ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 568

ท่านผู้เฒ่ายังคงนั่งอยู่บนหาดทราย ใบหน้าปกคลุมไปด้วยผ้าผืนบาง สายตากวาดมอองบนใบหน้าจื่ออันอย่างแผ่วเบา กวักมือเรียกป้าอาเฉอไปนั่งข้างกายโดยที่ไม่สนใจนางอีก ดูเหมือนต้องการจะพูดคุยกัน

จื่ออันต้องการเอียงตัวเข้าไปฟัง ป้าอาเฉอขว้างส้อมมาให้นางก่อนจะเอ่ย “ไปตกปลา”

จื่ออันหยิบส้อมขึ้นมา เดินไปข้างหน้าได้สองสามก้าว จู่ ๆ ก็หันศีรษะกลับมา แล้วโยนส้อมลงบนพื้นอย่างแรง เอ่ยออกมาอย่างโกรธจัด “พวกท่านพอแล้วหรือยัง ข้าอดทนมานานมากพอแล้ว ตกลงแล้วพวกท่านเป็นใครกันแน่? ทำไมถึงต้องขังข้าเอาไว้ที่นี่ด้วย?”

“ไปตกปลาซะ!” ป้าอาเฉอเอ่ยออกมาอย่างเย็นชา

“ข้าจะตีพวกท่านซะ หากว่าพวกท่านยังไม่ปล่อยข้าไป หากคู่หมั้นของข้ารู้เข้า จะต้องไม่ปล่อยพวกท่านไปแน่” จื่ออันเสียสติไปแล้ว สบถคำด่าหยาบคายออกมา ช่างน่ารำคาญเกินไปแล้ว ถึงแม้ว่าจะมีบุญคุณช่วยชีวิตเอาไว้ แต่ก็ไม่อาจลักพาตัวนางเพื่อไปแต่งงานกับคนโง่ได้

“คู่หมั้นของนางมีที่มาใหญ่โตอย่างนั้นหรือ?” ท่านผู้เฒ่ามองไปยังป้าอาเฉอ ก่อนจะเอ่ยถามออกมา

ป้าอาเฉอเอ่ย “ถือว่าใหญ่โต เป็นถึงผู้สำเร็จราชการแทน”

จื่ออันอ้าปากค้างออกมา พวกนางรู้? ตกลงแล้วพวกพวกนางเป็นใครกัน? ในเมื่อรู้ว่าคู่หมั้นนางเป็นถึงผู้สำเร็จราชการแทน แล้วทำไมถึงได้ยังจะให้นางแต่งงานกับหลานชายโง่งมคนนั้นอีก?

คนของกุ้ยไท่เฟยหรือ? คนของฮูหยินผู้เฒ่า? หรือว่าจะเป็นราชครูเหลียง?

แย่แล้ว ศัตรูมีมากจนเกินไป

เมื่อจื่ออันคิดมาจนตรงจุดนี้ ก็หยิบส้อมที่พื้นขึ้นมาอย่างเร็ว ก่อนจะพุ่งไปยังป้าอาเฉอ

ทันใดนั้น “ฟรึ่บ ฟรึ่บ ฟรั่บ ฟรั่บ” ดังขึ้นแล้ว จื่ออันหยิบส้อมขึ้นมา เดินตรงไปยังชายฝั่งเพื่อตกปลาอย่างว่าง่าย