา จากนั้นก็ลุกขึ้นยืนในทันที แต่กลับพบว่าทั่วทั้งกายนั้นไร้ซึ่งเรี่ยวแรง เมื่อลุกขึ้นมาก็ทรุดนั่งลงไปในทันที

เขามองไปยังอาหารที่อยู่บนโต๊ะด้วยความตกใจกลัว เอ่ยออกมาอย่างกรุ่นโกรธ “เจ้าวางยาข้า?”

ซีเหมินเสี่ยวเยว่นั่งลง ยิ้มออกมาอย่างอบอุ่น “วางใจได้ พิษชนิดนี้ ไม่อาจทำอันตรายกับชีวิตท่านได้ เป็นเพียงแค่ยาที่ทำให้หลงใหลเท่านั้น อีกทั้งยังใช้ไปจำนวนน้อยนิด เพียงแต่ทำให้ท่านสูญเสียพลัง สติเลื่อนลอยเท่านั้นเอง”

“ทำไมเจ้าถึงต้องทำเช่นนี้?” ในหน้าของมหาเสนาบดีเซี่ยซีดขาว หากว่าไม่ใช่เป็นเพราะทั่วทั้งกายไร้ซึ่งเรี่ยวแรงแล้ว เขาคงบีบคอของซีเหมินเสี่ยวเยว่ให้ตายไปเสียตอนนี้

“ไล่หาความผิดเถิด!” ซีเหมินเสี่ยวเยว่ลุกขึ้นยืน เอ่ยออกมาอย่างเย็นชา “ท่านคิดว่าตอนนี้ข้ายังกลัวว่าท่านจะกล่าวโทษหาความรับผิดชอบอีกหรือ? ความตายสำหรับข้าแล้ว ก็คือการบรรเทาทุกข์ก็เท่านั้น”

มหาเสนาบดีเซี่ยรู้เพียงว่า ซีเหมินเสี่ยวเย่วนั้นชอบขนนก แต่กลับไม่รู้ว่าผู้หญิงที่มีบาดแผลในใจสิ้นหวังจะโหดเหี้ยมเพียงใด เมื่อโหดเหี้ยมขึ้นมา อย่าได้เอ่ยถึงชื่อเสียงเลย แม้แต่ชีวิตก็ล้วนไม่ต้องการ

เขาจับเก้ากี้ต้องการจะลุกขึ้นมา ลองมาแล้วหลายครั้ง ก็ไม่มีวิธีที่จะลุกขึ้นยืนอย่างมั่นคงได้ หมดแรงจนต้องนั่งลงบนเก้าอี้ แล้วเงยหน้าขึ้นมองยังนาง เอ่ยออกมาด้วยใบหน้าที่ร้อนรน “ตกลงแล้วเจ้าคิดจะทำอะไร?”

ซีเหมินเสี่ยวเยว่หยิบกริชแหลมคมออกมาจากตู้ ยิ้มออกมาราวกับดอกไม้ “ท่านคิดว่าอย่างไร?”

ในใจของมหาเสนาบดีเซี่ยเริ่มรู้สึกหวาดกลัวขึ้นแล้ว “เจ้าฆ่าข้าไปแล้ว เจ้าเองก็หนีไม่พ้น”

“ข้าบอกแล้ว ข้าไม่กลัวตายแล้ว” ซีเหมินเดินเข้ามาใกล้ทีละก้าว ใบหน้ายิ้มออกมาชั่วร้ายราวกับแม่มด