ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 566

หวงไท่โฮ่วยิ้มออกมาเล็กน้อย “ไม่ใช่ว่าข้าจะมีเรื่องอันใดหรอก เพียงแต่ว่าข้ามาเพื่อประกาศพระราชเสาวนีย์”

“พระราชเสาวนีย์? เป็นพระราชเสาวนีย์ของใครกันพ่ะย่ะค่ะ?” มู่หรงเจี๋ยตะลึงเล็กน้อย

บรรดาขุนนางเองก็พากันมองหน้ากัน เป็นพระราชเสาวนีย์ของหวงไท่โฮ่วเอง หรือว่าฝ่าบาทฟื้นขึ้นมากันแล้วนะ?

หวงไท่โฮ่วบีบพระหัตถ์ แล้วทรงตรัสออกมากับซุนกงกง “ประกาศพระราชเสาวนีย์เถิด!”

ซุนกงกงเดินก้าวมายังเบื้องหน้า เปิดพระราชเสาวนีย์ที่อยู่ในมือออกมา แล้วค่อย ๆ อ่านออกมาให้กับเหล่าขุนนางฟัง “ใต้เท้าทุกท่าน เหล่านายน้อยทุกท่าน ข้าออกจากเมืองหลวงมาจนถึงวันนี้ เป็นเวลาสามสี่ปี หรือห้าหกปีแล้ว หรืออาจจะสิบกว่ายี่สิบกว่า ข้าชราแล้วเริ่มที่จะสับสนจำได้ไม่ชัดเจน แต่ใต้เท้าทุกท่าน หากยังจำข้าได้ ในสามวันถัดมา ก็ขอให้ไปยังจวนผู้สำเร็จราชการแทน ร่วมอวยพรและแสดงความยินดีกับงานอภิเษกสมรสของหลานชายข้ามู่หรงเจี๋ย เพราะเวลากระชั้นชิดนั้น พิธีอภิเษกไม่ได้จัดเตรียมพร้อมมากนัก เหล้าอาหารมีเพียงเล็กน้อย ขอใต้เท้าทุกท่านมาพร้อมกับของขวัญและใจที่ไม่รังเกียจ เพื่อร่วมดื่มเหล้า จบพระราชเสาวนีย์!”

เมื่อพระราชเสาวนีย์นี้ถูกประกาศออกไป ทุกคนต่างก็พากันมองหน้ากัน ผู้ที่ประกาศพระราชเสาวนีย์เป็นหวงไท่โฮ่วอย่างนั้นหรือ?

และนี้นับเป็นพระราชเสาวนีย์ได้หรือไม่? แต่ถ้าหากไม่นับแล้ว ด้านหลังคำว่าจบพระราชเสาวนีย์คืออะไรกัน? นี้ไม่ใช่พระราชเสาวนีย์ให้ไปร่วมงานอภิเษก แต่เป็นพระราชเสาวนีย์ให้ทุกคนไปดื่มเหล้ากัน อีกทั้งแจ้งเอาไว้อย่างชัดเจน ว่าไม่ได้มีอะไรให้ดื่มกิน แต่พวกเจ้าต้องนำของขวัญชั้นดีไป ใครจะทำเรื่องน่าอายเช่นนี้กัน?

หวงไท่โฮ่วเองก็เช่นกัน!

ไท่หวงไท่โฮ่วก็เคยจัดงานพระศพมาก่อน และก็มีการฝังลงไปแล้ว แน่นอนว่าขุนนางใหญ่หลายคนล้วนแต่รู้ดีว่า ไท่หวงไท่โฮ่วนั้นไม่ได้สิ้นพระชนม์ไปจริง เพียงแต่กล่าวอำลาราชวงศ์ กล่าวอำลากับราชสำนัก

หรือจุดประสงค์ของพระราชเสาวนีย์นี้ หมายความว่า คนผู้นั้นจะกลับมาแล้วอย่างนั้นหรือ?

อีกทั้งมู่หรงเจี๋ยแต่งงาน แล้วเจ้าสาวคือใครกัน? จะต้องรู้ว่าคุณหนูใหญ่เซี่ยจื่ออันนั้นตายไปแล้ว หากจะแต่งงานก็ต้องมีเจ้าสาว

หลังจากที่ทุกคนมองไปยังหวงไท่โฮ่ว ก็มองไปยังมู่หรงเจี๋ย และก็พบว่าเขามีท่าทีประหลาดใจราวกับไม่รู้เรื่องมาก่อน เช่นนี้ก็แปลกแล้ว หรือว่าแม้แต่เจ้าบ่าวเองก็ยังไม่รู้ว่าตนเองจะต้องแต่งงาน?

มู่หรงเจี๋ยลุกขึ้นยืน เอ่ยออกไปกับหวงไท่โฮ่ว “เสด็จแม่ พวกเราคุยกันเป็นการส่วนตัวสักเล็กน้อยเถิด”

หวงไท่โฮ่วรู้ว่าเขามีความสงสัยอยู่เต็มท้อง ถึงทรงตรัสออกมาว่า “เลิกราชกิจเถิด”

หลังจากที่ขุนนางพากันถอยออกไปแล้ว มู่หรงเจี๋ยออกคำสั่งให้ปิดท้องพระโรงไปเสีย ทุกคนนอกจากซุนกงกงล้วนแต่ให้ออกไปจนหมด