ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 559

หยวนฉุ่ยยวี่ไม่ได้ใส่ใจต่อคำเสียดสีของนาง ริมฝีปากยกขึ้นน้อย “ป้าอย่าเพิ่งใจร้อน ข้าไม่ได้ให้เจ้าใส่ร้ายฮูหยินผู้เฒ่า ในใจเจ้าเองก็กระจ่างดีอยู่แล้วว่า ทุกอย่างนี้ล้วนแต่เป็นแผนการของฮูหยินผู้เฒ่าและมหาเสนาบดีเซี่ย ใช่หรือไม่? ข้าเพียงแต่อยากจะให้เจ้าเอ่ยความจริงออกมาเท่านั้น”

ป้าชุ่ยยู่เอ่ยประชดประชันออกมา “เสี้ยนจู่คงจะเลอะเลือนเสียแล้ว ดูเหมือนว่า วันนี้คงจะไม่มีอะไรให้ต้องเอ่ยออกมาแล้ว บ่าวขอลาก่อน”

หยวนฉุ่ยยวี่เองก็ไม่รีบร้อน เพียงแต่เอ่ยออกมาอย่างเรียบเฉย “ดี เช่นนั้นป้าก็กลับไปก่อนเถิด ใช่แล้ว หากว่ามีเวลาว่างแล้วก็กลับไปเยี่ยมคนในครอบครัวของเจ้าบ้างก็แล้วกัน”

ป้าชุ่ยยู่หันกลับมาในทันที จ้องมองไปยังหยวนฉุ่ยยวี่ “ท่านทำอะไรกับพวกเขา?”

หยวนฉุ่ยยวี่โบกมือ “ข้ายังไม่ถึงขั้นที่ต้องลงมือกับคนบริสุทธิ์เหล่านี้ ที่ป้าเอ่ยถามออกมาเช่นนี้ ดูเหมือนว่าคงจะนานมากแล้วที่ไม่ได้กลับไป หรือว่าเจ้าไม่รู้ว่าครอบครัวของเจ้าล้วนแต่ถูกผู้ป่วยโรคผีดิบกัดเข้าแล้ว? พี่ชายของป้าเองถูกพบเข้านั้น เป็นทหารลาดตระเวนที่จับผู้ป่วยโรคผีดิบเข้าพอดี ราชครูเหลียงได้ออกคำสั่ง เขาสั่งให้ทุบตีพี่ชายของเจ้าจนตายไปแล้ว”

ป้าชุ่ยยู่เอ่ยออกมาอย่างโกรธจัด “ท่านพูดจาไร้สาระ!”

“จะไร้สาระหรือไม่ ป้ารีบกลับไปดูก็รู้แล้ว ในคืนนั้นที่ผู้ป่วยโรคผีดิบก่อความวุ่นวายขึ้น กัดผู้คนบนถนนหยวนชังไปนับพันคน คนในครอบครัวของเจ้า ไม่มีใครเหลือรอด ทุกอย่างนี้เป็นใครที่ทำกัน? ในใจของป้านั้นย่อมรู้ดี ฮูหยินผู้เฒ่ารู้ดีว่าครอบครัวของเจ้าล้วนแต่อยู่ที่ถนนหยวนชัง แต่กลับก่อนที่ลงมือ ยังไม่ยอมบอกกับเจ้า เพื่อที่ให้เจ้าไปอพยพครอบครัวของเจ้าออกไปก่อน เพราะนางกลัวว่าข่าวจะหลุดออกไป”

“ข้าไม่เชื่อ ข้าไม่เชื่อ เจ้าอย่าได้คิดจะแยกข้ากับฮูหยินผู้เฒ่า” ป้าชุ่ยยู่เอ่ยออกมาเสียงดัง ทว่าดวงตากลับแดงก่ำไปแล้ว ร่างกายสั่นไหวขึ้นเล็กน้อย

หยวนฉุ่ยยวี่ยกมือขึ้น แม่นมหยางหยิบรายชื่อฉบับหนึ่งออกมา “นี่เป็นรายชื่อของคนที่ถูกกัดไปในคืนนั้น เจ้าลองดูให้ละเอียดว่ามีคนในครอบครัวของเจ้าหรือไม่? นี่เป็นรายชื่อที่ท่านอ๋องส่งมาให้ ไม่มีทางผิดพลาด”

ป้าชุ่ยยู่คว้าออกไป พลิกดูรายชื่อ มือสั่นจนแทบไม่อาจพลิกเปิดหน้าได้ เมื่อเห็นรายชื่อของคนในครอบครัวของนางแล้วนั้น ทั่วทั้งกายของนางก็ราวกับว่าจะกลายเป็นหินไป ทะเบียนรายชื่อหลุดออกจากมือนางไป

น้ำตาเม็ดใหญ่ร่วงหล่นลงมา นางย่อกายลง กอดเข่าแล้วร้องไห้ออกมา

นางไม่เคยแต่งงานมาก่อนเลยทั้งชีวิต เพื่อติดตามฮูหยินผู้เฒ่ามา มิใช่เพื่อต้องการมีชีวิตที่มีเกียรติยศหรือร่ำรวยใด นางและหลานยู่นั้นไม่เหมือนกัน ที่นางทำมาทุกอย่างนั้นล้วนแต่เพื่อคนในครอบครัว

หยวนฉุ่ยยวี่ลุกขึ้นยืนประคองนางขึ้นอย่างอ่อนโยน แล้วเอ่ยออกมาอย่างจริงจัง “ข้าเสียใจกับป้าด้วย พี่ชายของเจ้าจากไปแล้ว แต่หลานชายของเจ้ายังอยู่ พวกเขาต่างถูกกัด ตอนนี้ถูกส่งไปยังพื้นที่ภัยพิบัติ เจ้าลองไปดูเถิด ข้าเองได้บอกกับพวกเขาเอาไว้แล้ว ทางด้านของพื้นที่ภัยพิบัติจะอนุญาตให้เจ้าได้เข้าไป”