ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 567

มู่หรงเจี๋ยรู้ว่าที่หวงไท่โฮ่วตรัสออกมานั้นล้วนแต่เป็นเรื่องจริง ทว่าเขาไม่มีทางที่จะแต่งงานในตอนนี้

“เสด็จแม่ไม่จำเป็นต้องตรัสแล้ว หากว่าบรรพชนต้องการจะบีบบังคับ ข้าก็จะไปจากเมืองหลวงเสีย ทิ้งความวุ่นวายเอาไว้ ให้นางผู้ชรากลับมาจัดการเอง” เมื่อเอ่ยออกมาจบแล้ว ก็เดินจากไป

หวงไท่โฮ่วยิ้มขมขื่นออกมา “เจ้าเด็กคนนี้ ดื้อรั้นยิ่งนัก!”

ซุนกงกงเอ่ยออกมาด้วยความเป็นกังวล “ไม่รู้ว่าทำไมบรรพชนท่านถึงได้มีพระราชเสาวนีย์เช่นนี้? ต้องการจะแต่งกับคนเช่นไร ก็ไม่ทรงตรัสออกมาให้กระจ่าง ช่างทำให้คนเป็นกังวลเสียจริง”

"ไม่ใช่อย่างนั้นหรือ? นางเองก็ไม่ได้ใส่ใจต่อราชสำนักมานานหลายปีแล้ว เกรงว่านางคงจะใช้ชีวิตสุขสบายจนเกินไป ก็เลยคิดจะกลับมาหาอะไรทำ ทั้ง ๆ ที่นางเองก็รู้จักนิสัยของอาเจี๋ยดี แล้วจะไปบีบบังคับเขาได้อย่างไร? จริง ๆ เลย” หวงไท่โฮ่วทรงบ่นออกมา

เกาะเล็กนอกเมืองเปี๋ยเหลียง

จื่ออันคิดหาวิธีหลบหนีอยู่ทุกวัน นางติดอยู่ที่นี่เกือบจะสิบวันแล้ว บนเกาะนั้นมีน้ำจืดให้อาบ แต่ก็ไม่มีเสื้อผ้าให้เปลี่ยน หรือจะกล่าวอีกอย่างหนึ่งก็คือ เสื้อผ้าบนกายนาง ไม่ได้เปลี่ยนมาเป็นเวลาสิบวันแล้ว

นางยังได้กลิ่นเหม็นเปรี้ยวของตนเอง

เช้าตรู่วันนี้ ป้าอาเฉอและท่านผู้เฒ่าล้วนแต่ไม่อยู่ นางคิดที่จะแอบหลบหนีไป ทว่างูเหลือมของท่านผู้เฒ่านั้นติดตามนางอยู่ตลอด นางเดินออกไปก้าวหนึ่ง งูเหลือมก็ตามมาก้าวหนึ่ง นางคิดจะกระโดดลงน้ำ งูเหลือมก็กระโจนเข้าหานางจนล้มลง ไม่ยอมให้นางจากไป

จื่ออันยกมือขึ้นอย่างยอมแพ้ “ก็ได้ ข้าไม่หนีแล้ว!”

งูเหลือมนั้นเหมือนจะเข้าใจคำพูดของนาง จึงค่อย ๆ เคลื่อนตัวถอยห่างออกไป ทว่าก็ยังคงขดตัวอยู่ด้านหลังของนางเหมือนราวกับภูเขา

จื่ออันนั่งลงบนหาดทราย เชิดคางขึ้นมองไปยังสัตว์ประหลาดตัวใหญ่นี้ “เจ้าว่าเจ้าเป็นงูอยู่ดี ๆ ทำไมถึงได้มาคอยเชื่อฟังมนุษย์กัน?”

งูเหลือมมองยังนางโดยที่ไม่ขยับเขยื้อนใด และก็ไม่รู้ว่ามองนางอยู่หรือไม่ อย่างไรแล้วคือไม่มีการตอบสนองกลับ